Iceberg Meets Sunshine (Syclups #5)

THIRTY SIX

       

        Ilang segundo din akong natulala habang iniisip ang nabasa kong mensahe galing sa nakatatandang kapatid. My mind is cloudy and i don't know what to say as a response.

Matagal na kasi talaga simula noong huling contact niya sa akin. At sa totoo lang, nangungulila na rin ako sa presensya ng kuya ko. He stood as my parents back then, and without him, i am not around anymore.

Marahil ay nadala ako sa galit pagkatapos masaksihan ang lahat ng sakit na ibinigay nilang dalawa kay Ken. Marahil ay isa siya sa mga sinisi ko.

"Is everything alright, baby? You're spacing out."

I was back in reality when i heard Ken's voice. He sat on the chair opposite to mine and put our tray of foods on the table.

I draw a smile on my lips and slowly shake my head as a response. Halatang hindi siya kumbinsido dahil nakatitig siya sa akin habang hinahanda ang pagkain ko. Medyo nakakunot na din ang noo nito base sa peripheral vision ko.

"Let's eat." he announced. Muli akong ngumiti at umaktong gutom na gutom para hindi niya mahalatang may bumabagabag sa isip ko. Hindi na rin siya nagsalita pagkatapos pero nanatili siyang tahimik hanggang sa matapos at mapagpasyahan na naming umuwi.

He's carefully watching me, trying to conclude something.

Pagkarating namin ay agad niyang ipinarke sa garahe ang sasakyan at naunang bumaba para buksan ang pinto para sa akin. Akala ko ay hanggang doon na lamang iyon nang bigla niya akong buhatin na parang bagong kasal.

Dahil sa gulat at takot na baka mahulog ay agad akong kumapit sa balikat at leeg niya.

"K-kaya ko namang maglakad.." wika ko habang seryoso siyang naglalakad papasok ng bahay. He open the huge door of our home using his unavailable hand while its arm is supporting my weight. Unbelievable.

Hindi siya nagsalita at nagpatuloy lang sa paglalakad. Napakaseryoso din ng mukha niya kaya mahahalata mo agad na wala ito sa mood. Bakit siya nagagalit? Dahil ba hindi ko na siya nakausap buong byahe?

Akala ko ay ibababa niya ako sa sofa ng sala pero mali ako. Dumiretso siya sa hagdan at tuluyan akong dinala sa kwarto namin. I'm getting nervous.

"K-ken.." tawag ko.

He gently put me down on the bed and immediately went on the top of me afterwards. Bahagya pang nanlaki ang mga mata ko dahil sa galawan niya.

He caged me with his two long, strong arms on my sides. His serious face is facing me, staring deeply into my eyes.

"I'm bothered." sa wakas ay sabi niya matapos ang mahaba habang pananahimik.

"Bothered saan?"

"Baby, you suddenly became silent and can't even look at me in my eyes. You avoided my gazes and kept your silence through out our departure. I don't know if i did something wrong, or say something offensive that made you act that way. I don't know what to think, but i'm overthinking."

Mahaba ang lintaya niya habang mariing nakatitig sa akin. Kaya pala pinili niya ang ganitong posisyon ng pag uusap, para hindi ko siya maiwasan at matitigan sa mga mata.

"Please communicate with me.." pagsusumao niya at bahagyang yumuko habang nasa itaas ko.

It's cute how he reacted to my behavior awhile ago. Akala ko ay galit siya dahil sa pagiging tahimik ko, mukhang galit siya dahil akala niya ay may nagawa siyang mali.

I raised my two hands and cupped his clenching jaw using my small palms. I tried to carry my upper body's weight in order to grant him a kiss when he immediately used his left arm to support my back. Damn strong.