"လင်မယားဆိုမှတော့
တခန်းတည်း တခုတင်တည်း
အိပ်ရမှာပေါ့ မဟုတ်ဘူးလား"
"ဟင့်အင် အတူမအိပ်နိုင်ဘူး ရှင်အခုထွက်သွားပေးပါ"
ရင်ခြားထားသောတဘက်ကို
ပြေကြ မသွားအောင်ရင်ညွှန့်တည့်တည့်မှ
လက်ကလေးဖြင့် ဖိကိုင်ထားသည်
နေသွေး သူမကို ကြည့်လိုက်တော့
ကြောက်စိတ်ကြောင့်
အသားတေတဆတ်ဆတ်ပင်တုန်နေရာ
သူသဘောကြစွာပြုံးလိုက်ရင်း
"ကောင်းပြီလေ "
နေသွေးခုတင်ပေါ်မှဆင်းလိုက်ပြီး
အခန်းတံခါးဝသို့
တည့်တည့်လျှောက်သွားကာ
အဝတွင်ရပ်လိုက်ပြီး
သူမကို အသာလှည့်လိုက်တော့
ခုတင်ကိုမျက်နှာမူလျက် သူကိုကြောပေးကာ
တွေတွေလေးရပ်နေ၍
နေသွေး မျက်ခုံးအသာပင့်လိုက်ရင်း
အခန်းတံခါးကိုဖွင့်လိုက်သည်
တဖက်တွင်လဲတံခါးဖွင့်သံကြောင့်
နေသွေးထွက်သွားပြီးဟုထင်ကာ
သက်ပြင်းအသာချမိသည်
သို့သော် အပြင်သို့မထွက်ပဲ
တံခါးကိုပြန်ပိတ်ကာ သော့ပါခတ်လိုက်ပြီး
ကြောပေးရပ်နေသော
ထနှောင်းအနားသို့
ဖြည်းဖြည်းချင်းတိုးသွားကာ
နောက်မှာသူမခါး သွယ်သွယ်လေးကို
သိုင်း၍ဖက်ချလိုက်သည်
"အမေ့ "
ရုတ်တရက် မို့ ထနှောင်းလဲလှန့်သွားကာ
နောက်သို့လှည့်ကြည့်လိုက်တော့
သူကိုမြင်၍ မျက်ဝန်းလေးဝိုင်းစက်သွား၏
"ရှင်...ရှင်...ဘာလုပ်တာလဲ လွတ်ပါ ကျွန်မကိုလွတ်ပေး"
အတင်းရုံးကန်ကြည့်သော်လဲ
သန်မာလှသည့် ယောကျ်ားအားဖြစ်၍
အားနွဲ့သည့်သူ့လိုမိန်းကလေးအဖို့
မည်သို့မှမလွတ်မြောက်နိုင်ချေ
"လွတ်ပါ ကျွန်မကိုလွတ်ပေးပါ လွတ်ပေးပါရှင်"
"sorryပါ ငါမင်းကိုမလွတ်ပေးနိုင်ဘူး
ဒီညတွင် တညတာ ငါအပန်းပြေအောင်
မင်းကပျော်တော်ဆက်ပေးရမယ်"
"ဟင့်အင် မလုပ်ပေးနိုင်ဘူး ကျွန်မကို လွတ်ပေးပါရှင်"
ထနှောင်းတယောက် ကြောက်စိတ်ကြောင့်
အသံလေးပင်တုန်နေကာ
မျက်ရည်များတသွင်သွင်စီးကျလာလေတော့သည်
YOU ARE READING
My Lovely "Mg" (Ongoing)
Romansaချစ်တာထက်ကိုပိုပါတယ်မောင်ရယ်... နေသွေးလေပြေ + ထနှောင်းနွယ်
