"သမီးလေးနည်းနည်းလောက်ဖြစ်ဖြစ်စားလိုက်ပါလားကွယ်"
"ဟင့်အင် သမီးမစားချင်ဘူး"
"စားလိုက်ပါကွယ်နည်းနည်းပဲဖြစ်ဖြစ်ပါ
သမီးလေးမစားရင်အာဟာရပြတ်ပြီးအိပ်ယာထဲ
ပြန်လဲသွားလိမ့်မယ် စားလိုက်ပါနော်"
"စားချင်စိတ်မရှိလို့ပါအန်တီရယ် သမီးမစားချင်ဘူး"
ထနှောင်းအကြောက်အကန်ငြင်းနေမိသည်
မောင်လေးနှင့် အခုလိုအကြာကြီးခွဲမနေဘူး၍
စိတ်ထဲတွင်တခုခုလိုနေသလို့ခံစားနေရကာ
စားမဝင်အိပ်မပျော်ဖြစ်နေရှာသည့်အပြင်
သူကိုအလွန်မုန်းတီးနေသောစိတ်ကြောင့်လဲပါသည်
"သမီးလေးရယ်တခုခုတော့စားလိုက်ပါနော်
မဟုတ်ရင်သဋ္ဌေးလေးဆူလိမ့်မယ်"
"ဟင်အင့်မစားချင်ဘူး"
ထနှောင်းအစာစားချင်အောင်
အမျိုးမျိုးဖြောင်းဖြနေသော်လည်းအတင်းငြင်းနေသောသူမကြောင့် အန်တီကြီးပင်စိတ်ညစ်လာ၏
"ဒီလိုတွေလုပ်နေလိုလဲမင်းတွင်ဘာမှထူးမလာဘူးနော်"
သူ့အသံကြားသည်နှင့်သူမရင်ထဲအလိုလိုမုန်းတီးလာသည်
သူကိုသူမလှည့်မကြည့်
"သဋ္ဌေးလေး..
သမီးလေးကအစာမစားဘူးဖြစ်နေတယ်
ကြာရင်ကျန်းမာရေးထိခိုက်မှာဆိုးရိမ်ရတယ်"
"ရပြီ..ကြီးမေ
သွားလို့ရပြီကျန်တာကျွန်တော်ဆက်လုပ်လိုက်မယ်"
"ဟုတ်ကဲ့သဋ္ဌေးလေး"
နေသွေးပြောလိုက်သည်နှင့်အန်တီကြီးခပ်သွက်သွက်ပင်ထွက်သွားလေသည်
"မင်းဘာဖြစ်ချင်နေတာလဲ"
သူမဘာမှပြန်မပြော မကြားသယောင်တွေတွေလေးထိုင်နေသည်
"မင်းမောင်လေးကိုကုသပေးစေချင်ရင်
မင်းနဲ့ငါ့ရဲ့အပေးအယူကိုမမေ့ဖို့လိုမယ်"
"ကျွန်မမမေ့ပါဘူး"
"မမေ့ရင်ဘာလို့ငါ့ကိုဆန့်ကျင်နေတာလဲ"
"မဆန့်ကျင်ပါဘူး"
"ကောင်းပြီလေ ဒါဆိုမင်းအတွက်ပြင်ဆင်ပေးထားတဲ့အစားအစာတွေကိုငါ့အရှေ့မှာကုန်အောင်စားရမယ်"
YOU ARE READING
My Lovely "Mg" (Ongoing)
Romanceချစ်တာထက်ကိုပိုပါတယ်မောင်ရယ်... နေသွေးလေပြေ + ထနှောင်းနွယ်
