Zorgen Om Niks....Toch?? // Mabbie

hoofdstuk 30

Pov: matthy
Ik zit nu al een paar uur bij robbie maar ik vraag me toch echt af waar jair is en of hij oké is. Ik sta op en loop naar de deur. "Hey, wat ga je doen?" Vraagt robbie. "Ik ga even kijken waar jair is" zeg ik. Hij knikt. Ik loop de deur uit en het enige wat ik zie is een ruimte met gaos. Er was blijkbaar een ongeluk geweest waar veel mensen in gewond zijn geraakt. Ik probeer een beetje door de menigte heen te lopen, wat opzich nog wel gaat. Ik zie de dokter van robbie staan. Ik weet niet maar zij geeft me een gevoel dat ik haar kan vertrouwen. Ik loop naar haar toe. Ik ga naast haar staan. Ik tik op haar schouder en ze draait om. Ze lacht gelijk. "Hey matthyas, wat is er?" Vraagt ze. Ze komt me bekend voor. Ik weet niet waarvan. Het zal ook wel. "Uhm weet u misschien w-waar jair het lam l-ligt?" Vraag ik. Ze knikt. "Loop maar mee" zegt ze lief. Ik knik en loop achter haar aan. Ik dacht eerst dat ze naar robbie zijn kamer ging maar ze staat stil voor een kamer naast robbie. Dat had ik ook gwn zelf kunnen zoeken maar door alle haast en drukte zag ik het niet. Ik bedank haar en loop naar binnen. Ze loop mee maar ik weet niet waarom. Ik zie hem daar liggen. "Hij kan nog niet zelf ademen dus daarom helpen we hem een handje, maar als hij meer dan 2 weken aan dit apparaat zit moeten we hem losmaken" zegt de dokter. Maar dat betekend.. "Maar zoals je waarschijnlijk dan al denkt, het grootste kans is dat hij dan helaas gaat overleden.." zegt ze zacht. Er komen tranen in mijn ogen. "Ik laat je wel even alleen. Of moet ik iemand halen?" Vraagt ze. Ik kijk haar aan. Robbie. Ik heb robbie nodig. "Robbie.." zeg ik zacht. Ze knikt. Ze loopt de kamer uit. Nu ben in alleen met mijn broer waarvan ik nog maar 14 uur van weet dat het zo is.

Pov: robbie
Ik zit op bed een beetje op tiktok als mijn kamerdeur word opengedaan. Ik denk dat het matt is. Ik kijk op en zie mijn dokter. "Hallo robbie" zegt ze. "Hoii" zeg ik verward. "U zou toch later pas komen?" Vraag ik. "Ja klopt maar matthyas is bij jair en ik heb hem het verhaal verteld over hem en toen zei hij dat hij wou dat u komt" zegt ze. "Maar wat is het verhaal dan?" Vraag ik terwijl ik alvast opsta. "Jair het lam kan nog niet zelf ademen waardoor we hem dus moeten helpen maar als hij in 2 weken nogsteeds niet zelf kan ademen moeten we het apparaat verwijderen" zegt ze. Maar dat betekend dat hij dood gaat. Ik moet naar matt. "Oke dankuwel" zeg ik nog stel voor ik naar matt loop/ren. Ik doe de deur open en ik zie matthy gebroken en in tranen bij jair zitten. "Ohw matthy toch.." zeg ik zacht. Ik loop naar hem toe en geef hem een knuffel. Hij huilt nog luid door op mijn schouder terwijl ik hem liefe woorden verluister in zijn oor.

Pov: jair
Dit is echt het ergste dag van mijn leven. Ik hoor alles en voel alles maar ik kan niks. Ik hoorde ook de dokter binnenlopen met matthy. Ze had verteld wat het was. Matthy raakte gelijk in paniek. Daarom wilde hij dat de dokter wegging. Want toen ze weg was hoorde ik hem hyperventileren. Maar ik kon niks doen. Gelukkig was het snel klaar en hoorde ik robbie binnenkomen. Hij ging matthy troosten. Robbie is iemand die echt goed is voor matt. Iemand die hem niet achterlaat, maar gwn bij hem blijft tot de dood. Iets wat ik fout heb gedaan. Ik huil nu zo hard maar niemand ziet het. Niemand. "Omg" hoor ik robbie zeggen. "Wat is er?" Vraagt matt. "Jair.. hij.." zegt robbie. "OMG JAIR" zegt matthy blij. Ik weet niet wat er gebeurt. "Jair niet huilen het komt goed, word alsjeblieft wakker voor mij" zegt matthy huilend. Hebben ze me zien huilen. Ik kan het niet voelen. Ik probeer mijn ogen open te doen maar het lukt echt niet. Kom op jair, geef niet op. Verlaat matthy niet weer maar dan voor heel je leven...

Pov: matthy
Jair die huilt. Maar hij doet zijn ogen niet open. Waarom niet? Als je kan huilen dan kan je toch ook wel je ogen open doen? Ik heb geen idee. Blijkbaar niet. Mijn hoop zat iets te hoog. Robbie is net weer terug naar zijn kamer gegaan want die moest testjes doen. Nu zit ik hier, alleen met mijn broer. Mijn broer waar ik al 14 uur iets tegen wil zeggen. Is dit het moment? Want hij hoort me wel volgens mij. Anders huild die niet zomaar.

"Jair, ik ga je nu iets zeggen dat ik je al 14 uur wil vertellen. Ik weet niet of je me kan horen maar dat maakt me niet uit. Ik moet het nu kwijt. 14 jaar geleden was ik 14, jij was 16. Je was een goede broer. Je zorgte voor me wat Papa nooit had gedaan, je beschremde me voor jongens op school, je liet me een vaderverguur zien wat ik nog nooit gezien had, tot je weg ging. Maar ik was niet verdrietig. Je zou denken, waarom niet? Nou omdat ik wist dat je terug kwam. Dat had je gezegt. Jou zin liet me je herkennen. "Dat viel reuze mee toch?" Deze keer viel het niet mee. Maar weet dat ik niet boos ben. Ik hielt altijd van je. Zoals je ook altijd zei: "het leven is net als een feestje, alleen moet je zelf de slingers ophangen" ik vond het aan het begin echt moeilijk om het zelf op te hangen. Maar toen kwam robbie. Hij hielp me met het ophangen. Maar nog niet alles was opgehangen. Tot ik jou herkende in het ziekenhuis in Amerika. Toen waren de laatste slingers opgehangen. En daar ben ik je dankbaar voor jair. Vergeet dat niet."

Pov: jair
Ik heb elk woord verstaan wat matt zei. En na dat hij was uitgepraat gaf het me genoeg kracht om me ogen open te doen. Ik keek naar hem. Maar hij keek naar de grond. "Je kan het nooit goedpraten matthyas, ik had je verlaten. En dat had ik nooit moeten doen. Die laatste slingers had je met je eigen kracht opgehangen" zeg ik. Hij kijkt gelijk op na dat ik dat had gezegt. "JAIR" zegt hij blij. Hij geeft me een knuffel. Ik knuffel terug. Ik heb hem toch nog in mijn armen kunnen houden. Daar ben ik dankbaar voor.

~het leven is net als een feestje, alleen moet je zelf de slingers ophangen~

--------------------------------------------------------------

1146 woorden.

Ik heb dit nog net voor 12 uur kunne afmaken dus technisch gezien heb ik nog gepost op donderdag 😀

Ik denk dat dit deel ook in het midden komt te staan maar ik kan er helaas echt niks aan doen. Het spijt me 😭

Tot bij Deel 31 🤍