SOY ADI TUTULMASI | DÜZENLENİYOR

9. BÖLÜM

Keyifli okumalar... Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın 🫀

Bölüm şarkısı: Daylight

                         
                   

                           9. BÖLÜM
                         
                   SADECE SENİN İÇİN

Lorraine ne yaptığına, neden yaptığına anlam veremiyordu.

Göz bebekleri tamamen büyümüş, mahçup bakışlarla tokadının etkisiyle başı sola dönük olan Adrian Rivera’dan derin bir sitem bekliyordu. Koskoca avlunun içindeki her bir fert fırtına öncesi sessizliğe bürünmüş, bu yeni ve beyinsiz kızın nasıl Gordland Generali’ne vurmaya cesaret ettiğini sorguluyordu. İlk şok birkaç saniye içinde atlatıldıktan sonra kapının ağzındaki sıradan bir bir “Aptal” “Kendini öldürtecek” “işi bitti” nidaları duyulmaya başlamıştı. Sırada yumruğu ağzında dikilen ilk yardım öğretmeni Braidon Jalle, Lorraine’in baş ucuna gelerek hiddetle kükredi.

“SEN NE YAPTIĞINI ZANNEDİYORSUN?” dedi. “HADSİZ! S-SEN BUNU, NASIL-“

“Onu Oxeanuse’a göndermeliyiz Bayan Marhieln.” dedi Evalon Archernar şiddetli bir ses tonuyla. Verandada gayet ciddi bir kaos ortamı oluşmuştu. Bu nahoş duruma rağmen, başını Lorraine’in yüzüne çevirmiş, gözlerini gözlerine dikmiş olan Adrian tek kelime dahi etmiyordu. Bulunduğu noktaya çivilenmiş gibiydi. Nefes alıp verdiği bile anlaşılmıyordu.

“Kabul edilemez.” diye feryat etti Müdire Marhieln. “Sanırım haklısınız Bay Archernar. Onu Oxeanuse’a göndermeliyiz.”

Lorraine içten içe bunu yapmamaları için yalvarsa da okyanus mavisi gözleri, Adrian’ın kasvetli bakışlarına karışmıştı. Tepki vermiyordu. Kendi soluğunu duyuyor, iliklerine kadar hissettiği gerginlik duygusuyla gözleri ağır ağır dolmaya başlıyordu.

“Adrian,” dedi sağ tarafta duran tıknaz kadın. Kırmızı bir paltosu, boyundan daha uzun çizmeleri vardı. Saçları neredeyse Adrian’ınkinden bile daha açık bir sarı renge sahipti.

“Adrian, ona ne istersen yapabilirsin. Sanırım hepimiz hemfikiriz değil mi? Ateş Çukuru böyle hadsizler için var.”

Avludaki tüm öğretmenler başlarıyla onayladı. Arada Adrian Rivera hayranı birkaç öğrenci de Lorraine’in imha edilmesini zevkle istiyormuş gibi “Evet” naralarıyla kükredi.

Bay Archernar, Lorraine’in kolunu sertçe kavrayarak çektiğinde bakışları birbirinden ayrıldı. Lorraine hissizleşmişti. İçindeki kini tamamen kusmuştu. Sinirden kör olmuş gözleri az ilerde iki tanıdık yüz seçebiliyordu. Claire ve Brian endişeli ifadeleriyle onun bulunduğu yeri pür dikkat seyrediyordu.

“Konuş!” dedi Bay Archernar sinirle. Lorraine yüzüne bakmıyordu. Adrian ise hala konuşmaya tenezzül etmemişti.

“Konuşsana kızım! Kimsin sen? Bunu neden yaptın? KONUŞ!”

Lorraine dudaklarını aralamaya çalışıyor, yaşanan her şeyi en ayrıntılı şekilde anlatmak için can atıyordu. Ancak bir şey onu engelliyor gibiydi. Kalbinde küçük bir nokta sesini kesmesi için bütün vücuduna acı verici bir baskı yapıyordu.

“Adını söyle.” dedi tıknaz kadın. “Nasıl olsa Ateş Çukuru’nu boylayacaksın. Zorlama.”

“Lorraine Germaniel, 787, kız kalesi.” diye fısıldadı Adrian.

Lorraine’in bakışları yeniden onun gergin yüz hatlarıyla buluşmuştu. Bu sefer diğer öğretmenlerin de yüzü ona dönüktü. Bayan Marhieln bahçe korkuluğu gibi sallanıyordu.