Κόντρα σημαίνει πάθος (I) {GW15}

Κεφάλαιο 10ο

                Γύρισα και τον κοίταξα, όπως πάντα κομψά ντυμένος. Μαύρο κοστούμι με λευκό πουκάμισο που τόνιζε το κορμί του ενώ τα καστανά του μαλλιά πλαισίωναν το πρόσωπο του πιο επιμελημένα από ποτέ. Τα γαλάζια του μάτια ήταν λαμπερά όπως πάντα. Με κοίταζε από πάνω μέχρι κάτω και το στόμα του είχε μισανοίξει.

"Χρόνια Πολλά" είπε και τα μάτια του εξέταζαν τώρα τα χείλη μου.

"Ε..Ευχαριστώ" είπα και τον κοίταξα στα μάτια.

"Σήμερα μου επιτρέπεις να σε φιλήσω για να σου ευχηθώ;"

"Υποθέτω.."

Τα χείλη του βρέθηκαν στα μάγουλα μου διαδοχικά.

"Άντε, τι λέτε; Θα πάμε μέσα;" μας διέκοψε η Κάτια που ήταν ήδη στην είσοδο με τον Πέτρο κοιτώντας με με το πονηρό της ύφος.

"Ναι, ερχόμαστε" είπα και άρχισα να περπατάω με το μπράτσο μου μπλεγμένο με το δικό του.

"Είσαι...πανέμορφη σήμερα"

"Ευχαριστώ. Κι εσύ είσαι πολύ κομψός σήμερα"

"Ευχαριστώ"

Υπήρχε ήδη πολύς κόσμος στην αίθουσα δεξιώσεων, όσοι με είδαν άρχισαν να μου δίνουν τις ευχές τους και να με αγκαλιάζουν. Ο Αλέξανδρος έκανε λίγο πίσω αλλά δεν έφυγε. Όταν διαλύθηκε το ανθρώπινο νέφος γύρω μου με ξαναπλησίασε.

"Δεν νομίζω πως θα σε αφήσω καθόλου μόνη απόψε"

"Ο λόγος;"

"Εύκολα μπορείς να μαγνητίσεις όλους τους άνδρες της αίθουσας"

"Κρίμα. Εγώ δεν ενδιαφέρομαι να μαγνητίσω κανέναν" είπα και τον κοίταξα με υφάκι.

"Μπορούμε για σήμερα να είμαστε φυσιολογικοί;"

"Νομίζω πως σήμερα επιβάλλεται"

Περιφερθήκαμε για αρκετή ώρα στον χώρο, μιλήσαμε με αρκετά άτομα.

"Νομίζω πως πρέπει να μιλήσεις στον κόσμο...από το μικρόφωνο"

"Το ξέρω"

"Καλησπέρα σας" είπα για να πάρω την προσοχή όλων.

"Πρώτα απ' όλα θα ήθελα να σας ευχαριστήσω που βρίσκεστε εδώ απόψε. Δεν κλείνει κάθε μέρα τα 25 της μια γυναίκα. Ή μήπως να πω 18;" συνέχισα και ακούστηκαν γέλια σ'όλη την αίθουσα.

"Χαίρομαι που αυτή τη μέσα καταφέρατε να παρευρεθείτε και θα ήθελα να ευχαριστήσω την αγαπημένη μου φίλη Κάτια Λαμπροπούλου που έχει οργανώσει αυτή την υπέροχη δεξίωση. Ευχαριστώ Κάτια" είπα χαμογελώντας της.