34 GÜN |TEXTİNG|

17. GÜN

yeni bölümüme hoşgeldin
buraya kadar gelmen benim için çok değerli
desteklerin için teşekkürler
şarkıyı açarak okumak daha da hoş kılıyor bölümü :)
iyi okumaalaarrr

Bu bölüm annesinin kızı olamayanlar için.

🎈

Anneler özeldir. Kalbin penceresinden dışarı bakan ufak bir özlem gibi. Onu ne zaman kaybettiğimi anlayamıyorum. Zihni benden uzaklarda kaybolmuş gibi. Sessizliğin derinliğine gömülmüş, nefes alabilmek için toprağını parmaklarıyla kazmaya çalışan biri.

Ama neden benim ellerimdeki yaraları göremiyor? Üzgünüm anne çok mu ileri gidiyorum... Katlanılmaz bir çocuk olduğum için özür dilerim. Teşekkür ederim.
Oysa karnına bile sığmışım anne. Dünyana niye sığamadım

Beni bu uçurumdan kurtar.

Atlamak üzereyim.

Aksine ben de nefes almak istiyorum. Boğulmak daha cazip ama bana nefes ol anne. Çünkü bilmiyorsun ki ben o zaman yaşayacağım. Seni özlemek istemiyorum.

Boş bakan gözleri televizyonda yeni açmış olduğu yemek yarışmasındaydı. Kendini buna mı zorunlu kılmıştı yoksa kafasının boş kalmasını engellemek miydi amacı? Herşeyin içinden beni söküp atmakta olabilirdi.

Sarılsana annene Nida. Sen her ne kadar da onun kızı olmasan da annen olduğu gerçeğini değiştiremedi. Anneler özel değildir. Bazılarına cenneti bazılarına cehennemi yaşamaktan çekinmezler.

Bazı aralıklarla farkında olmadan kafasını ileri geri sallıyor, bazen bakışları bir noktada kayıp dalıyordu. Evin içindeki derin sessizlik baş ağrısı yapmıştı artık. Herhangi bir konuşma geçmediği için o kadar normaldi ki. Sessizliğin gürültüsü bile ağır geliyordu

Kendimi daha fazla ona bakmaktan alıkoyup hızla mutfağa doğru ilerledim. Dikkatini bile çekmedim. Sen böylesin Nida önemsiz iki veya üç saçma detay, kazaktaki o sökük ipliksin.

Ağlamadım, gözlerim dolmadı veya mimik dahi oynamadı. İnsana kolay gelir zaaf olan alışkanlıklar. Alıştığından değil zaaf olduğundan.

Hızla çıkardım telefonumu cebimden.

Nida: Les faiblesses trompent. Ne me trompe pas.

Nida: Belki de bu cümlenin anlamını hiçbir zaman bilmeyeceksin.

Nida: Bazı yazılan satırlar önemsizdir sadece.

Nida: Zaaflar gibi.

Nida: Sonuçta herkes bilemez bir zaaf bir ömrü nasıl kanatır.

Mutfağın kapısı yavaşça açıldığında telefonumu tekrar cebime sokup arkamı döndüm hızlıca. Annemin bakışları mutfağı tararken sert bir şekilde benim üzerimde durdu. Kaşları öfkeyle çatılırken üzerime doğru yürüdü.

"Ne işin var senin benim evimde?"

Tanımıyor seni, kimsin der gibi bakan gözleri.

Kolumu sertçe kavradığında tepki veremedim bile. Herşey o kadar garipleşmişti ki. Hayatımın özeti her zaman yaşadığım son dakikalar ile eşdeğerdi.

"Kimsin sen? Ha? Nasıl girdin eve? Hırsızsın sen dimi!"

Şuan seni evine girmiş bir hırsız sanıyor Nida. Hayatın acımasızlığı yine son dakika golünü atmıştı
Ona şuan kızı olduğumu, bu evde yaşadığımı hatırlatmayı tercih edebilirdim. Herşeyi baştan anlatmak daha kolaydır derler ama herşŞey başa sarınca yorar ve üzer.