On kings road (On-hold)

H2 | De nacht van duizend dagen

Mijn ingepakte weekend tas staat te wachten op mijn bed. Ik zit ernaast, met mijn mobiel tegen mijn oor aan gedrukt. 

'Dacy! Wat kan ik voor je doen schat' 
Ik hoor Tamar aan de andere kant van de lijn. Ook hoor ik geluiden van schietspelletjes. Dat was waar. Zij, Mat en haar broertje Jordi zouden deze middag gaan gamen. 
'Is het goed als ik vannacht kom slapen? Mijn ouders....' Ik hoefde mijn zin niet af te maken.
'Ouders? Oh, natuurlijk! Met jouw ouders mag je bij me komen wonen.' Ik wist dat ze me een knipoog gaf, ook al kon ik het niet zien. 
'Dankje, ze maken me echt compleet gestoord.' Ik zucht en Tamar lacht. 
'We verwachten je! Ik zal tegen mam zeggen dat we nog een meeëter hebben, zal ze leuk vinden!' Tamar schreeuwt wat overstaanbaars en komt daarna weer terug naar de telefoon. 
'Mat zegt dat je moet opschieten, hij heeft honger en mam wilt nu niet meer beginnen met koken tot jij hier bent. Dus hup, op naar mij.' 
We nemen afscheid van elkaar en ik pak mijn tas, klaar om naar Tamar te gaan. 

Beneden gekomen schrijf ik een briefje voor mijn ouders waarop staat dat ik ben logeren bij Tamar omdat we nog de laatste puntjes op de i moeten zetten voor ons biologie verslag. Waarschijnlijk zou ik dan straks een berichtje krijgen over het feit dat dat mocht, maar logeren dan weer niet. 

Mijn fiets staat nog buiten van mijn tripje naar de cult van mijn ouders, dus ik kan meteen vertrekken. Ik drop mijn tas achterop en fiets op mijn dooie gemakkie naar het huis van Tamar, dat ongeveer tien minuten weg is. Wanneer ik op de helft ben word ik gebeld door mijn moeder. De eerste keer neem ik niet op, maar wanneer ze meteen weer bent moet ik wel opnemen.

'Mam, hé, wat is er?' Ik stop om zo normaal mogelijk te klinken. Misschien kan ik geloviger klinken als ik niet zo sta te hijgen. 
‘Liefje, het lijkt me geen goed idee om vannacht te gaan logeren.’ Het punt word meteen gemaakt.
‘Oké, waarom dan niet? Je vindt het altijd prima als ik bij Tamar ga logeren, waarom vannacht niet?’ Ik probeer zo over te komen alsof het lijkt dat ik van niets weet.
‘Dat weet ik, maar eigenlijk had ik een verrassing voor je. Wij beide.’ Ik hoor haar met mijn vader praten.
‘’Wat nu?...Verrassing….Bijdehand….Amerika..’’ De praten over het smoesje dat ze me nu willen aansmeren.
‘Je vader en ik hebben geregeld dat je morgen al naar Amerika kan. We weten hoe erg je Kyné mist, dus als verrassing hebben we dit geregeld. Morgenvroeg brengen we jou naar het vliegveld, dan ga je naar Amerika en Kyné en haar moeder zullen jou dan ophalen daar.’
Dit is een vervelede situatie om in te zitten. Mijn stilte was tot nu nog acceptabel, maar ik moest snel met een smoes komen.
‘Echt..?’ Ik stamel een beetje.
‘Ja echt waar schat, vind je het een beetje een leuke verrassing?’
‘Ja!’ Ik roep iets te enthousiast, wat ervoor zorgt dat een voorbijganger me een vreemde blik werpt.
‘Het enige probleem is dat ik morgen en vrijdag nog een SE heb, en die van vrijdag is een presentatie en eigenlijk wil ik niet dat Tamar deze in haar eentje moet doen. Ik kan toch niet zo maar vrij krijgen van school met nog proefwerken? Hoe hebben jullie dat geflikt?’ Een uitstekende smoes, dan moesten ze maar wat meer interesse tonen in hun dochter.
‘Gewoon. Ik heb mijn charmes gebruikt. Maar alsnog, je gaat niet logeren. Morgen ga je naar Amerika, daar hebben je vader en ik veel geld voor betaald dus dan ga je maar. Die presentatie kan Tamar wel alleen doen en dat SE kun je inhalen.’  Ze had een toontje opgezet dat mijn vader en ik ‘’het baasje’’ noemen. Er was geen verdere discussie meer mogelijk. Dit was wat er zou gebeuren. 
'Oké..' Mijn moeder hangt op en ik vloek zachtjes. Plan mislukt. Dat word Tamar bellen met de mededeling dat ik toch niet kwam logeren en dat word vannacht mezelf opsluiten in de badkamer. Ik zucht en draai het nummer van Tamar. 

'Ik had je enthosiaster verwacht.' Mijn moeder zet het bord met eten voor mijn neus neer en gaar daarna zelf ook aan tafel zitten. 
'Natuurlijk ben ik dat ook! Het is een geweldige verrassing, ik voel me alleen een beetje gemeen tegenover Tamar, aangezien zij ook graag Kyné weer wilt zien. En dan moet ze de presentatie ook nog alleen doen.' 
'Het leven is oneerlijk' antwoord mam en ze neemt een hap van haar avondeten. De rest van de avond zeggen we niets meer tegen elkaar. 

'Ik ga slapen, aangezien ik morgen vroeg op moet.' Zeg ik met een gaap tegen mijn ouders en ren daarna snel de trap op. Op dit moment baal ik dat ik geen slot op mijn deur heb. Gelukkig wel een eigen badkamer. Ik plof neer op mijn bed met het idee om niet in slaap te vallen. Wat niet lukt. Want een kwartier later val ik in slaap met met kleren nog aan.