buz tutmuş kelebek || texting

Bölüm 37

Güneş K. Toplu
Gözlerimi kapatıp, esen rüzgarın tenime değişini hissettim. Dalgaların kayalıklara vurma sesi, kulaklarıma melodi gibi çalınıyordu. Biraz uzağımda hem çalıp, hem şarkı söyleyen bir genç vardı.

Emre Aydın söylüyordu. Buralar yalan...

Kalk, gidelim, yanıyor zaman...
Kurtar beni tekrar, çıkar boşluğundan...

Dudaklarıma bir tebessüm kondurup, kumların üzerine yattım. Ellerimi iki yana açmış, yıldızları izlerken buldum kendimi.

Parlıyorlardı bu gece de. Sessizlik içinde ve gözleri üzerimde bir çift göz hissediyordum. Umursamadım hiçbir şekilde. O an aklıma gelen şiiri seslendirdim kendi kendime.

Sakinlikle bir yıldız kaydı o an gökyüzünde.
Bir sen doldurdu aklımı.
Bir de kalbimin içindeki aşkın.
Seni diliyorum, sevgilim.
Her zaman seni diledim.

Gözlerimi kapattım ve yıldızları bir de öyle hayal ettim. Bir kelebek, onlara doğru uçarken, onun sesini duydum.

"Kelebek, özgürlüğe uçma vakti... Artık bir yıldız kadar bana uzak ve özgürsün."

"Ben senden bir milim dahi uzaklaşamadım, gökyüzüm. Ben hep sana doğru uçtum." Gözlerimi yavaşça araladığımda başımda gözlerini dikmiş beni izlediğini gördüm. Gözlerinin gözlerimle buluşması çok uzun sürmedi. O an eğildi ve alnıma küçük ama anlamlı bir öpücük bıraktı.

"Buz tutmuş kelebek, ha?" Tebessüm ettim ona. "Bir delibal da biz mi olalım yani?" Başımı iki yana salladım. Delibal'ın fazlası zehirdi...

"Güzel şehrim. Fethetmek istediğim kalbin zaten benimmiş."