On kings road (On-hold)

H7 | Au aan je voet hebben is niet leuk

In alle rust werd ik wakker. Er was niemand die eng boven me hing en er probeerde niemand me te laten stikken, dus ik kwam voorzichtig overeind wreef de slaap uit mijn ogen. Ik bevond me in een ruime, open kamer. De kamer voelde vreemd, vertrouwelijk, ik had niet het gevoel alsof ik moest maken dat ik weg kwam. Ik lag in een groot bed. Ik probeerde op te staan, maar plots schoot er een hevige pijnscheut door mijn been. Ik kromp even in van de pijn. Dat was waar ook. Felx had me neergeschoten. Daarna had Cas...Castiel. Waar was hij? Ik keek weg van mijn enkel en zag Cas enkele meters van mij op een stoel zitten. Alhoewel hij eerder lag. Hij zat onderuit gezakt in de stoel met zijn hoofd tegen de leuning aan. Hij had zijn ogen dicht. Ik had hem nog niet eerder niet slapen, maar ik moest zeggen dat hij er heel schattig uit zag. 

Voorzichtig sloeg ik de dekens van mij af en zette in mijn voeten op de koude grond. Mijn schoenen stonden aan het einde van het bed. Ik zette op een voet kracht en kwam voorzichtig overeind. In hinkelde ongemakkelijk naar Castiel toe. Hij was niet wakker geworden van mijn oorverdovende gestamp. Het leek alsof ik een kudde olifanten was geworden, maar hij leek daar niets van te merken. Ik pakte de rand van zijn stoel vast en gaf hem een klopje op zijn wang.
'Cas...' Hij reageerde niet. Ik zuchtte en gaf hem een hardere mep op zijn wang. 'Cas!'
Hij werd wakker met een sprongetje. Hij gaapte en keek me met waterige ogen aan. 
'Dac...' Hij gaapte opnieuw en ging recht in de stoel zitten. Voordat hij iets kon zeggen begonnen ik met de rij vragen die me sinds dat ik erachter was gekomen wat mijn ouders van plan waren, dwars zaten.
'Ben jij een demon? Welk plan hebben mijn ouders gestopt door mij te kidnappen? Is alles uberhoud wel waar? En jij, wat is er gebeurd met Felix? Waar zijn mijn ouders? Wie zijn mijn ouders? Wat nu!?'
Ik keek hem doordringend aan. Zijn ogen, nog steeds zo ijs blauw als dat ze altijd waren. Keken mij verbaast aan. 
'Nou.....' begon hij maar ik onderbrak hem.
'Eerste vraag; wat ben ik?' Ik sprak snel en ongrijpbaar, maar hij snapte wat ik bedoelde. Hij liet zijn hoofd zakken en gaapte nog een keer. 
'Eigenlijk mag ik je niets vertellen.'

Ik staarde hem met grote ogen aan. Hij mocht mij niets vertellen?
'Ik heb recht op antwoorden,' begon ik maar nu was hij de persoon die mij onderbrak.
'Ff dimmen sneltrein. Antwoorden is niet hetgene dat je nu nodig hebt.' Hij kwam moeizaam overeind, rekte zich uit en tilde mij op. Ik wilde tegenstribbelen maar enkele seconden later hing ik over zij rug. 
'Wat doe je?' vroeg ik met een tikkeltje paniek in mijn stem. Ik was onzeker over alles. Ik vertrouwde Castiel, maar ik dacht ook dat ik mijn ouders kon vertrouwen. Niet dus. Of ik Castiel kon vertrouwen wist ik ook niet. Hij had nog geen antwoord gegeven op de vragen die ik had gesteld dus ik kon nooit zeker zijn. 
'Zeg waar gaan we heen?' vroeg ik aan hem toen we de gang op liepen en in een gang met ongelofelijk veel deuren terecht kwamen. 
'Ergens voor je voet' ik voelde dat hij iets bewoog, waarschijnlijk gaf hij een knikje naar mijn voet, maar ik zag het niet. 
'Oké' mompelde ik en ik liet me tegen zijn rug aan vallen. 

Na wat rond gedwaald te hebben kwamen we aan in de kamer waar we moesten zijn. Castiel zette me voorzichtig neer op een van de stoelen en liep naar een witte kast aan de andere kant van de kamer. Hij haalde het een en ander eruit en liep toen terug. Het verband dat om mijn enkel zat haalde hij eraf, deed er een raar wit crèmepje op en deed nieuw verband om mijn enkel.
‘Zo, dat moet het weer voor een tijdje doen’ mompelde hij tegen zichzelf en hij stond op. Hij veegde zijn handen af aan zijn broek en liep terug naar de kast om de spullen daar weer in te zetten. Ik wilde opstaan, maar ik kreeg een blik toegeworpen die vertelde dat ik dat beter niet kon doen. Ik zuchtte en liet mezelf weer terug in de stoel vallen. Cas stond bij de kast te rommelen toen er een nieuw figuur de kamer binnen kwam lopen. Ik keek op bij het horen van de harde, lage stem die wat schreeuwde.
‘CASTIEL!’

- Nog steeds geld, als je het leuk vind, dan is er dat leuke ster knopje dat je kunt indrukken! Ook zijn tips en commends welkom!-