On kings road (On-hold)

Brief | Hoe ik van mijn leven houd

Beste Kyné,

Ik kan je vertellen dat ik mijn leven geweldig vind! Ik hoop trouwens dat je kan begrijpen dat dit enigszins sarcastisch is. Iedereen heeft wel min – en pluspunten aan zijn leven. Minpunt aan mijn leven? Ouders. Pluspunt aan mijn leven? Mijn twee beste vrienden, mijn hond en Castiel. Oké, Castiel schommelt soms tussen min – en pluspunt, maar op dit moment hoort hij bij de pluspunten. Ik denk steeds dat ik hem al mijn hele leven ken, maar eigenlijk heb ik hem pas anderhalf jaar geleden ontmoet. Op school, toen hij nieuw in de klas kwam. Hij was anders, vreemd op een manier die ik niet vreemd wilde noemen, maar geen ander woord voor had. Hij voelde vertrouwd, maar toch afstandelijk. Ik wilde wel in de buurt komen, hem beter leren kennen, maar hij liet het niet toe. Ik wil hem mijn vriend noemen, maar ik weet niet zeker of hij dat wel is. Ik kan altijd bij hem terecht en ik heb het gevoel dat hij me dan oprecht wilt helpen, zo lang het maar een serieus genoeg probleem is. Anders krijg ik z’n argwanende blik alsof hij liever heeft dat ik weg ga en bij iemand anders ga zeuren. Nu we het toch over vrienden hebben, met Tamar en Mat gaat het ook goed! Mat heeft trouwens verkering met Charlotte, wist je dat? Nee? Dan weet je dat nu, haha.

Even terug naar waarom ik deze brief schrijf. Je weet dat ik e-mailen haat, dus vandaar mijn ouderwetse brief. Ik mis je. Ik mis onze leuke tijden samen en ik kan niet wachten tot je weer in de vakantie te zien! Nog maar twee weken wachten! En dan, over drie weken, eindelijk 18. Stout leven, here I come! Oké, vast niet. Als het aan Tamar ligt wel, maar ik ben te braaf daarvoor. Ook al doe ik tegenwoordig alles om weg te komen bij mijn ouders. Het word steeds erger, de ruzies en discussies. Ik voelde me nooit thuis, maar nu steeds minder. Het lijkt alsof ze me afwijzen. Alsof ik een of ander raar wezen ben dat gedoemd is om onheil te brengen. Oké, maar dat zijn alle mensen, niet? Natuurlijk zijn er leuke herinneringen, maar deze zijn allemaal van toen ik nog een kleine ukkie was. Schattig, met roze wangetjes en korte springende bruine krullen. Mijn haar dat nu sluik naar beneden valt kun je daarmee niet vergelijken. Maar dat is omdat ik het stijl. Maar anders is het zo, tsja, poef.

Maar goed, als antwoord voor de vraag in je vorige brief; ik vind het fijn dat je je een beetje vermaakt in Minnesota. Het is niet niets om naar Amerika te verhuizen, maar wel ontzettend gaaf! Ik kom je snel opzoeken ja en dan kom ik even drie maanden vakantie houden bij je als ik de examens heb gehaald. Wat ik zeker van plan ben. Ik bedoel, ik ga niet nog een jaar op deze school zitten en in dit huis wonen. Ik wil lekker zelf op pad en de wereld verkennen! Maar, het word eens tijd om deze brief af te kappen aangezien ik naar school ga zo. Ja, we zullen straks even lekker skypen. Wat houd ik toch van de technologie van dit tijdperk. Waarom schrijven we nog? Omdat het leuk, maar kostbaar is. Geschiedenis is mijn leukste vak weet je nog? Brieven schrijven hoort bij mij. Net zoals Mike. In mijn dromen jammer genoeg, maar ooit zullen onze gevoelens hetzelfde zijn!

Groetjes van de beste en liefhebbede vriendin die je mist en met smacht wacht op vakantie,

Daciëlle.

P.S    Thomas mist je ook enorm, hij zeurde gister nog over het feit hoe leuk hij je vond en klaar was om zijn liefde aan jou te vertellen, maar toen verhuisde je en toen wist hij dat alles tevergeefs was. Hij zag er heel zielig uit.

P.P.S Mijn liefhebbende schattige hond Jonas mist je ook heel erg. Hij blaft steeds treurig als ik hem op donderdag vertel dat je niet meer langs komt. 

- Haaya. Goed, dit was dus het eerste deel, yeah. Ik moet inkomen, zoals gewoonlijk, dus ik hoop dat jullie door blijven lezen ook al is het eerste deel misschien een beetje saai. Het wordt spannend, dat beloof ik je! Dus druk op het ster dingetje als je het leuk vind, dat motiveerd en neemt minder dan een minuut in beslag! -