24 hours straight na akong gising, nagkaroon kasi ng emergency ang morning shift na kapalitan kong nurse kaya itinuloy ko ang duty. Nagkataon pa na tatlong pasyente ang nag-toxic during the night shift kaya pagod na pagod kami kaka-revived. Ramdam na ramdam ko ang panghihina at sakit ng katawan. Itinulog ko na lang ang labis na pagod ng katawan, wala na akong lakas pa upang maligo, magbihis o kumain man lang.
Kinabukasan, dahan-dahan kong iminulat ang aking mga mata. Kakagising ko lang pero para bang wala pa akong tulog sa sobrang bigat ng talukap ng mga mata ko.
"Shit." Usal ko.
Naramdaman ko ang kirot ng katawan, pati na rin ang bigat ng pakiramdam nang bumangon ako.
Pumikit man ako o dumilat ay parehas lang na umiikot ang paningin ko. Pakiramdam ko ay mabubuwal ako at tila ba sinisilaban ang buo kong katawan. Hinang-hina ako at sobrang sakit pa ng ulo.
"Mamamatay na ata ako." I breathe.
As I checked my temperature, umabot ito sa 39°C. Pinilit kong bumangon upang magluto ng sopas. I took one paracetamol and sit in a cold bath. After changing in a light clothing, I went back to bed. Pumikit ako hanggang sa tuluyan na akong dalawin ng antok.
Nagising ako bandang alas syete na ng gabi. Lampas na naman sa oras ng pag-inom ng gamot.
"Pati ba naman phone ko wala nang time na mag-alarm para sakin.." I hissed, turning my annoyance over the poor cellphone at my hand.
Ganitong panahon ko mas lalong namimiss si Mama. Naalala ko noong magtanong ang CI ko way back college. Saan daw ba ako pumupunta kapag mayroon akong sakit, sa hospital or sa albularyo? At ang tanging sagot ko ay 'sa kwarto po ni Mama.'
Nakakatawa.
"Busy na naman siya." I unconsciously uttered while staring at my phone. Sadness and disappointment was evident in the hoarseness of my voice. "This phase again. I hate this."
I sighed.
Hindi na nakakatuwa.
Kumain na ako ng light meal para easy to digest lang. Isa pa, wala din naman ako ganang kumain. Kailangan lang talaga para maka-inom ng gamot. After taking another paracetamol, bumalik ako sa pagtulog.
Na-alimpungatan ako dahil sa ingay na nagmumula sa cellphone ko.
"Hello?" Antok kong sagot sa tawag.
[Iz..] He answered with his natural soft voice and calm tone. [It's cold outside. Can you open the door for me?]
"Teka lang." I replied and ended the call.
Unti-unting napawi ang nararamdaman kong tampo nang mabungaran sa kabila ng pintuan ang napakaganda niyang ngiti. At tuluyan ko na ngang nakalimutan ang pagtatampong meron ako nang agad niya akong salubungin ng isang nanlalambing na yakap.
"You're febrile, Iz." He whispered, feeling my forehead with his cheek. Puno ng pag-aalala ang malambing nitong boses.
"I haven't been feeling well since this morning." Namamalat kong sagot.
"You should've told me. Naibili sana kita ng chicken soup." He said while gently combing my hair.
"Of course I did. You don't read my messages for a week now. Guess you're too busy." Mahina kong sagot, pilit na itinatago ang tampo sa boses ko.
Sandali siyang natigilan at saka bumuntong hininga.
"I'm sorry." Mahina din niyang sabi at saka muling sinuklay ang hibla ng mga buhok ko gamit ang kanyang mga daliri. "Ako na lang ang magluluto."
BINABASA MO ANG
Dopamine Rush
Romance"Iz bakit?" He asked. Hindi nakaligtas sa pandinig ko ang hinanakit, pilit niya mang itago. "Bakit mo nagawa sakin 'to?" Pinahid ko ang mga luha ko. Tinatanggalan ang sarili ng karapatang umiyak. He deserves an answer. Dahil kung hindi, mapupuno si...
