On kings road (On-hold)

16 | Het ijs breken

HET SPIJD ME VOOR ZO LANG NIET UPDATEN!!! Ik had het druk met school en vrienden en werk en weetikveelwatallemaal en ik had geen inspiratie. But I'm back! Dus vandaar het nieuwe hoofdstuk. Vote of comment als je het leuk vind!

Hij stond voor me. Zijn houding leek gespannen, alsof hij zenuwachtig was voor mijn antwoord.

'Wat!?'

Antwoordde hij geïrriteerd. Castiel stond met zijn handen op zijn heupen te wachten op mijn antwoord op zijn vraag en als blikken konden doden, was ik morsdood. Ik zuchtte en stond rustig op, nog steeds hijgend van ons avontuur van enkele seconden geleden.

'Niets, niets, Cas. Het is goed. Doe wat je wilt. Het afgelopen uur heb je toch alleen maar gedaan wat je zelf wilde doen, dus niets zal dat nu veranderen.' 

Ik zuchtte en haalde vermoeid een hand door mijn haren heen. Castiel deed precies hetzelfde.

'Ik heb helemaal niet ''gedaan wat ik zelf wilde'' maar jou uit de problemen gehaald. We zijn laat oké, ik had afgesproken met Raph dat we vier uur geleden in Fidele zouden zijn. Vier uur! Maar wat doe jij, jij zorgt ervoor dat we in de problemen komen. Eerst Gerda, nu dit!'

'Dit is niet alleen mijn probleem Cas, jij zei dat hij geen probleem meer zou zijn. Ik mag dan misschien wel voor het probleem gezorgd hebben nu, maar jij had er al...weet je wat, laat maar. Zoals je al zei, we zijn laat. Ik wil even een momentje rust. Ik heb een hysterische dag achter de rug en het enige dat ik wil is slapen. Ik ben nieuwsgierig om mijn vader te zien ja, maar dat kan wachten. Alsjeblieft Castiel.'

Ik keek hem smekend aan. Hij leek erover te twijfelen, maar zuchtte en knikte met zijn hoofd.

‘Best,’ mompelde hij zachtjes en hij pakte mijn bovenarm vast ‘maar als hij gaat zeuren geef ik jou de schuld.’

Ik glimlachte en knikte. Het was allemaal zo snel gegaan. Nadat Castiel en ik bij Gerda’s en mijn huis weg waren gegaan, had hij me meegenomen naar een klein restaurant omdat ik hem vertelde dat ik honger had. Hij was het er niet mee eens, maar hij was het nooit met me eens. Maar ik had hem overgehaald.
We zaten dus rustig in een hoekje toen ik plotseling een oude bekende zag. En hij mij.

~  Flashback ~

‘Ik weet dat je denkt dat je er heel charmant uit ziet Dacy, maar ik zou het appreciëren als je met je mond dicht zou eten.’

Castiel zat voor me in het kleine restaurantje op de hoek van een van de meest drukke straten in mijn dorpje. Hij keek verveeld voor zich uit en bedacht toen dat ik interessanter was dan de mensen die buiten op straat liepen.

‘Dit is mijn laatste maal als een niet-dame, vanaf het moment dat ik in Fidele ben moet ik netjes gaan eten, dus ik geniet even van de rotzooi die ik kan maken. En trouwens, als je het niet fijn vind, dan kijk je toch niet?’

Ik glimlachte vriendelijk naar hem en hij zuchtte en keek weer uit het raam.

‘W..t…bl….niet…..me…men..sen..ten….eet….m.r…bl…d’ mopperde hij onverstaanbaar.

Ik keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan.  

‘Oh, wat eet je dan wel?’

‘Veel, maar wat jij nu eet niet.’

‘Wat eet je dan?’

‘Drink.’

‘Bloed?’

‘Jup.’

‘Maar ik dacht dat alleen vampiers bloed hoefden te drinken?’

Ik keek hem ongeloofwaardig aan. Ging hij me nu vertellen dat hij ook een bloedzuiger was zoals Xander. Dat had ik nooit van hem verwacht. Maar niets van Castiel was wat ik van hem verwachtte. 

‘Niet alle demonen drinken bloed nee. Maar ik wel.’

‘Deed het pijn Cas?’

'Wat?'

‘Toen je…uh, transformeerde?’

Hij lachte kil en schudde zijn hoofd.

‘Oh Dacy, ik ben nooit mens geweest.’

En opnieuw keek ik hem ongeloofwaardig aan. Iedereen werd toch geboren als een mens? Ik keek stilletjes weet terug naar mijn eten, maar bedacht me dat ik mijn eetlust eigenlijk wel kwijt was.

‘Ik ga even naar het toilet.’

Ik excuseerde mezelf en liep naar linea recta naar de dameswc’s.

‘Kijk eens wie we daar hebben.’

Ik draaide me verbaast om en keek in de groene ogen van niemand anders dan Harold, de zoon van mijn buurvrouw Sasha. Ze was een van de mensen die in het complot zat van mijn ouders om me vast te houden toen ik 18 was geworden.

‘Hey Harold, lang niet gezien, hoe gaat het?’

Ik probeerde opgewekt te klinken, maar toen ik zijn ogen zag wist ik dat er iets mis was. Dat er iets goed mis was.

‘Slecht, het is akelig om te horen dat je moeder is vermoord. En het is nog akeliger om jou te zien met de persoon die het gedaan heeft.’

 Ik staarde hem geschrokken aan. Sasha was dood? En Castiel had het gedaan? Die…Ik kreeg de kans niet om mijn zin af te maken, want Harold sprong naar voren om me tegen de muur aan te duwen. Hij grijsde en bracht zijn mond naar mijn oor.

‘En jij gaar ervoor zorgen dat hij boet voor zijn daden.’

Zijn hand sloot om mijn keel en hij zorgde ervoor dat ik moeite had met ademen. Het gebeurde vaak de laatste tijd, dat mensen de nijging hadden om me te vermoorden of pijn te doen. In de afgelopen week was ik ontvoerd, beschoten, mijn enkel gekneusd, bijna vermoord en nu probeerde de buurjongen die ik al mijn hele leven kende me te stikken!?

‘H-ha..rold, alsjeblieft.’

Ik keek hem smekend aan en een enkele traan rolde van mijn wang af.

‘Als je wilt blijven leven laat je haar keel los. En wel nu.’

Ik keek zwak om naar Castiel. Hij stond bij de ingang van het pad. Zijn handen waren vuisten en zijn ogen waren pikzwart. Toen Harold niet deed wat er van hem werd gevraagd, liep Cas naar mij toe en met een klap lag Harold een paar meter verder. Castiel had zijn neus gebroken, dat was zeker. Hij leek gebroken en bloedde alsof zijn leven er vanaf hing.

‘Godverdomme! Je hebt mijn neus gebroken eikel! Ik ga je vermoorden! Net zoals jij bij mijn moeder gedaan hebt!’

Harold sprong omhoog maar was niet snel genoeg voor Castiel. Opnieuw kwam zijn vuist neer op de neus van Harold.

‘Waag haar niet nog een keer aan te raken.’

Harold probeerde omhoog te komen maar Castiel nam hem in de houdgreep. Zijn hand op Harolds mond en neus om hem ervan te weerhouden te ademen.

‘Cas, laat hem los!’

Hij keek niet op of om.

‘CASTIEL, laat hem los, onmiddellijk!’

Het was meer een bevel. Castiel keek me verbaast aan maar liet verslagen los. Harold hoestte en viel zwak op de grond.

‘Hij probeerde je te stikken Dacy! Ik moet ervoor zorgen dat dat niet gebeurd. En het niet opnieuw zal gebeuren. En als hem ervan weerhouden betekend dat ik hem moet vermoorden, dan is dat zo.

Hij liep naar me toe, gooide me over zijn schouder en liep het restaurant uit.

~ Einde flashback ~

Dus toen stonden we in een parkje te discussiëren over het feit dat ik het er niet mee eens was dat hij iemand probeerde te vermoorden.

‘Kom, geef me je hand.’

Hij stond met zijn hand uitgestoken te wachten tot ik hem zou aannemen.

‘Fidele?’

‘Fidele.’

Om het goed te maken heb ik een lekker lang hoofdstuk geschreven! Hope you liked it! :D