Κόντρα σημαίνει πάθος (I) {GW15}

Κεφάλαιο 5ο

"Μπορείτε να με αφήσετε;" είπα όταν ήταν ήδη πολύ κοντά.
"Μπορώ, το θέμα είναι αν θέλω"
"Αυγή, θα έρθεις στο..." άκουσα την φωνή της Κάτιας που μπήκε μέσα και μόλις μας είδε έτσι σταμάτησε απότομα.
"Αυγή;" ρώτησε ο Πρωτοπαπάς κοιτώντας με απορημένος.
Βρήκα την ισορροπία μου και ελευθερώθηκα από την λαβή του.
"Τι; Πιστεύατε πως με βάπτισαν Παπαναστασίου; Και θα σας παρακαλούσα να μην ξανακουμπήσετε τα χέρια σας πάνω μου" είπα έξαλλη κοιτώντας τον στα μάτια.
"Εε να πάω εγώ και έρχομαι αργότερα" είπε η Κάτια.
"Όχι, ο κύριος Πρωτοπαπάς έφευγε"
"Θα τα πούμε σύντομα" μου είπε κι έφυγε.
"Γαμώτο, σας διέκοψα" είπε η Κάτια.
"Ευτυχώς που ήρθες, δεν ξέρω πως θα του ξέφευγα"
"Έπρεπε όντως να του ξεφύγεις; Αχ φιλενάδα αν τον έβλεπες πως σε κοίταζε όταν έλεγες εκείνα στον κύριο Μηνά θα έλιωνες. Αποβλακώθηκε πάνω σου!"
"Κάτια" έτριξα
"Αφού.." πήγε να πει αλλά την διέκοψα.
"Αυτός ο άνθρωπος είναι αλαζόνας και υπερόπτης. Εντάξει; Τι με ήθελες;"
"Θα πάμε για μεσημεριανό μαζί;"
"Ναι φυσικά. Πάω να αφήσω τα πράγματα μου στο γραφείο κι έρχομαι"
Πέρασαν γρήγορα οι δύο μέρες κι έπρεπε να δώσω μια απάντηση στον Πρωτοπαπά από λεπτό σε λεπτό.
"Παρακαλώ;" ακούστηκε η φωνή του λίγο απότομη από το ακουστικό.
"Κύριε Πρωτοπαπά, Αυγή Παπαναστασίου εδώ"
"Ω κυρία Παπαναστασίου" ακουστηκε με εντελως διαφορετικο τόνο φωνής. "Πως είστε;"
"Μια χαρα σας ευχαριστώ για το ενδιαφέρον. Σας παίρνω τηλέφωνο για να σας ενημερώσω πως η απόφαση πάρθηκε"
"Χαίρομαι που το ακούω αυτό. Τι θα λέγατε να βρεθούμε για μεσημεριανό σήμερα για να μου πείτε περισσότερα;"
"Σήμερα;"
"Ναι, σε 1 ώρα"
"Μάλιστα. Εντάξει. Πείτε μου το μέρος"
Αφού μου είπε το μέρος έκλεισα το τηλέφωνο και πληκτρολόγισα ένα τελευταίο πράγμα στον υπολογιστή. Έκανα κάποια σημαντικά τηλεφωνήματα και κοιτώντας το ρολόι μου είχε περάσει η μια ώρα σχεδόν. Πήρα τα κλειδιά μου και βγήκα από το γραφειο.
"Φανή έχω ένα επαγγελματικό ραντεβού, αν με ψάξει κανείς πες να με πάρουν σε μια ώρα"
"Μάλιστα"
Μπήκα στο αυτοκίνητο και σε δέκα λεπτά ήμουν έξω από το εστιατόρειο στο οποίο μου είχε πει να συναντηθούμε. Μπήκα μέσα και ένα κύμα ζέστης με κατέκλεισε. Τον έψαξα με το μάτι μου αλλά δεν τον είδα πουθενά.
"Μπου" άκουσα από πίσω μου και πετάχτηκα στον αέρα.
Η τσάντα και το κινητό μου βρέθηκαν στο πάτωμα. Τα μάζεψα στα γρήγορα και κοίταξα το κινητό μου.
"Να πάρει" άκουσα την φωνή του και το χέρι του βρέθηκε πλάι στο δικό μου και πήρε το κινητό μου.
Στο δεξί μέρος της οθόνης υπήρχε ένα μικρό ράγισμα.
"Θα το αντικαταστήσω εγώ, απολογούμαι. Απλά ήθελα να.."
"Να με κατατρομάξετε σαν ένα μικρό παιδί και να γίνουμε θέαμα " του είπα έξαλλη.
Γέλασε δαγκώνοντας τα χείλη του.
"Περάστε" είπε και έδειξε το βάθος της αίθουσας.
Πήγαμε σε ένα τραπέζι στο κέντρο του χώρου. Μου τράβηξε την καρέκλα λαμβάνοντας ένα βλέμμα απορίας από εμένα. Είναι όντως τόσο ευγενικός ή απλά τα κάνει ειρωνικά;
Γελούσε ακόμη εκνευρίζοντας με περισσότερο.
"Το βρίσκετε πολύ αστείο;"
"Για να είμαι ειλικρινής ναι" είπε και με κοίταξε τάχα σοβαρός.
Δεν άντεξα και γέλασα κουνώντας αποδοκιμαστικά το κεφάλι μου.
"Πριν πείτε ότιδήποτε περιμένετε να έρθει ο σερβιτόρος για να παραγγείλουμε φαγητό γιατί σας έχω ικανή να μου πείτε τι αποφασίσατε και να γίνετε καπνός" είπε και έκανε νεύμα στον σερβιτόρο να έρθει.
"Δεν είχα σκοπό να το κάνω αλλά μου φαίνεται πολύ δελεαστικό"
Αφού παραγγείλαμε, έπρεπε να αρχίσω να οδηγάω την κουβέντα στο θέμα της πρότασης του.
"Σχετικά με την απόφαση μου.."
"Ωω..Από το ύφος σας καταλαβαίνω την απάντηση σας..Υποθέτω πως είναι εντάξει, θα μεταφέρω στον κύριο Clackson πως δεν μπορούμε να συνεργαστούμε αν και.." άρχισε έναν τρελό μονόλογο.
"Κύριε Πρωτοπαπά, η απάντηση είναι θετική"
"Ναι το ξέρω ότι η απάντηση είναι θετική, δεν πειράζει θα..." συνέχισε να μιλάει γρήγορα αλλά σταμάτησε απότομα μόλις κατάλαβε τι του είπα.
"Εννοείτε πως δέχεστε;"
"Υπάρχουν κάποιες παραγράφοι στο συμβόλαιο με τις οποίες δεν συμφωνώ αλλά ναι. Η απάντηση μου είναι ναι" είπα και ήπια μια γουλιά κρασί.
"Τέλεια! Αν και είμαι λίγο επιφυλακτικός με το θέμα των παραγράφων είμαι πολύ χαρούμενος που δεχτήκατε!"
"Μάλιστα" είπα συγκρατημένα.
"Ελπίζω να δεχτείτε να παραλείψουμε κάποιους από τους όρους που έχετε επισυνάψει"
"Μπορούμε να το συζητήσουμε στην εταιρεία μου" είπε βάζοντας κρασί και στα δυό ποτήρια.
"Στην εταιρεία σας;"
"Πρέπει να το ανακοινώσω στο προσωπικό μου, δεν νομίζω να θέλετε να λείπετε"
"Φυσικά. Θα γίνει σήμερα αυτό;"
"Ναι. Θα ήθελα να τελειώσουμε με όλα τα διαδικαστικά το συντομότερο δυνατόν"
"Μάλιστα"
Τελειώσαμε με το φαγητό και μπήκε ο καθένας στο αμάξι του,είπε πως η εταιρεία δεν ήταν πολύ μακριά. Είχε αρκετή κίνηση. Χτύπησε το κινητό μου και πάτησα το κουμπί στο bluetooth μου.
"Παρακαλώ;"
"Κολλήσαμε στην κίνηση. Θα μας πάρει περισσότερη ώρα να φτάσουμε. Έχεις κάποια δουλειά;"
"Όχι. Ο πληθυντικός που πήγε;" ρώτησα.
Τον διέκρινα από μπροστά να γυρίζει για να με δει μέσω του τζαμιού.
"Υποθέτω πως μπορούμε να τον παραλείψουμε κύριε Πρωτοπαπά"
"Αλέξανδρος" είπε ενώ έβλεπε ξανά μπροστά.
"Επαγγελματισμός κύριε Πρωτοπαπά. Έτσι ονομάζεται"
"Έστω. Λοιπόν τι θα πούμε μέχρι να ξεφύγουμε από την κίνηση;"
"Καμιά εισήγηση;"
"Έχω κάποιες εισηγήσεις αλλά δεν νομίζω πως θα είσαι θετική"
"Όπως;"
"Σου αρέσουν οι μελαχρινοί άνδρες ή οι ξανθοί; Μπορώ να τα βάψω"
"Μου αρέσουν οι γυναίκες" είπα έτοιμη να σκάσω στα γέλια αλλά δεν το έκανα για να δω την έκφραση του.
Εκτινάχθηκε από το κάθισμα του και γύρισε πίσω να με κοιτάξει. Με την έκφραση που διέκρινα δεν μπόρεσα, έσκασα στα γέλια. Τόσο πολύ που δάκρυσαν τα μάτια μου.
"Αυτό ήταν αστείο" του είπα.
"Αστείο ήταν έτσι;"
"Δυστυχώς ναι"
"Δυστυχώς για εσένα, ευτυχώς για μας"
"Μάλιστα"
"Τελικά; Ξανθοί ή μελαχρινοί;"
"Αυτό είναι προσωπικό και δεν σε ενδιαφέρει"
"Δύο ποτήρια κρασί ήπιες κι ακόμη ψυχρή σαν πάγος"
"Αυτή είναι η αρχή μου"
"Θα την σπάσω λοιπόν"
"Ελπίζω να απολαύσεις την διαδρομή της απογοήτευσης"
"Θα το δούμε" είπε και έκλεισε το τηλέφωνο.
Μετά από αρκετή ώρα διαλύθηκε η κίνηση και φτάσαμε στην εταιρεία του. Το κτίριο ήταν μαύρο και αρκετά ψηλό. Μπήκαμε μέσα και όλοι χαιρετούσαν τον Αλέξανδρο ενώ έβλεπαν εμένα περίεργα.
"Που πάμε;"
"Στο γραφείο μου" είπε απλά.
"Τζούλια, σε δέκαλεπτά όλοι στην αίθουσα συσκέψεων" είπε στην γραμματέα του χωρίς να της ρίξει ματιά.
"Πέρασε" είπε ανοίγoντας μια πόρτα. Περπάτησα πρώτη και κοίταξα λίγο τον χώρο. Γυάλινο γραφείο που δεν είχε σχεδόν τίποτα εκτός από τον υπολογιστή και μια μολυβοθήκη, μια βιβλιοθήκη, πίνακες, δερμάτινοι καναπέδες...
"Σ' αρέσει;"
"Καλό είναι" σχολίασα και κάθισα στην καρέκλα απέναντι από το γραφείο βάζοντας το δεξί μου πόδι πάνω από το αριστερό.
Κάθισε απέναντι μου. Υπήρχε θέρμανση κι έτσι δεν χρειαζόμουν πλέον το παλτό μου και έκανα μια κίνηση για να το βγάλω. Με κοίταζε έντονα αλλά δεν έδωσα σημασία, απλά σκέφτηκα πόσο υπερόπτης και γυναικάς προφανώς ήταν.
"Λοιπόν;" ρώτησα για να τον συνεφέρω από τις σκέψεις του.
Ξερόβηξε και άνοιξε ένα συρτάρι.
"Έχω το συμβόλαιο εδώ, πείτε μου ποιες παραγράφοι είναι το πρόβλημα" είπε και άρπαξε ένα στυλό.
Έβγαλα και το δικό μου αντίγραφο από την τσάντα μου και το έβαλα μπροστά μου. Είχα ήδη σημειώσει τα σημεία που δεν έβρισκα λογικά.
"Στην 3η σελίδα, παράγραφος 4. Γράφει 'Το εργατικό δυναμικό της υποφαινόμενης εταιρείας πρέπει να δουλεύει στο ίδιο εργασιακό περιβάλλον με την εταιρεία Παπαναστασίου καθ'όλη την εργάσιμη ημέρα' αυτό πιστεύω πως θα ήταν περιττό"
"Γνωρίζεις όμως πως οι διευθύνσεις των εταιρειών δεν μπορούν να αποφύγουν τις συναντήσεις"
"Πιστεύω πως εμείς μπορούμε να συμβιβαστούμε με αυτό και να μην σκοτώσουμε ο ένας τον άλλο "
''Αλήθεια, το πιστεύεις αυτό;» με ρώτησε κοιτώντας με με ένα περίεργο βλέμμα.
''Είμαι επαγγελματίας κύριε Πρωτοπαπά'' είπε κοιτωντας τον κι εγώ κατάματα.
Ως απάντηση έλαβα ένα γελάκι.
"Εντάξει, το σβήνουμε, αλλά οι υπάλληλοι πρέπει να έχουν επαφή μέσω διαδικτύου τουλάχιστον"
"Έστω. Μετά στην 6η παράγραφο λέει 'Κάθε οικονομική δαπάνη θα περνάει από το λογιστήριο της υποφαινόμενης εταιρείας'. Φυσικά και όχι"
"Γιατί όχι;"
"Επειδή πρόκειται για συνεργασία, όχι για μια υποτελή σχέση"
"Μάλιστα. Αυτά;"
"Ακόμη ένα" είπα και γύρισα 3 σελίδες.
Το πόδι μου που βρισκόταν πάνω από το άλλο μούδιασε και έτσι τα αντίστρεψα. Το βλέμμα του παρακολούθησε την κίνηση αυτή μέσα από το γυαλί. Χριστέ μου, στερημένος είναι;
"Κύριε Πρωτοπαπά ξυπνήστε" είπα χωρίς να τον κοιτάξω και βρήκα το τελευταίο σημείο στο οποίο ήθελα να γίνει μια διευκρίνηση.
"Σελίδα 5 παράγραφος 3 'Οι ερωτικές σχέσεις υπαλλήλων εκτός γραφείου επιτρέπονται' θα ήθελα να διαγραφεί. Δεν θα ήθελα κάποιος ή κάποια υπάλληλος μου να ερωτευτεί με κάποιον δικό σου.Δεν χωράνε οι έρωτες στην εργασία"
"Δεν μπορούμε να διαλέξουμε τι θα κάνει ο καθένας με την καρδιά του"
''Το τι πιστεύεις δεν μπορώ να πω πως με ενδιαφέρει και τόσο. Θα ήθελα οι σχέσεις των ανθρώπων μου με τους δικούς σου να είναι καθαρά επαγγελματικές''
''Αυτό συμπεριλαμβάνει και τις δικές μας σχέσεις;''
''Αυτό εξυπακούεται κύριε Πρωτοπαπά''
"Ωραία. Αυτά είναι όλα" είπε σβήνοντας τον τελευταίο όρο από το συμβόλαιο χαμογελαστός.
"Είμαστε έτοιμοι να πάμε" είπε και σηκώθηκε.
Περπατούσε μπροστά κι εγώ ακολουθούσα μέχρι που φτάσαμε στην αίθουσα συσκέψεων που ήταν γεμάτη.
"Καλημέρα σας" είπε και πήγε στην κορυφή του τραπεζιού νεύοντας μου να τον ακολουθήσω.
Κάθισα στην κενή καρέκλα δίπλα του. Αρχισε με λίγα λόγια να εξηγεί σε όλους για την νέα δουλειά και την συνεργασία μαζί μου. Δεν μπορώ να πω πως ήταν όλοι χαρούμενοι αλλά οι περισσότεροι ήταν.
"Χάρηκα για την απόφαση σου. Ας ελπίζουμε σε μια ομαλή συνεργασία"
"Ας το ελπίσουμε. Εις το επανιδείν" του είπα και μπήκα στο αυτοκίνητο μου.
Έφτασα στην εταιρεία όταν είχε πάει 4:30. Η Κάτια με περίμενε στο γραφείο μου.
"Λοιπόν;"
"Δέχτηκα.."
"Και τότε γιατί είσαι έτσι;"
"Δεν ξέρω ρε συ Κάτια. Αν πρόκειται για καμία πλεκτάνη;"
"Δεν το νομίζω φιλενάδα. Αλλά κι έτσι να είναι θα έχουμε τα πάντα προστατευμένα. Όλα, δεν θα έχουν πρόσβαση σε τίποτα εκτός της συνεργασίας. Να δεις που όλα θα πάνε καλά"
"Το ελπίζω"
"Με τον άλλον τι έγινε;"
"Καλά αυτός είναι αλλού ξημερωμένος. Σαν μικρό παιδί κάνει! Στο εστιατόριο με τρόμαξε και μου έπεσε το κινητό κι έσπασε! Με τέτοιο άτομο θα συνεργαστούμε!"
"Εντάξει μωρέ, άλλο άτομο μέσα στην εταιρεία και άλλο έξω από αυτήν. Για παράδειγμα, αύριο που είναι το πάρτι μασκέ θα είστε κι οι δύο πιο χαλαροί"
"Ωχου, αύριο είναι;"
"Ναι και δεν έχει όχι! Θα έρθεις και θα πεις κι ένα τραγούδι!"
"Μα δεν μου αρέσουν τέτοια πάρτυ! Και έχω να μεταμφιεστώ από την τρίτη δημοτικού!"
"Αυτό άσε το πάνω μου" είπε και τα πράσινα της μάτια έλαμψαν.
"Ωχ, τι σκέφτηκες πάλι; Στο λέω από τώρα πως δεν θα κάνω κάτι προκλητικό!"
"Όχι όχι...Άυριο μετά την δουλειά θα έρθω σπίτι σου, θα σε ετοιμάσω εγώ"
"Να ανησυχώ;"
"Όχι όχι, υπόσχομαι δεν θα είναι κάτι υπερβολικό" είπε κι έφυγε.
Μετά από λίγο χτύπησε η πόρτα κι ήταν η Φανή με ένα δέμα.
"Αυτό ήρθε για σας" είπε και αφού το άφησε έφυγε.
Το άνοιξα στα γρήγορα και ήταν ένα καινούργιο κινητό.
"Η διαδρομή της απογοήτευσης θα έχει πλάκα, το θέμα είναι ποιος από τους δυό μας θα απογοητευτεί" έγραφε η κάρτα και με έκανε να γελάσω μόνη μου.

Γειαααα σας! Τι κάνετε; Καλά; Χαίρομαι :3 Ελπίζω να σας άρεσε, αν ναι αφήστε ένα σχόλιο :D Τα λέμε στο επόμενο (αύριο ή μεθαύριο! Το usb δεν έχει επιδιορθωθεί ακόμη γι' αυτό θα ξαναγράψω τα επόμενα κεφάλαια από το 'Ατελείωτη Αγάπη' και 'FOXY.')
Φιλιά ;*