Mha x Reader (Oc)

17-Kırmızı Araba

X: "use..."
'ne?'
X: "Buse..."
'Dur. Bu benim önceki hayatımdaki isim!"
X: "Buse..."
'Kimsin?! Dur. Sesim niye çıkmıyor! Nerdeyim ben?! Süzülüyormuş gibi hissediyorum"
X: "Buse. Uyan"
'Uyanamıyorum'
X: "Uyanabilirsin"
'Yapamıyorum...'
X: "Yaparsın"
'kimsin?'
X: "Gözlerini aç ve gör" dedi çok tanıdık ama bir o kadar uzak ses.
Kendimi zorladım ve gözlerimi açmayı denedim. Zar sor gözlerimi açtım.

"Burası..."
Burası çok güzeldi. Sanki suyun içindeymişim gibi saçlarım ve üstümdeki elbise yavaş yavaş süzülüyordu. Uzay boşluğunda gibiydim. Her yeri lacivert, mor ve beyaz renkleri sarmıştı tesmen uzaydaydım. Üstümde beyaz bir elbise vardı ve saçlarım...saçlarım kahverengiydi! Ellerimi saçıma attım gerçekten kahverengi ve uzundu! 'Neler oluyor?!'

X: "Buse" dedi yine aynı ses.
"kimsin?! Göster kendini! Neredeyim ben?" Dedim uzay boşluğunda dönmek ne kadar kolay olmasada dönerek etrafına baktım ama hiçbir şey göremedim.
X: "ben senim" dedi aynı ses ve tam önümde beyaz bir portal açıldı ve içinden...içinden... aylardır vücuduna ev sahipliği yaptığım kişi, ailesini sahiplendiğim,tüm eşyalarını hatta hayatını devraldığım kişi... gerçekten Akemi Yoshida çıktı.

Onu gördüğüm an şaşkınlıkla açtığım ağzım ve gözlerim yerineen çıkıcak gibiydi. Aylardır aynaya bakıp gördüğüm yansıma şimdi karşımda kanlı canlı duruyordu.
Akemi: "Buse"
"Akemi..." Dedim fısıltı gibi çıkan sesle
"Yaşıyor musun? Sana ne oldu? Ben neden senin yerine geçtim? Ne-"
Akemi: "sakin ol. Her şeyi anlatacağım. Sadece sakin ol ve sakın kendini uyanmaya şartlama. Burası senin zihnin bir bölümü"
"Zihnimin bir bölümü mü?" Dedim ve etrafı inceledim "çok güzelmiş...ama aynı beynim gibi boş"
Bu yorumuma Akemi kıkırdadı
"Akemi...sana ne oldu? Bana senin vücudunu aldığım için kızmayacak mısın?"
Akemi durdu biraz düşündü. Sonra derin bir nefes aldı
Akemi: "Buse...sana hiçbir zaman kızmadım. Ve hatta sana bir özür borcum var"
"Özür borcun mu! Dalga mı geçiyordun Akemi hayatını aldım!"
Akemi: "Buse. Sen ölmedin"
"Ne?" Dedim şaşkınlıkla.
Akemi: "Buse Arslan. Sen yani senin vücudun hala hayatta"
"O zaman..."
Akemi: "Tam da tahmin ettiğin gibi. Ruhlarımız yer değiştirdi"
"Ama bu nasıl oldu?!"
Akemi: "Bilmiyorum. Ama bir teorim var. İkimiz de aynı anda öldüğümüz için olabileceğini düşünüyorum"
"Mantıklı...ama o zaman her ölümcül kaza atlatan kişiler onlar değil başkası mı?"
Akemi: "Bu imkansız"
"O zaman biz nasıl değiştik?!"
Akemi: "Bilmiyorum. Bana sormayı bırak"
"Ne demek sana sormayı bırakayım?! Sen Akemi Yoshidasın! Sen bir cadısın. Babanın dediğine göre gücünün sınırı bile ölçülemezmiş"
Bunu diyince Akemi biraz duraksadı. Birkaç saniye sessizlik olurken ben söze atladım
"Ailem nasıl?"
Akemi: "... İyiler...Annem yani annen kazadan sonra çok endişelendi. 1 ay boyunca okula gitmedin. Bu yüzden 7/24 yattığın için ablanla tartıştım ve annen ikinizi de dövdü ve dakikalar geçmeden ablanla hiç kavga etmemiş gibi oldunuz"
Akemi'nin dediği şeylerle güldüm ve göz yaşlarımı sildim bu sırada Akemi anlatmaya devam etti
Akemi: "erkek kardeşin araba koleksiyonlarından kırmızı arabayı sana hediye etti."
"Bu onun en sevdiği araba"
Akemi: "..."
"Peki arkadaşlarım?"
Akemi: "bu olaydan sonra seni okulda bir saniye bile yanlız bırakmadılar."
Bunları duymak beni mutlu etmişti

Akemi dakikalar boyunca benim önceki hayatımda neler olduğunu anlatmıştı. Akemi'nin konuşması bitince ona yine sorular sormaya başladım
"Akemi..."
Akemi: "?"
"Yeniden Akemi olmak ister misin?"
Akemi: "..." Akemi düşünür gibi oldu. Birkaç dakika sonra cevap verdi
Akemi: "düşünmem lazım..."
İlk başta biraz tereddüt ettim ama yine de onun da öğrenme hakkı olduğu için anlatmaya başladım
"Takashi ile...ayrıldın"
Akemi başını yere eğdi. Saçları onun yüzünü kapatıyordu. Muhtemelen çok üzülmüştür. Nasıl olsa Takashi için intihar bile etmişti. Elimi onun omzuna koydum
"Üzgünüm..."
Akemi: "Zaman daralıyor.."
"Ne?"
Akemi: "uyanıyorsun"
"Seni bir daha görebilecek miyim?"
Akemi başını kaldırdı ve bana baktı "belki..." Dedi