ENEMIES TO LOVERS - ASLAZ

BÖLÜM 4: PİŞMANLIK

~Hellooo ben geldimm.. Kafamın içi de en az odam kadar dağınık olduğu için 3. Bölümün son partını yazmam gerekirken Asi'yi bir notla bıraktıktan sonra sürüm sürüm sürünen Alaz yazdım.. Hem bugün bölüm de vardı, gerçi ben daha bölümü izlemedim ama siz izlemişsinizdir bence.. Bölümün üzerine bu kurguyu okumak güzel olabilir.. Her neyse, umarım beğenerek okursunuz.. Keyifli okumalar:))  Bu arada bölümün sonralarına doğru ufak ama çok ufak bir yakınlaşma sahnesi var, okumak istemeyen geçebilir.~

***
- Ama sonunda kaybeden siz olmuşsunuz.
- Kayıp mı? Kaç kişi böylesine sevebilmiştir dünyada?
- Ama kucağında bir kucak korla kalan siz olmuşsunuz.
- İyi ya, boş değildi kucağım.
- Ama yandınız, kül oldunuz.
- Ama vardım, kül bunun kanıtı. (Suzan Defter, Ayfer Tunç , s 104)

***

          "Çağla tamam.. Rahat bırak beni! Kaç kere söyleyeceğim iyiyim diye?" O esnada arkasına yeni bir yastık koymakla meşgul olan kardeşi, derince bir nefes alıp sakinleşmeye çalıştı. "Nasıl rahat bırakayım Alaz?" dedi, kardeşinin yatağının kenarına ilişirken. "Gecenin bir yarısı eve kanlar içinde geliyorsun.. Ne olduğunu, seni kimin bu hâle getirdiğini anlatmıyorsun.. Polise bile gitmiyorsun.. Ne oluyor Alaz, önce Yaman abimin kazası şimdi de sen.. Ne oluyor bize böyle?" Genç adam karnındaki acıyı umursamadan yatağında hafifçe doğruldu ve elini kızkardeşinin yanağına koydu. "Bak, bin defa söyledim belki.. Dün annemlere de anlattım; o karanlıkta kimin olduğunu görmedim diyorum.. Niye uzatıyorsunuz hâlâ? Polisle hastaneyle uğraşmak da istemiyorum, zaten aylardır çıktığımız yok ikisinden de.." Çağla ona bir 'Kimi kandırıyorsun sen?' bakışı attı. "Hadi annem bunu yedi diyelim, zaten Yaman abimin kazasıydı Ece'nin ilaçlarıydı derken kadın yorgunluktan kafayı yemek üzere.. Ama bana masal anlatma Alaz.. Basit bir serserinin işi değil bu. Hem karnından bıçaklamış seni, nasıl görmedin yüzünü?" Genç adam içinde yükselen sıkıntıyla derin bir nefes aldı; ne inatçı şeydi şu kardeşi! Ama en azından bir konuda şansı yaver gitmişti; Çağla'nın dediği gibi artık stres ve üzüntüden iyice bitap düşen annesi uydurduğu yankesici hikayesini yutmuştu. Onun bir noktaya dalıp gittiğini gören kardeşi, gülümseyerek elini abisinin yanağına koydu ve "Bak, ben sadece başını daha fazla belaya sokmanı istemiyorum Alaz.. Tamam mı?" Yanağındaki eli minnetle sıkıp güç de olsa gülümseyen genç adam "Biliyorum.." dedi. "Bela falan yok, bak uslu uslu yatıyorum odamda." O esnada genç kızın telefonuna gelen bildirim sesi, konuşmalarını bölerken "Cesur aşağıdaymış.." dedi. "Hastaneye gidiyoruz, Yaman'la Rüya'yı görmeye. Selamını söylerim senin de." Genç adam yüreğine dolan umutla "Gidin tabi.." dedi, odadan çıkmak üzere olan kardeşine. "Asi de mi sizinle?" Bu soru, neredeyse kapıya gelmiş Çağla'yı duraksattı. "Yok.." dedi. Alaz, onun sesindeki tereddütü hissetmişti.  "Ne oldu?" dedi, telaşını gizlemeye çalışarak. Asi kızı o geceden beri yani yaklaşık iki gündir görmemişti; telefonlarını açmadığı gibi genç adamın tüm mesajlarını da görmezden geliyordu. Ona bir şey mi olmuştu? Polis yakalamış olabilir miydi? "Asi bir kaç gündür biraz tuhaf.." dedi Çağla dakikalar sonra. "Yani ben de Cesur'un anlattığı kadarıyla biliyorum.." Genç adam bir yandan konuşup bir yandan da tırnaklarıyla oynayan kardeşine baktı, ne demek tuhaf? Söz konusu Asi kız olduğunda tuhaflığın sınırlarını çizmek zordu doğrusu.. "Çok fazla konuşmuyormuş sanırım.. Hastaneye de gelmiyor bizimle, ne bileyim belki de çok etkilenmiştir yaşananlardan." Genç adam acıyla yutkundu; kardeşi bir de hikayenin geri kalanını duysa ne derdi acaba? Asi'yi gece yarısı bir notla bırakıp gittiğini.. İt gibi pişman olsa da geriye dönemediğini, ondan basit bir özür bile dileyemediğini.. Notta yazdıkları aklına gelince içinden okkalı bir küfür savurdu kendine. Ne demeye ucuz aşk romanlarındaki gibi davranmıştı sanki? Neden Asi kızın yanındayken hissettiklerine sahip çıkamıyordu? En azından kazanın ilk şokunu atlattıktan sonra, Yaman'la Rüya'nın yaşadığını öğrendikten sonra gidemez miydi yanına? Cesareti mi yoktu? Göz ucuyla Çağla'nın odasından çıktığını görürken cevabın cesaret olmadığını biliyordu. Alaz Soysalan şu hayatta pek çok şey olabilirdi, ama bir korkak olmadığı kesindi.. Belki de tam olarak buydu olayları içinden çıkılmaz hâle getiren; Alaz Soysalan Asi'den önce kaybetmekten bu denli korkacağı biriyle karşılaşmamıştı hiç.