BLOODSHED

Chapter 12

“Natatakot ka ba?” I was taken aback from my reverie when the man beside me spoke.

Umusod ako sa pagkakahiga at umunan sa kanyang malapad ba dibdib. Sa bawat taas at baba ng dibdib niya, nagagalaw ang ulo ko dahil nakaunan ako sa kanya.

I lifted my head to see his face. “Should I be?” Once again, I rested my head on his chest. His heart is beating in sync with mine.

He sighed, “if I asked you to not be afraid, will you do that?”

Bumangon ako at pinagkatitigan si Damian na nakahiga pa rin at nakaunan sa kanang braso niya. He doesn't have to worry about me.

“Totoo ba yung sinabi ng pinsan mo sa akin?” tanong ko, completely disregarding what he just said.

Slowly, he nodded, but I remained unfazed. His eyes closely observing mine, I bet he's trying to find fear in my eyes.

I can't find my fear, too. Alam ko na wala akong laban sa mga kalahi niya, I am very much aware of that. Yeah, wala akong laban. For now.

I was walking my way towards home when the wind blows abruptly, releasing a howl sound that makes each hair on my body stood up. Instinctively, my gaze wandered around. I see nothing but an empty street ahead of me.

Bushes clinging to each other, creating that buzzing sound which can bring calmness to those who can hear it. However, this time, I don't feel the calmness. The wind kisses my skin, yet it brings me goosebumps.

I continued walking on the deserted alley, my senses are awake to the highest level. I immediately stilled upon hearing a movement on the bush near me. I can even sense that a pair of eyes have been observing me. 

As I was about to take another step forward, a strong force pulled me somewhere. As I opened my eyes, darkness welcomed me. The silence of the place carries a mystery. The soft wind that embraces my being, whispers things I can't understand no matter how hard I tried.

“You okay?” From the small light seeping through the leaves, I can see curiosity in his eyes. His voice…

“Damon?” I asked, my eyes squinted, trying to see his face.

“Yes, yes. It's me.” He stood up straight, from the way he stands up, I presume he's trying to sense any danger near us. “Let's go somewhere else.”

He held my wrist and in a blink of an eye, we are no longer beside the alley. The smell of book pages and thin dust reached my nostrils. Where am I?

“Dito ka lang. Pupuntahan ko si Damian.” Kaagad siyang naglaho sa paningin ko. Ipinalibot ko ang tingin sa lugar kung nasaan ako at ang una kong nakita ay maraming book shelf. Kaya naman pala amoy libro ang hangin.

Lahat ng bintana dito ay malalaking arched type window at ang salamin ay iba't iba ang kulay. May green, may blue, literal na iba-iba ang kulay kaya kapag natamaan ng sinag ng araw ay magrereflect sa bagay na matatamaan ang kulay ng mga salamin sa bintana. Sayang dahil papalubog na ang araw at medyo madilim na kaya hindi ko iyon makikita.

Inisa-isa ko ang pagtingin sa mga libro sa book shelf bilang pampalipas oras at para na rin hindi ako makaramdam ng takot sa kung ano ang naghihintay sa akin kapag lumabas ako.

I stumbled upon a black book. It's spine is a bit wrinkled, probably been opened and closed a lot of times. It caught my attention and it piqued my curiosity.

Curiosity kills the cat, suddenly, Damian's voice echoed in my mind. Well, it's in my hands now.

I flip the book and the title is A GUIDE IN AWAKENING A DEMON'S POWER.

Demons have powers?! How cool is that? I flipped it open. The same time I opened the book, a warm wind passed behind me, hitting the back of my right ear.

I turned around, only to be welcomed by darkness which slowly devouring the remaining light that lits up the room. I returned my attention on the book and read the first page. 

I felt a presence behind me but when I turned around, there's nothing. Napailing na lang ako at ibinalik ang libro saka nagpatuloy sa pagtitingin-tingin ng mga libro.

Hindi nagtagal ay naramdaman ko ang pagdating ni Damon at kasama na nito si Damian. Kaagad na tumakbo si Damian papalapit sa akin at tinignan kung may sugat ba ako.

“Alam na nila ang nangyari.” Saglit na bumaling sa akin si Damon at ibinalik ang atensyon kay Damian. “Alam na nila ang amoy niya. Sa mga oras na to, wala nang ligtas na lugar para sa kanya.”

That statement still doesn't bothered me, leaving both of them puzzled. I mean, who wouldn't be if you see a person who doesn't even look bothered even after knowing that her life is in danger?

“Hindi ka ba iiyak sa takot?” kunot noo na tanong ni Damon. Umiling ako kaya napanganga siya. Bakit iiyak?

“Nararamdaman mo ba yung takot?” tanong sa akin ni Damian habang matiim na nakatitig sa akin ang itim na itim niyang mga mata na kakikitaan ng pag-aalala. Umiling ako bilang sagot.

“Ano yung nararamdaman mo?” tanong ulit ni Damon.

Napaisip naman ako. Ano nga ba? “Wala. Wala as in, neutral lang.” Wala talaga aking nararamdaman na takot kahit kaunti eh.

Napanganga silang pareho sa akin, nakatitig lang ako sa kanilang dalawa nang may marinig akong kaluskos mula sa likod ko, kung saan kanina pa ako may nararamdaman na mainit na hangin. Nilingon ko iyon pero wala akong nakita dahil madilim.

“Wala ka bang kuryente kaya madilim dito?” tanong ko kay Damon.

“Hindi namin kailangan ng ilaw. Nakakakita kami kahit sa dilim.” Napatango-tango naman ako.

Nakakakita pala sila sa dilim? Paano naman ako? Baka nga nasubsob na ako't lahat-lahat, wala pa rin akong makita sa dilim.

“Damon,” kaagad na nilingon ni Damon ang pinsan. “Mas mabuti siguro kung dito na lang muna kami.”

Tumango-tango naman si Damon. Teka, dito muna kami titira? Napangisi ako sa isip. Ibig sabihin ay pwede ako maglagi sa lugar na ito. “Mas mabuti kung dito muna kayo. Huwag mo muna siyang papasukin sa trabaho niya.” Ano?! Hindi ako makakapagpaalam sa boss ko!

Namutawi ang katahimikan sa buong kwarto na kahit saan ka lumingon, dilim na lang ang nakikita. Dahan-dahan gumagapang sa sistema ko ang kaba na lalong tumindi nang muli ko na naman maramdaman ang mainit na hangin na dumaan sa likod ko.

Nagtaasan ang mga balahibo ko sa katawan habang ang pintig ng puso ko ay may kasamang kaba sa kung ano man ang kinukubli ng dilim dahil hindi ko makita iyon.

Napaatras ako kay Damian nang muli akong makarinig ng kaluskos at nang mapatingin ako sa bintana, may malaking anino at nasa labas ng bintana ang may-ari ng anino.