On kings road (On-hold)

H9 | De vampier, de weerwolf en de demon

Nog een nieuw iemand. In minder dan een kwartier was ik twee nieuwe mensen tegengekomen. Twee nieuwe mensen die beide wat te maken hadden met het feit dat ik zeer waarschijnlijk geen echt mens was. De jongen, die Raphael Xander noemde, stond in de deurpost te kijken. Eerst was zijn aandacht gevestigd op Raphael en Castiel, maar toen hij mij zag was ik het middelpunt van zijn wereld. Verbaast staarde hij mij aan, net zoals Raphael mij had aangestaard. Alleen Castiel had me nog nooit z'n blik gegeven.
'Dat wilde je me vertellen,' zei hij tegen niemand in het algemeen, maar het was bedoelt voor Raphael. 
'Het is Castiel zijn schuld, hij heeft haar hier naartoe genomen.' Zei Raphael snel en hij stak een beschuldigend vingertje naar Castiel. 
'Omdat Gerda d'r had ontvoerd. Ik was alleen maar de redder in nood' hij keek Raphael met opgetrokken wenkbrauwen aan. Xander, die tijdens het conflict iets naar voren was geschuifeld, probeerde bij mij uit de buurt te blijven. Hij leek er een beetje ongemakkelijk bij te staan. 

'Miste ik net iets toen ik opsomde wat ik wist?' vroeg ik maar omdat alle drie de jongens er een beetje gewoontjes bij stonden. Castiel zuchtte en knikte.
'Ja, het een en het ander klopt niet helemaal, maar de grote lijnen zijn aanwezig.' Hij zuchtte en liep naar mij toe. 
'Het zit ongeveer zo;' hij haalde zijn hand door zijn zwarte haren heen en pakte een stoel om op te gaan zitten. Het zou een lang verhaal worden. 

'Er is een andere, wereld, laten we het zo noemen. In deze wereld heb je een land, continent, maakt niet uit hoe je het wilt noemen; Fidele. Vroeger kon je heel gemakkelijk van deze wereld naar Fidele, maar tegenwoordig is het niet meer zo gemakkelijk. De mensen hebben dit pad weggehaald zodat mensen niet maar naar Fidele konden en wezens niet meer naar deze wereld. Er kwam een, conflict, laten we het ....' Plots werd Castiel onderbroken door Raphael.
'Je gaat haar alles vertellen?' Hij keek hem ongelovig aan. Castiel knikte geïrriteerd en ging door met zijn verhaal alsof hij nooit onderbroken was door Raphael. 
'Er was dus een conflict en toen een soort oorlog. De mensen uit Fidele waren aan het winnen, dus verzonnen de mensen een list om ervoor te zorgen dat Fidele toch niet zou winnen. Ze ontvoerden de pasgeboren dochter van de koning en koningin van Fidele. Jij.' Daar was het antwoord waarop ik wachtte. Mijn ouders waren mijn ouders niet. Ze hadden mij ontvoerd, ontnomen van mijn echte ouders. Ik zuchtte en liet me naar achteren vallen. Castiel keek een beetje bezorgd, maar snapte dat ik geen vragen wilde beantwoorden, dus ging hij verder met zijn verhaal. 

'Het baby'tje werd een mens gemaakt en zou tot haar 18e een mens blijven. Eigenlijk mogen we je ook niet vertellen dat je een fee bent en dat je de dochter bent van de koning en koningin van een andere wereld, maar dat kan vast geen kwaad.'
'Waarom eigenlijk niet?' vroeg ik nieuwsgierig aan Castiel. Hij haalde zijn schouders op.
'Geen idee,' antwoorde hij eerlijk 'maar, om jou dus toch veilig te houden stuurde ze in eerste instantie mij mee. Ik denk dat ongeveer twee jaar geleden die twee kwamen?' Hij keek naar achteren, waar Raphael en Xander zich bevonden. Raphael knikte uitbundig. 
'Meer zielen meer vreugde laten we het daar op houden. Dat was het wel ongeveer denk ik?' Hij gaf me een zwakte glimlach en stond op.
'Dus, ik ben een fee en jij bent een demon. En jullie zijn ....' Ik keek naar Raphael en Xander. 
'Weerwolf' antwoorde Raphael twijfelen. Xander twijfelde minder over wat hij was.
'Vampier.'

'Raphael gedraagt zich zo omdat het zijn tijd van de maand is dus hij moet, morgen? Morgen ja, dan is het volle maan en dan, je weet wel, word ie een wolfie.' Castiel grinnikte. 
'En Xander is zo ongemakkelijk bezig omdat je een wond hebt in je voet en hij ruikt je bloed en ik weet zeker dat hij er moeite mee heeft want je ruikt lekker.' Castiel gaf me een plagende knipoog en keek toen lachend naar Xander, die, als hij een mens was geweest, zeker moest blozen.
'Du....' Castiel wilde iets zeggen, maar hij werd onderbroken door een harde knal. Het leek wel alsof het hele gebouw uit elkaar spatte. 
'Ik denk dat Gerda terug wilt hebben wat jij van haar hebt gestolen' mompelde Xander, zijn houding was in enkele seconden veranderd van een verlegen jongen naar een vampier die op jacht was. Opnieuw klinkte een harde knal en het hele gebouw beefde.