BTS NIE ISTNIEJE
❛ ❛ Kiedy jest ci smutno, potrzebujesz rozmowy lub masz kłopoty, to pamiętaj, że masz mnie, dobrze? Może nie jestem kimś ważnym, ale zawsze będę przy tobie, bez względu na wszystko. Przeszłaś bardzo wiele w swoim życiu, a ja sprawi...
Ze snu wybudził mnie mój budzik. Wskazywał na wpół do siódmej. Jęknęłam niezadowolona i podniosłam się. Lecz niemal od razu dostałam powiadomienie w telefonie. Włączyłam go, zastanawiając się, kto mógł do mnie napisać. Spięłam się, gdy zobaczyłam, kto to był.
Jimin: Cześć kochanie, co robisz?
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Ja: Dopiero wstałam. Możesz mnie tak nie nazywać?
Jimin: Nigdy, kochanie💜
Zmarszczyłam brwi i przeklnęłam pod nosem.
Ja: Zaczynasz mnie naprawdę denerwować.
Jimin: Też cię kocham <33
Ja: Idiota.
Jimin: Jesteś na mnie zła za to co wczoraj powiedziałem? To była prawda, skarbie🔥
Ja: Daj mi spokój.
Jimin: Wstydzisz się tego? Wkrótce i tak będziesz moja.
Ja: Zapomnij. Już ci mówiłam, nic nigdy między nami nie będzie.
Jimin: Nigdy nie mów nigdy🙃🙂
Ja: Albo się ogarniesz albo powiem Taehyungowi.
Jimin: Niby co mi może zrobić? Nic.
Ja: Może ci wpierdolić, jeśli go o to poproszę.
Jimin: Jaka ty jesteś naiwna, skarbie.
Wyłączyłam telefon i rzuciłam nim o łóżko. Dlaczego on z samego rana musiał mnie denerwować?
W złym nastroju pojechałam z bratem na uczelnię. Tae od razu zauważył, że nie miałam humoru, ale nie wypytywał się mnie o to. Widocznie nie chciał mnie jeszcze bardziej dołować.
Droga zajęła nam niewiele czasu i wysiadłam z auta, mrucząc pod nosem ciche pożegnanie. Prosto udałam się pod salę, gdzie miałam mieć wykład. Siedziałam ze spuszczoną głową na ławce i nie zwróciłam nawet uwagi na moment, gdy zjawili się moi przyjaciele.
– Heeej. Nie masz humoru, co jest? – zapytał Chan i objął mnie ramieniem.
– Proszę, nie denerwujcie mnie dziś. – westchnęłam i oparłam głowę o ramię chłopaka.
– W porządku. Gdy zobaczymy chuja Jaehyuna, to zrobimy mu niezły wpierdol. – oznajmiła poważnie Mia.
Nie pytali się mnie o nic więcej. Po prostu nie dążyli tematu. A ja przez cały dzień nie mogłam się na niczym skupić. Moją głowę zaprzątało wiele myśli i doprowadzało mnie to do szału. Jimin, Jaehyun i tajemnice mojej rodziny sprawiały, że czułam się bardzo źle. Chciałam z kimś o tym porozmawiać, lecz jedyną osobą do tego odpowiednią był Jeongguk. Nie chciałam mu się spowiadać ze wszystkich swoich problemów. Miał na pewno swoje życie i nie obchodziły go moje zmartwienia. Nikogo nie interesuje moje życie.
