Hafızasını kaybetmiş bir halde baş düşmanının evinde esir olarak uyanan Meira, geçmişte işlediği affedilemez bir günâhın bedelini ödüyor olduğunu öğrenir.
Meira uyandığında ona söylediği ilk cümlesi "biz düşmanız" olan adamın, bir zamanlar gözlerin...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm Otuz Sekiz "Nefesin Nefesime."
🎶 Girl - Men I Trust
ℒ
''Meira.''
''Şşş... Meira,''
''Güzel görünüyorsun.''
''Neden sürekli her şeyi videoya alıyorsun?"
''Hiçbir şeyi unutmamak için.''
Kamera açık, kayıt açık, ekranda sarışın bir oğlan. Eller eğilmiş, makasla oğlanın saçından bir tutam kadar saç kesilmiş. Az sonra alev almaya başlıyor o cılız beden. İnsana benzemeyişi, kara bir ceset parçasına evrilişi kamerayla resmediliyor; o resim basılıyor ve bir kutuya saç tutamıyla beraber konuyor. Hediyenin sahibi ise bir baba.
''Hediyemi aldınız mı sayın General? Yakmayı çok sevdiğinizi biliyorum. Yanmayı da sevecek misiniz, merak ediyorum.''
Nefretle sulanmış bir filiz, vicdansızlığa çiçek açar. Bir çocuğun değil bin çocuğun da gözyaşlarına kıyacak kadar kör olur kalp.
''Derler ki, vicdan Maria Rosenfeld'den sonra doğmuş.''
Hiçbir daim sahip olamadığı gücü yeraltında tatmak varken, neylesin göklerdeki tanrıya boyun eğmeyi? Yine de bilmez mi yeraltı dediği dünyada yalnızca tanrıcılığı taklit ettiğini?
''Casuslara ne yaptığımı biliyor musunuz? Önce onları köpeklerime parçalatırım. Ardından... diri diri yakarım.''
Güçten zehirlenmiş çılgın bir akıl, yalnızlığa kurduğu cesetlerden tahtta bir başına çürümenin bedeli.
