FARKLI BİR BOYUT(1)

~1. BÖLÜM-Başlangıç~

İyi okumalarr

Evet gençler, hepiniz bulaşık yıkamaktak nefret ediyorsunuz değil mi? İşte yalnız değilsiniz bende nefret ediyorum.

"Liya kızım 2 dakikalığına aşağıya gelebilir misin? "

Annem bana sesleniyordu yatağımdan kalkıp önce aynada kendime bakıp odadan çıktım. Merdivenlerin son basamağını attığımda annemi gördüm telefonla konuşuyordu. Arkasına döndüğünde beni görüp telefonu kapatıp bana doğru konuşmaya başladı.

"Kızım ben bugün işe erken gideceğim, o yüzden bulaşıkları sen yıkar mısın? "

Aslında hiç yıkamak istemem çünkü bulaşık yıkamak bana göre ölüm demek. Ama annem için yaparım.

"Tabikide anne yaparım, hatta akşam yemeğinide ben hazırlarım. "

Dediğimde annem bana doğru gülümsedi. Bende ona doğru gülümsedim. Annem aramızda olan mesafeyi azaltıp bana sarıldı, bende onun sarılmasına karşılık verdim. Ayrıldığımızda yanağımdan öpüp konuşmaya başladı.

"Tamam o zaman akşam görüşürüz bitanem. " deyip gitti.

Annem gidince bende hemen odama doğru gittim. Masamın üstünde duran beyaztv kulaklığımı alıp kulağıma taktım. Telefondan şarkı listeme girip şarkı açtım. Mutfakta ki bulaşıklar bitmek bilmiyordu! Kafamda çalan şarkı beni en azından sakinleştiriyordu. Mezuniyetime çok az kalmıştı. Artık mezun oluyordum ve ben mezun oluyorum diye galiba ağlayacağım. Bir süre sonra bulaşıkları bitirdikten sonra kendime kahve yaptım. Kahvemi alıp odama doğru çıktım. Odama geldiğimde kahvemi masanın üstüne bırakıp bilgisayarımı açtım. Bilgisayardan elbise ve topuklu ayakkabı bakacağım. Bilgisayar da birkaç site baktım ama kendime göre bir şey bulamıyordum nedense. En sonunda bir tane buldum! Siyah ışıltılı bir el bişeydi ve fiyatıda gayet uygundu. Sıra topuklu ayakkabı bakmaya geldi, üstündeki ile aynı renkte bir topuklu ayakkabı istiyorum. Bir tane buldum ve aynı elbisenin rengi gibiydi ve çok şık duruyordu.

Bilgisayrada biraz daha dolaşmaya başladım. Mezun olacağım aklıma geldikçe yüzüm düşüyordu. İnsan uzun süre beraber olan kişilerle ayrılması çok zor bir şey. Ben bunu aşacağımı hiç sanmıyorum. Mezun olunca Sıla artık yurt dışına gidicek ve bir daha onunla görüşemeyeceğim için çok üzülüyorum, o benim küçüklükten beri arkadaşım. Küçüklüğümde ki arkadaşından ayrı kalmak çok acı veren birşey. Kalbim onunla olan anıları silecek artık.
. . .

Masamdan kalkıp alt kata indim. Annem gelmemişti daha , acıkmıştım. Dışardan yemek yiyecektim. Odama çıkıp üstümü giyindim. Üstüme mavi bir sweatshirt altımada siyah bol pantolon giydim. Cüzdanımı çantamın içine atıp evden çıktım. Durakta otobüs beklemek istemiyordum. Çok geç geliyordu'lar. Biraz yürüdükten sonra kariımda Pizzacı vardı ondan pizza alacaktım. Pizzacıya geldiğimde hiç kimse yoktu. Kasaya geçtiğim de.

"Buraya bakan var mı? " dedim kimse duymadı. İkinci defa çağırdım bu sefer bir ses duydum.

"Geliyorum hanfendi bir saniye bekleyiniz. "
"Peki tamam. " dedim.
Yaklaşık 5 dakika sonra geldi kadın.
"Beklettiğim için özür dilerim kusura bakmayınız. "
"Sorun değil. "
" Teşekkürler, O zaman ben size pizzayı paketleyip vereyim. "
"Tamam." dedim.

Oturacak yerler vardı. Oraya oturdum ve pizzamın olmasını bekliyordum. Telefonuma bildirim gelmişti.
Gönderen:Sıla
Liya bugün akşam yemeği dışarda beraber yiyelim mi?
Bildirime baktım ve düşündüm anneme sormam lazımdı.