Beni Buldu

Hangi Anılar?

Efe-Lara

İlk defa sakin bir gün sanırım.

Ses yok. Olay yok. Ceset yok. Kan yok.

Nazar değmesin.

"Lara'm.."

Boynuma sokulup beni huylandırırken tebessüm ederek ona baktım.

"Efendim."

"Antrenman yapalım..."

"Ya Efe."

Beni kucağına alıp antreman odasına götürdü.

Elimi eşyalara sürterken konuştum.

"Buraya ilk geldiğim zamanı hatırlıyorum."

Beni yere indirirken saçlarıma bir öpücük bıraktı.

"Özledin mı o zamanları? Beraber okula gittiğimiz, seninle çocuk gibi atıştığımız zamanları."

Gözlerim dolu dolu cevap verdim.

"Özledim biliyor musun varlık. Çok özledim. Sakin bir hayatı, sakin bir yaşamı. Kansız, dertsiz, sorunsuz..."

Efe bana anlam dolu gözlerle bakarken odada yankılanan ses ile oraya döndüm.

"Bu yüzden benimle gelmeni istedim Lara. Sana daha iyi bir hayat koşulu sağlayabilirim. Huzurlu bir hayat sağlayabilirim."

Gözlerimden yaş akmaya başladı.

"Abi... Ben burdaki anılarımı nasıl bırakıp gidebilirim?"

"Hangi anılar Lara? Üzüldüğün, kaçırıldığın, kan ve vahşet dolu anılar mı?"

Yutkunup bakışlarımı yere çevirdim.

Efe öne atılıp abimin karşısına geçti.

"Bu konuyu bitirdik sanıyordum ama sen hala geçmişi açmayı seviyorsun sanırım."

"Bu konu hiçbir zaman geçmişte kalmadı. Sadece sizin karmaşık sorunlarınızı çözmek için bir süre rafa kaldırıldı. Şimdi ise yeniden açılıyor."

"Onu benden alamazsın. Herşeyi geçtim o mühürlü!"

"Mühürü bozabiliriz."

Şaşkınlıkla konuşulanları dinliyordum.

Sakin kalmaya çalışsamda abimin son sözü karşısında kendimi tutamadım.

"Mühürü asla bozmam! Ne kadar kötü anılarım olsa da burası benim evim artık! Sanki başka ailem varmış gibi konuşma benimle! Beni terk eden bir ailedem vardı benim sadece. Tektim yalnızdım, mutsuzdum. Ama artık benim yanımda olan insanlar var! Bunları benden alamazsın..."

Bağırdığım için sesim sonlara doğru kısılırken hıçkırarak ağlamaya başladım.

Kapı birden açıldığında buğulu olan gözlerimle içeri gelen Buse ve adayı seçebildim.

"Lara! İyi misin. Noldu burda niye bağırıyorsunuz!"

Kızlar gelince susan ikiliye baktım.

Efe gözlerini kapatıp derin nefes alırken abim direk bana bakıyordu.

"Gel lara. Gidelim biraz sakinleşsinler."

Adanın yardımıyla ayağa kalktım.

Buse elimden tutarken istemsizce gülümsedim.

O kadar erkeğin arasında tek kız bir garip oluyordum.

Şimdi neyseki üç kız olduk.

"Otur bakalım."

Buse beni oturturken ada bir bardak su ile yanıma geldi.

Suyu içerken ikiside önüme oturmuş beni izliyordu.

"Daha iyi misin." Diye sordu Ada.

"Evet. Teşekkür ederim."

"Güzel. İstersen biraz dinlen. Sonra istersen ne olduğunu anlatırsın."

"Teşekkür ederim. Beni ordan kurtardığınız için. Biraz ortalık karıştı da."

Buse gülümseyerek elimi tuttu.

"Rica ederiz. Şimdi dinlen. Bizde yemek yapalım."

"Evet. Bu arada bizde teşekkür ederiz. Bizi yanınıza alıp sanki hep burdaymışız gibi hissettirdiniz."

Sadece gülümsedim.

İkiside odadan çıkarken aklımda Efe ve abim vardı.

3. Şahıs

Kızlar odadan çıktıktan sonra odada kalan iki kişi birbirine yeniden baktılar.

"Eğer bir daha larayı bu sekilde ağlatırsan, yemin ederim alırım ve giderim."

Kerem son sözünü söyledikten sonra odanın kapısını sertçe kapatarak çıktı.

Efe ise hem Larayı hemde keremin söylediğini düşünüyordu.

Laranın hıçkırarak ağlaması tekrardan aklına gelirken kendine küfredip hızla Laranın yanına gitti.

Ada ve busenin modellerini diğer bölüme koyarım.

Kim haklı.
Kerem mı
Efe mı

Sizleri seviyorum, yorum yapın lütfen byee 💗💞💓