On kings road (On-hold)

17 | Malpas

Mijn ouders hebben me zowaar een keer mee op vakantie genomen. Dat was in de zomer toen ik net 12 jaar was geworden. We gingen een weekje naar Luxenburg en ik vond het helemaal geweldig. Ook al zag het er niet zo anders uit dan in Nederland, het voelde anders, je weet wel? Het was er prachtig. Maar niets kon op tegen het uitzicht dat ik toen had. De huizen en winkels waren verdwenen en voor me was het beeldschone landschap van Fidele.

'Ik weet dat het mooi is, maar we hebben haast. Dus doe je mond dicht en kom mee.'

Castiel zuchtte en keek me met opgetrokken wenkbrauwen aan.

'Wat, nog nooit van vlieg happen gehoord? Een spelletje.' Ik lachte als een boer met kiespijn, hopend dat hij niet raarder over me ging denken dan anders.

'Tuurlijk Dacy.'

Hij pakte mijn hand en binnen minder dan een seconde stonden we voor de poorten van het meest enorme kasteel dat ik ooit gezien had. Bleek dat ik toch nog een beetje moest wennen aan het feit dat Cas ons gewoon POEF naar een andere plek kon verplaatsen. Wat was teleporteren toch handig.

'Misschien dat we eerst nog even iets aan, uh, je uiterlijk moeten doen voordat ik je naar je va..de koning breng. '

'Wat? Denk je dat ik niet weet dat mijn haar een vogelnest is? Daar was ik al achter gekomen, wanneer is mijn haar nou geen broedplaats voor beesten.'

Dat leverde me een proest op van Cas, die zijn best deed niet in lachen uit te barsten.

'Ik zou het niet erg vinden om in je haar te zitten hoor.'

Ik keek hem geschrokken aan maar mee dan een knipoog kreeg ik niet van hem. Hij draaide zich om en liep in de richting van het kasteel.

'Waarom zijn de ruiten hier en daar kapot?'

Ik keek Castiel aan, maar zag dat hij ook verward naar het bouwwerk aan het kijken was. Van veraf was het niet zichtbaar, maar nu we oog in oog stonden met de enorme deuren die ons toegang gaven tot het gebouw, zagen we wat voorn staat het was. Het leek wel alsof er iemand oorlog had gevoerd.

'Mensen zijn niet de enige vijanden van Fidele. Eigenlijk..eigelijk is het meer weerwolven-feeën tegen demonen-vampiers.'

Ik staarde Castiel met open mond aan.

'Wil je me zeggen dat jij eigenlijk mijn aardsvijand bent ofzo!?'

'Eigenlijk wel. Als we dit gesprek 25 jaar geleden gevoerd hadden was je nu niet meer in leven. Maar dat is een gesprek voor een andere keer. Ik denk dat het kasteel is aangevallen door vampiers, of demonen. Ik stel voor dat we binnen maar eens een kijkje gaan nemen. Oh en stop alsjeblieft met vlieg happen, als je honger hebt, zeg het dan gewoon.'

'Maar Xander dan?'

'Laten we het er maar bij houden dat Xander en ik een soort.. change of heart hadden. '

Hij gaf me niet de kans om meer vragen te stellen, want hij duwde de grote deuren open en liet me buiten alleen achter.

'Eikel.' Mompelde ik zachtjes voordat ik achter hem aan naar binnen liep.

De binnenkant van het kasteel zag er hetzelfde uit als de buitenkant, overhoop gehaald. Over lagen spullen op de grond, ramen waren kapot en mensen die met paniek door elkaar liepen als kippen zonder kop.

'Dacy! Cas! Daar zijn jullie! Alles goed?' We werden begroet door Raphael, die gevolgd werd door een huis van een man.

'Hey Raph, wat is hier gebeurd?'

Castiel voegde zich bij ons en keek Raphael nieuwsgierig aan.

'Malpas en zijn vriedjes. Het was een georganiseerde aanval, de heksen hielpen. '

Het huis gaf antwoord en toen ik naar de man keek, viel het me op hoe veel hij op Raphael leek. Hij merkte dat ik naar hem keek, en boog ligt voor me.

'Prinses, mijn naam is Generaal William Von, het is me een genoegen om kennis met u te maken.'

'Von als in..' ik keek nieuwsgierig en verbaast naar Raphael toe.

''Vader'' zei hij zonder woorden.

'Ah, dat verklaard het. In ieder geval, het is me een genoegen u te ontmoeten, Generaal Von.' Zei ik vriendelijk. 

'Volg mij maar, prinses, uw vader verwacht u in de troonzaal. Daarna zal Castiel u naar uw kamer vergezellen zodat jullie jullie kunnen...opfrissen.'

Ik keek hem nieuwsgierig aan tot Cas zich naar mij toe boog en iets in mijn oor fluisterde.

'Hij vindt je kleding raar, de kleding uit Nederland en die uit Fidele..is nogal verschillend. Een vrouw in een broek wordt niet overal geaccepteerd.'

'Aha, in dat geval, kan ik me eerst opfrissen?'

'Nee, absoluut niet. Zijne Majesteit verwacht u, kom, loopt u maar mee prinses.' Generaal Von zwaaide wat met zijn armen, het signaal dat ik hem moest volgen. Na een paar minuten te hebben rondgedwaald door het kasteel, kwamen we bij dikke, eikenhouten deuren aan. Deze waren wel nog intact.

'Castiel, wij hebben wat te bespreken, Raphael, neem de prinses maar mee naar binnen.'

Ik gaf Cas een laatste blik en volgde toen Raphael door de eikenhouten deuren naar binnen.

A/N

Ik ben even de dikke letters dingen kwijt, maar sorry dat het zo lang duurde! Ik had...een writers block, laten we het maar noemen. In ieder geval, hier is de update waar jullie zo lang op hebben gewacht!