gazeteci, hakim ziyech

11

İkilem-Kaybolurum Gülüşünde

Şirketi girdiğim gibi kahve almak için orta kata yöneldim. Belki kahve benim gözlerimi açabilirdi. Dün gece hiç rahat uyuyamamıştım.

Kahvemi alarak yukarı çıktım, yavaşça yerime oturdum. Oturmam ile hızla yanıma gelen aysu bir oldu.

"Dün gelmeyeceğini yazmışsın ne oldu? Aradım cevapta vermedin." Başımı ovaladım ve karşımdaki bilgisayarı açtım.

"İyi değildim." Tek kaşını kaldırdı, dediğime.

"Bir şey var?" Dediğinde ona baktım ve montumun cebinden telefonumu çıkarttım.

Ziyechin dün olan haberini gösterdim.

"Biz erkolara bir günde küsmedik." Dedi aysu ve yanıma sandalye çekti.

"Sende kendine gelip, maça geleceksin. Bu kadar net. Sadece onun için geliyorsun sanki." Dudaklarım dedikleri ile düz çizgi alırken başımı olumsuz anlamda salladım. 

Aysu bu hareketim ile saçımı yolmak istesede durdu,

"Bak elvin bunu tehdit olarak algılama ama, ya gelirsin ya gelirsin. Olanlardan ben sorumlu olmam." Apaçık beni tehdit ediyordu. Güldüm dediğine.

"Peki, kesinlikle tehdit olarak algılmam." O da bana gülmüş ve ciddi bir hal almıştı.

"Geliyor musun?" Başımı salladım ona. Sevinç ile kalkıp yerine geçmişti. Bu kız bipolardı sanırım.

Aysunun dediği gibi ya gidecektim, ya gidecektim.

🕓

Ne kadar çalıştığımı bilmiyordum ama karşımda olan bilgisayar gözlerimi acıtmaya başlamıştı.

"Elvin Hanım?" Adımı seslenen kişiye baktığımda, tam karşımda elinde çiçek buketi ile olan kurye duruyordu. Kaşlarım çatıldı.

"Buyrun?" Dediğimde, gülümseyerek elinde olan çiçeği bana uzattı.

"Çiçeğiniz... Buraya imza atmanız gerek." Elime çiçeği verdiğinde kağıdı uzatmıştı.

"Bir yanlışlık var sanırım?" Kurye dediğime kaşlarını çattı ve kağıtta yazan adımı okudu.

"Elvin Yılmaz?" Kaşlarım havalandı ve başımı salladım. Tekrar kağıdı uzattı ve imzaladım. Kurye merdivenlerden inmişti.

"Elvin, bunlar ne?" Aysu yanıma gelince, elimde olan koca beyaz lalere baktım. Birsürü vardı.

"Bilmiyorum bana gelmiş." Başını salladı ve gözü, çiçeğin üzerinde olan nota takıldı.

"Okusana şunu." Gözleri ile işaret ettiği yerde olan notu hızla çekip aldım.

Beni affetmen dileği ile...

Kaşlarımı çatabildiğim kadar çattım. Sonra gözlerim, yazının altında yazan isme takıldı.

-Angelino

Bu adam kendinde miydi? Sinirle ayağa kalktığımda aysu kolumdan tuttu.

"Bir keriz için güzel çiçekleri çöpe atma." Durdum ve çiçeklere baktım. Bencede atmamalıydım.

"Ver ben onları vazoya koyayım." Ona çiçekleri uzattım ve tekrar yerime oturdum. Aysu aşağı katta çiçekleri bir vazoya koyup, hızla yanıma geldi.