Zorgen Om Niks....Toch?? // Mabbie

hoofdstuk 29

Pov: matthy
We zijn nu al 10 uur aan het vliegen dus het vliegtuig kan elk moment gaan landen. Maar opeens hoor ik een knal en zegt de piloot "Iedereen hou je vast voor een heftige landing." Wat gebeurt er? Gaan we echt neerstorten? Voor ik verder kan denken aan die vraag voel ik dat het vliegtuig snel naar beneden vliegt. Sommige mensen vallen al voorover van hun stoel. Ik hoor mensen schreeuwen, kinderen huilen. "Matt, het komt goed ik hou van je" zegt robbie. Hoe weet hij of het goed komt? Maar voor ik het weet knalt het vliegtuig neer. We vallen allemaal naar voren. Als ik lig zie ik nog een beetje wazig maar verder is er niks aan de hand. Gelukkig valt het mee. Wacht, waar zijn robbie en jair? Als ik opsta zie ik pas dat we op een brug zijn geland en dat het vliegtuig op elk moment in het water kan vallen. Waarom gebeurt dit mij ook weer? Ik kijk om me heen als ik robbie zie liggen, bewusteloos. Jair zie ik nergens. Dit is de ergste dag van mijn leven....

Pov: milo
We zitten allemaal zoals gewoonlijk weer in het kantoor. Roel zei dat robbie had geappt dat ze weer naar huis gingen. Eindelijk word de groep weer compleet. Roel zei ook dat robbie zei dat ze samen met de broer van matt gingen vliegen. Ik wist dus niet dat hij een broer had maar wel fijn dat matt zijn broer weer eens heeft gezien. Ik zit gwn een beetje te werken als ik opeens gebeld word door het ziekenhuis. Huh? Ik ken niemand die nu in het ziekenhuis moet liggen. Dus waarom bellen ze dan? Nou ja daar gaan we nu achter komen denk ik. Ik neem op. "Hallo met milo ter reegen" zeg ik vrolijk. "Hallo u spreekt met Anne van het ziekenhuis in Utrecht, bent u familie of vrienden van matthyas het lam, jair het lam en robbie van de graaf?" Vraagt Anne de verpleegkundige gok ik. "Uhm ja die drie ken ik, is er iets gebeurt?" Vraag ik. "Ze hebben een vliegtuigongeluk gehad, ze zijn nu onderweg naar het ziekenhuis maar ik wil u vragen of u hier heen kan komen zodat we beter kunnen uitleggen hoe ze aan toe zijn." Zegt ze. Er komt opeens heel veel informatie op me af. Een vliegtuigongeluk? Het kan ook nooit even normaal gaan. Ik sta op en doe zo snel ik kan mijn schoenen en jas aan. Roel en koen weten ook wat er is gebeurt want ik had het gesprek op luidspreker staan. We lopen het kantoor uit en stappen in de auto. Roel die rijd weg. Opweg naar het ziekenhuis waar 2 beste vrienden inzitten en 1 broer van èèn van hun.

Pov: matthy
Ondertussen is de ambulance al gearriveerd en is iedereen uit het vliegtuig. Ik, robbie en jair zitten in dezelfde ambulance want dat had ik aangevraagd, Waar ik stiekem best trots op ben. Robbie en jair liggen tot nu toe nog bewusteloos maar ze leven nog wel. Hopelijk komen we hier allemaal levend uit.

Pov: robbie
Het ging allemaal zo snel. Ik hoorde nog net een knal voor het zwart werd. Ik hoop dat matthy en jair wel oké zijn. Ik hoor wel wat stemmetjes maar het is echt heel zacht. Ik voel een beetje. Wat ik wel voel is iemand die mijn hand al de hele rit vast heeft en niet heeft losgelaten. En volgens mij hoorde ik ook zacht het stemmetje van matt. Dus die is niet bewusteloos ofzo. Daar ben ik heel blij mee. Maar ik hoop dat er niet iets gebeurt met jair of mij want dan kan matthy dit zijn hele leven navertellen. Ik voel dat de ambulance tot stilstand word gebracht. Ik hoor iemand opeens huilen. En als ik goed luister hoor ik dat het matt is. Mijn hand word losgelaten. Ik denk dat hij daarom huilt nu. Hij is zo kwetsbaar maar het zelf niet door.

Pov: koen
We zijn aangekomen bij het ziekenhuis. We zien een ambulance nog buiten staan en er komt iemand op een ligbed uit de auto. Ik zie dat het rob is. Niet veel later komt matt huilend de wagen uit. Roel, milo en ik springen uit de auto. Ik ren naar matt en trek hem gelijk in een knuffel. Hij heeft zoveel meegemaakt in zo'n korte tijd.

Pov: jair
Ik heb echt geen idee waar ik ben. Ik zie niks, ik hoor niks en voel helemaal niks. Is dit hoe het is om dood te zijn? Ik hoop het niet. Want dan heb ik matt weer verlaten. Maar dan voor altijd. Langer erover denken heb ik niet want opeens hoor ik allemaal geluiden. Ik weet gelijk wat ik had. Ik had een hartstilstand. Een erger gevoel kan je niet hebben. Het is raar om te beseffen dat je net een hartstilstand hebt gehad.

Pov: matthy
Ik zit nu nog samen met de jongens in de wachtkamer. Ze wouden me onderzoeken maar ik laat mensen me echt niet zomaar aanraken. En al helemaal niet als robbie er niet is. Ik mis hem nu al zo erg. Milo pakt mijn hand maar ik sla hem weg. Ik wil gwn even dat niemand mij aanraakt tot ik weet of robbie of jair oké is. Ik zie een dokter op ons afkomen. Meteen sta ik op wat me zwarte vlekken oplevert maar het is gelukkig snel weg. "Hallo, ik wou even zeggen dat robbie wakker is. Er mag 1 iemand naar hem toe" zegt de dokter. Ik kijk naar de jongens hopend dat ik mee mag. "Ga jij maat matt, dan gaan wij nu want sommige van ons hebben afspraken" zegt roel. Ik knik en zeg hun gedag. Dan loop ik met de dokter mee. Ze stopt voor een kamer. "Gaat u maar naar binnen, dan kom ik later weer even kijken" zegt ze lief. Ik knik en loop de kamer in van rob. Ik zie hem liggen met allemaal draden aan zijn lijf. "Hey" zegt hij zacht. Ik loop zachtjes naar hem toe en ga zitten op de stoel naast het bed. "Gaat het goed?" Vraagt robbie gelijk. Hij denkt altijd eerst aan andere dan aan zichzelf. Hij is degene die in het ziekenhuis bed zit, ik niet. Ik knik en glimlach naar hem. "Hebben ze je nagekeken?" Vraagt hij. Ik schut zacht mijn hoofd. "Ohw matthy toch, ze moeten wel even kijken of je oké bent hé" zegt hij lief. Ik knik. "Ja maar ik wilde niet dat ze aan me gingen zitten" zeg ik zacht. Hij zucht maar knikt dan toch. Hij is de enige die me echt begrijpt. Net als jair.

Ik vraag me wel af of het goed gaat met hem......

--------------------------------------------------------------

1129 woorden.

Srry dat ik die andere deel heb verwijderd maar ik hoop nu wel dat dit deel gwn onder hoofstuk 28 zit. Maar als dat niet zo is bericht me dan pls even 🫶

Ik heb een beetje veranderd maar niet heel veel.

Tot bij Deel 30 💛