On kings road (On-hold)

H11 | Telefoon!

De grond onder onze voeten trilde en beefde alsof er een aardbeving was. 
'Shit.' Castiel mompelde terwijl hij zijn best deed om niet om te vallen. Ik zat al, dus ik hobbelde alleen op de grond heen en weer. Hetzelfde gold voor mijn voet, die nog steeds in het verband zat. Het gehobbel had ervoor gezorgd dat de pijn die even weg was, weer terug kwam. Ik slikte en drukte mijn kaken op elkaar.
'Cas!' Ik keek bezorgd naar hem. Het trillen hield langzaam op en hij vond zijn evenwicht weer terug. 
'Wat...?' Ik begon met een vraag maar hij snoerde me de mond. Iets dat een hobby begon te worden van hem.
'Hoor jij dat ook?' Ik keek hem verbaast aan, niet snappend wat hij bedoelde.
'Wat moet ik horen?'
'Dat geluid, het lijkt wel...alsof er iemand gebeld word?'
Ik keek hem vragend aan. Ik hoorde niets, maar zijn gehoor bleek ook beter te zijn dan dat van mij. Ik graaide in een van mijn zakken tot ik mijn mobiel vond, die ik compleet was vergeten.
'Ik word gebeld....door Gerda.'
Gerda, de vrouw die deed alsof ze van me hield en me toen ontvoerde als een eng beest.
'Neem op zou ik zeggen.' Castiel keek me aan. Ik knikte.

'Hallo?'
'Dacy, lieverd, wat fijn om van je te horen! Zeg, ik denk dat wij even moeten bijkletsen aangezien er wat....misverstanden zijn.'
Ik bleef stil en keek naar Castiel voor hulp, maar hij haalde zijn schouders op. Het gebaar dat hij ook niet wist wat ze nu moesten doen.
'We kletsen nu toch bij?' zei ik bijdehand.
'Ja, maar...'
'Niets "ja maar",' ik onderbrak haar 'Ik zou naar Amerika gaan en toen hebben jullie mij ontvoerd! Ontvoerd! Je kidnapt je eigen kind toch niet? Wacht, ik ben je dochter niet hé? Je hebt me al eens eerder ontvoerd! Bij mijn echte ouders!' Het kwam er allemaal heel gemeen uit, maar ik wilde op dat moment ook niet de liefste zijn. 
‘Ah, dus ze hebben je alles al verteld. Laat me het je uitleggen Daciëlle, dan hoor je het probleem van twee kanten.’
‘Ik hoef niets uitgelegd te krijgen. Toch alles dat uit jouw mond komt zijn leugens. ‘’Ik houd van je’’ is je meest gemaakt en de ergste van allemaal!’ Een verdwaalde traan liep over mijn wang heen naar beneden en snel veegde ik hem weg.
'Dat moet je wel. Je snapt alleen de kant van Fidale! Maar wij, de mensen, wij hebben ook wat te zeggen. Die demon heeft je vast nog niet over het plan verteld of wel?'
'Het plan? Welk plan?' Ik keek Castiel nieuwsgierig aan.
'Nee dus, laten we afspreken, moeder en dochter en dan zal ik je mijn kant van het verhaal vertellen. Dan roep ik nu mijn mannen terug en laten we het gebouw met rust.' Ik slikte. Ik had geen idee hoe het met Raphael en Xander ging. Ik kende ze pas net, maar ze hoefden niet dood. Een beetje ongerust mocht ik wel zijn. 
'Oké. Waar en wanneer?' Ik wachtte het antwoord van Gerda af.
'Morgen middag, 12 uur, gewoon in onze woonkamer.' 
'Is goed, ik zal er zijn.'
'Je demon mag meekomen, hij laat je vast toch niet alleen gaan.' Ik hoorde Gerda zuchten en ik wierp een blik naar Castiel, die zijn hoofd afwende zodat ik zijn gezicht niet kon zien.
'Is goed.'
'Tot morgen, Daciëlle.'
'Tot morgen..' mompelde ik en toen werd er opgehangen.  

'Dat is geen slim plan' mompelde Castiel binnensmonds tegen mij. Ik keek hem aan en zette mijn handen in mijn zij. 
'En waarom niet? Als jij het me niet verteld moet iemand anders het maar doen.'
'En als ik het ook niet weet?' Hij keek me met opgetrokken wenkbrauwen aan.
'Ben je niet nieuwsgierig dan?' Ik keek hem vragend aan.
'Jawel, maar...'
'Maar.....?
'Maar ik vertrouw Gerda niet. Ze wilt je nog steeds hebben! Het plan in het algemeen is gewoon stom.'
Ik zuchtte en ging niet op wat Castiel zei. 
'Is er een manier om Raphael en Xander te bereiken? Gerda heeft haar mannen teruggetrokken, dus ik wil weten of alles goed is.' Castiel knikte en pakte mijn mobiel uit mijn handen. Hij tikte een nummer in, hield deze bij zijn oor en wachtte tot hij over ging. Xander nam op.
'Cas, alles goed?' Zo te horen belde Castiel hem niet vaak op, alleen wanneer hij in de problemen zat. Castiel had de speaker opgezet zodat ik ook mee kon luisteren.
'Alles gaat prima. Mevrouw is alleen nieuwsgierig of alles goed gaat met jullie. Gerda heeft haar mannen teruggetrokken.'
'Ja, alles gaat goed. Nathalie heeft haar pols gebroken, maar niets dat niet meer heelt. Er is alleen een heel deel van het gebouw verwoest, het bovenste deel, geluk dat wij in de kelders zitten. Jullie o..'
Xander viel weg. Raphael had de telefoon uit zijn handen gegrist want nu sprak hij.
'Jullie ook oké?' Zijn stem beefde een beetje. 
'Ja, met ons gaat ook alles goed. We zijn bijna bij de uitgang. Nu Gerda weet dat we hier zijn, moet ik haar nog ergens anders naartoe nemen. Ze is wel weg?' Hij was van plan geweest haar mee naar ''huis'' te nemen. Maar welk huis had hij bedoelt? Xander had zijn telefoon teruggepakt want hij was de persoon die wat zei.
'Neem haar maar mee naar huis' zei hij tegen Castiel. Hij knikte en hing op. 
'Thuis? Waar is thuis?' Ik keek hem vragend aan maar hij gaf geen antwoord. Hij overhandigde mijn telefoon en ik wilde hem in mijn broekzak steken, toen hij opnieuw afging.
'Tweede persoon die belt. We hebben wat met de telefoon vandaag?' Castiel grijnsde.

Ik nam op, het nummer was onbekend dus ik had geen idee wie er belde.
'Dacy! Alles goed? Leef je nog?' Het was Kyné. 

- Het einde begint in zicht te komen! Nou ja, het einde van het eerste boek. Er is zo veel meer wat ik wil schrijven, dus ik heb besloten om gewoon een tweede boek erachteraan te plakken! Nog twee hoofdstukken en een epiloog en dan komt het volgende boek al weer. Tips zijn nog altijd welkom en als je het verhaal leuk vind, druk dan op het ster knopje! Dat motiveert. Ik wil trouwens ook iedereen die dit leest bedanken. Plek 17 (nu alweer 16) in fantasie? En al meer dan 400 mensen die het hebben gelezen! Dankjewel allemaal! Geef jezelf maar een schouderklopje dat het tot hier hebt volgehouden, haha! -