ATTİLÂ İLHAN - Yağmur Kaçağı

Rüzgar Gülü

Önümden çekilirsen; İstanbul görünecek.
Nerede olduğumu bileceğim.
Sisler utanacak, eğilecek.
Ağzının ucundan öpeceğim.
Saçına, kalbimi takacağım.
Avucunda bir şiir büyüyecek.
Nerede olduğumu, bileceğim.

Bu çıplak geceler yok mu,
Bu plan böyle ağlamıyor mu,
Camları kırmak işten değil.
Delirecek miyim neyim.
Kirpiklerimden, mısra dökülüyor.
Kenya'da simsiyah, yalnızım.
Yoksul bir şilepte, gemiciyim.
Malezya'da, yük bekliyorum.
Önümden çekilirsen; İstanbul görünecek.
Nerede olduğumu, bileceğim

Gözlerini söndürme, muhtacım.
Ben senin aydınlığına, muhtacım.
Yepyeni bir ilkbahar harcayıp,
Bir yaz boğup, bir sonbahar harcayıp;
Rüzgar gülünü arayacağım.
Oran'da, Pernanbouc'da, Tombuktu'da.
Vinçler yine ağşamları indirecekler.
Yine, karanlığa bulaşacağım.
Gözlerin; rüzgarda savrulacak.

İkimiz, iki sap buğday olsak.
Sen benim olsan, ben senin olsam.
Bir gece vakti, aklına gelsem.
Uykunu tutsam, bırakmasam.
Seni kucaklasam, kucaklasam.
Birbirimizin kalbini dinlesek,
Dünya'nın kalbini dinlesek.
Büyük ateşler yaksalar.
İki güvercin uçursalar.
Nerede olduğumuzu, bilsek.
(Sayfa 25-26)

Meraklısına Notlar;
Şişli'de, Bahçeler Sokağı'ndaki evde yazmış olmalıyım; Çolpan'ın çok beğendiğini, şiirin bazı mısralarını sık sık tekrarladığını, hiç unutmam. Bir garip evdi: Mecidiyeköyü'nden buraya taşınmıştık, tam da 'mavi hareketi'nin alabildiğine hızlandığı aylar, Çolpan Güzel Sanatlar Akademisi'ne gidiyor, resim bölümü öğrencisi, Metin (Erksan), Ferid (Edgü), Fikret (Hakan), Güngör (Kabakçıoğlu) evin müdavimleri arasında, geç vakitlere kadar şiir, sinema, edebiyat ve sosyalizm konuşuluyor.
(Sayfa 74)