Hafızasını kaybetmiş bir halde baş düşmanının evinde esir olarak uyanan Meira, geçmişte işlediği affedilemez bir günâhın bedelini ödüyor olduğunu öğrenir.
Meira uyandığında ona söylediği ilk cümlesi "biz düşmanız" olan adamın, bir zamanlar gözlerin...
Uyarı: Bu bölümde şiddet sahneleri açık bir anlatımla yazılmıştır. Hassas bünyelerin dikkatine.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm Yirmi Dört "Kanlı Kar"
Meira Shavit
Günümüz
ℒ
Cennet. 27 Aralık 2019
Cehennemden kaçtığım ve özgürlüğün ilk tadını aldığım o kutsal gün.
Ciğerlerime çektiğim havanın baştan sona ciğerlerimi yakmadığı ve damarlarıma kasvet pompalamadığı bir gündü bugün. Bu sabah. Saat 8 suları, açık bir hava beklenildiği söyleniyordu televizyonda ve yanıldılar. Dışarıda tipi vardı, siktiğimin 'Efendi ile Uşağı' kitabına düşmüştüm sanki, birazdan kar fırtınasında gözümü açamıyorum diye bir uçurumdan yuvarlanabilirdim hatta! Şehrin ortasında, pekâlâ olabilirdi.
Şehrin ortasında diyorum tabii ama şehrin ortasında 'kenardan köşeden' demem daha doğru bir tanım olabilirdi.
5 insanı öldürmekten aranıyorsanız öyle özgüvenli yürüyemezsiniz insanların içinde. Daima kenardan köşeden göze batmadan sıvışmak gerekir. Aslında dışarıda bir tipi olduğu için şanslı sayılırdım, atkımı burnuma kadar çekmiştim ve kimse de 'kim bu şüpheli görünen ve kesinlikle 5 yıl önce korkunç bir cinayet işleyen kadına benzeyen yabancı' diyemezdi. Kimsenin kimseye bakacak zamanı yoktu, sokaklar aceleci adımlarla geçiliyor ve geriye de bakılmıyordu.
Evden kaçtıktan sonra ne yaptım derseniz, hiçbir şey. Sadece yürüdüm, etrafta gezindim ve şehrin daha iç kısımlarına, bir kuyumcu bulmak için girdim. Çok göz önünde, kalabalık mekanlara girmeyi reddettim ve sonunda pasajın birinde bir antikacıya benzeyen kuyumcuyu gözüme kestirdim. Yaşlı bir bunak oturuyordu masada ve tek başınaydı. En kötü ihtimalle beni sorgulayacak olursa eğer, ona yanlış hatırladığını söyler ve bunun bunama belirtisi olduğunu hatırlatıp onu korkuturum, diyordum.
