34 GÜN |TEXTİNG|

34. GÜN

ne kadar haksızlık olur bilmiyorum, affola.
bölümü sorun çözülene kadar geçiştirmeye çalıştım fakat kısa bir sürede çözülmeyeceği belli.
en azından hâlâ buralarda olanlar için iyi okumalar.
finali bu şekilde atacağımı tahmin edemezdim benim için de çok üzücü .

finalden sonra özel bölümde olacaktır.

🌑

Beni bize karşı silah olarak kullanabilirsin ama beni kendin için harcamamalısın. Harcanmış bir hayatta daha ne kadar durabilirim sonuçta. Hem kelebeklerin ömrü iki günlüktü ya.
Benim kalbim yok değil. Hikayedeki ikinci kızın rolünü üstlenmek yerine kendi hikayemi yazacağım. Küllerinden doğup her yeri yakacağım. Ödenmesi gereken her bir bedel için.

En çokta senin için baba. Kimseye yenilmedim, mezarına boynu bükük gelmeyeyim diye. Ama yanına geldiğimde başımı eğmekten başka birşey yapamadım. Kırıldım heryerimden. Eğer hâlâ oralarda bir yerlerde beni görüyorsan, tek isteğim benimle gurur duyman. Senden göremediğim sevgiyi bana karşı beslemeni istediğim onura dönüştürmeyi başardım.

Çantamdan çıkardığım katlanmış kağıdı açıp mezarın taşına gösterdim. Sanki oradaymış gibi. Orada mıydı bilmiyorum. Umarım iyi bir yerdesindir baba, endişelenme yerin zaten kalbimde kocaman. Gösterdiğim kağıtta onu görebildiğim tek bir fotoğraf karesindeki resmini çizmiştim.

Karnemi göstermek için evden kaçıp yanına gelmeye çalıştığım gün gibi. Karnemi hiç göremedin. Zaten karnem de gurur duyabileceğin kadar iyi değildi. Baba aslında karnemi gösterebileceğim kimsem yoktu. Ama umarım senin izinden gidip resim çizmeye devam ettiğim için, haketmediğim o gururu bu sefer haketmişimdir.

Elimi toprağa sımsıkı bastırdığımda aslında duygularımı bastırmaya çalıştığımı farkettim. Fakat aniden ağlamaya başladığımda buna mani olmak çok zordu. Mezar taşının soğukluğu kalbimdeki sıcaklığı sana hissettirir mi baba? Ellerimle toprağı eşelediğimde kağıdı oraya yerleştirip üzerini kapattım.

"En çok yalnızlıktan korkuyorum baba." Sesim o kadar çok titriyordu ki kelimeler zor anlaşılıyordu. "Ölmek isteyeceğim kadar yalnızım ama ölmek içimi soğutmayacak hiçbir zaman."

Toprağın üzerindeki çiçekleri sevdim nazikçe. En ufak bir hareketimde kırılacak gibiydiler aslında. Bunu yapmak istemediğimi farkettiğimde hızla elimi çektim. Yaşamak için fazla ölüydüler. Midem bulandı. Anılar gözümün önünden film kasedi gibi geçtiğinde, andan kopmak üzereydim.

Parçalanan çiçekler. Bavulun kırık tekerleği.

Midemdeki dürtüye engel olmaya çalıştım.

Bıçak kana bulandı

"Bebekken öldürmeliydim seni."

Ağlamam daha da şiddetlendiğinde zorla çıktı dudaklarımdan cümleler. "Ben kötü biri değilim ki baba. Bu kadar büyük bir nefreti kazanacak birşey yapmadım ki baba." Nefes alışım hızlanmıştı. "Tuttuğum herşey elimde kaldı. Fakat sen olsaydın o elimi tutup kaldırırdın. Ben elimi tutsunlar diye gözlerimi kapattım. Sen olsaydın tutardın işte, sen olmadığın için hep zemini boyladım."