Beni Buldu

Saray

En son okuldan çıkıp eve gelmiştim. Eve gelip yemeğimi yerken kapı çaldı. Varlık gelmişse suratına yumruk atıcam.
"Merhaba." Yeter yeterrr. Zıkkım varlık sal beni. Ama ben dediğimi yaparım. Yüzüne yumruğu geçirdim.
"Hmm. Minik yaramaz. Yumruk atıcaksan baş parmağını avucunun içinde tutmaya dikkat et. Canın acır yoksa." Elimi tuttu ve dediği pozisyona getirdi parmaklarımı. Bir saniye. Ben niye hiç tepki göstermiyor um.
"Niye geldin."
"Uysal miniğim benim. Bugün bir sakinsin. Birşey mi oldu yoksa.
"Uykum var değişik varlık. Defol git."
"Heh işte benim kızım." Gülerek içeri girdi. Öküz.
Koltuğa oturdu ve iyice yayıldı. Görende annesine ziyarete gelmiş sanar.
"Miniğim. Hala uykum varsa benim göğsümde uyuyabilirsin." Algılayamadım. Zihnimde bir kez daha aynı cümleyi tekrarladım. Ne!
"Pis sapık egoist varlık! Defol git evimden!" Elime gelen ilk yastığı alıp kafasına vuruyodum. Ayağa kalkıp yastığı elimden aldı ve yere attı. Bana yaklaşmaya başladı.
"Gelmesene üstüme öküz varlık." Geri geri gidiyordum. O ise gülerek üstüme geliyordu.
"Yemem seni."
"Birşey yapamazsın zaten yapda gör ebeni."
"Şşst. Ayıp güzelim." Sırtım soğuk duvara çarptı. Tek çare Altan bir kedi bakışı gönderdim. Gözlerime hiçbir erkek dayanamaz. Vampir olsa bile.
"Yerim senin o gözlerini. Birşey yapmıycam. Sadece..." Bir anda kendimi onun kollarında buldum. Ne karşılık veriyordum ne de geri çekiliyordum. Çünkü ahtapot gibi yapıştı hayvan. Boşuna sapık demiyorum ben buna.
"Sen beni mi kokluyorsun be!" Ay yürü git.
"Kokunu seviyorum. Biraz böyle kalalım olur mu miniğim."
"Bismillahirrahmanirrahim."
"Noldu-" Tüm gücümle varlığı ittirdim. Ve amacıma ulaştım. Oley bir vampiri ittirdim.
"Güçlüymüşsün ha."
"Tabiki canım." Dedim bilmiş bir sesle.
"Senin canım diyen dudaklarını yerim." Yüzümü buruşturdum. Hayır adam akıllı yürüyemiyo bile. O ne biçim iltifat ya. Burdan kolay kolay gitmiyceğini biliyordum. O yüzden aklıma dolanan bazı soruları sorim bari.
"Nerde yaşıyorsun."
"Ormanda."
"Dışarda yaşadığın için mi hergün benim evime geliyorsun."
"Dışarda yaşamıyorum."
"Ormanda yaşıyorum dedim."
"Ormanda evim var."
" Anladım."
"Seni oraya götürmemi ister misin."
"Olur." Merak ediyorum. Ama inşallah orda beni yemez. Amin
"Yol biraz uzun ama." Bu niye bana gülerek bakıyor.
"Arabayla gideriz."
"Ormana araba mı sokucan."
Ah tabi. Aptal Lara.
"Eee. Sen neyle gidip geliyorsun ki."
"Şey. Boşver. Birden ayağa kalktı.
"Gel benimle." Dedi ve bileğimden tutup beni ayağa kaldırdı.
"Nereye." Dışarı çıktığımızda bir anda beni kucağına aldı.
"Ah. Sapık varlık indir beni." Omzunu yumrukluyordum.
"Dur güzelim herşey iki saniye içinde bitmiş olucak." Ne? Aniden gelen değişik bir his ve hızlanmayla gözlerimi kapatıp göğsüne yaslandım. Bu his en fazla beş saniye sürmüştür. Ben hala aynı pozisyondayken varlık bana gülerek bakıyordu.
"Geldik miniğim."
"Oha ne ara-" O ne lan. Karşımda gördüğüm saray evet bildiğin saraya şaşkın gözlerle bakıyordum.
"Evimi beğendim mı miniğim."
"Bana minik deme." Şoktayken bile buna cevap verebilirim. Bir dakika, ben hala bunun kucağındayım. Hızla kendimi yere attım. Varlık bana kahkaha atarak bakıyordu. İlk kez kahkaha atıyordu. Aslında gülüşü çok... Yani. Tatlı. Ay hayır Lara tatlı falan değil.
"Gel içeri girelim." Yavaş yavaş içeri girdik. Evet burası harbiden saray.
"Birşeyler yemek ister misin." O dolaptan aldığı kan şisesini içmekle meşkuldü.
"Hayır. Şimdi kan falan verirsin ölürüm aman." Güldü.
" Keşke sende istesende kan yerine başka bişeyler versem." Ne!
"Yemek olarak canım." Oh. Biraz ilerdeki siyah oda dikkatimi çekmişti.
"Orda ne var."
"Genellikle dövüş aletleri."
İlgimi çekti.
"İstersen seni biraz antrenmana sokabilirim."
Ee. Ben her zaman yatkınım böyle şeylere.
"Neden olmasın."

Yorum yapın lütfen.
Yazım yanlışı olabilir bakmadım