Ay & Güneş - ArCen

Ayrılık

Birlikteliğimizden 1 sene sonra Cenan ile olan birlikteliğime ara vermeye karar verdim. 

Bir Haziran akşamı saat 10 civarındaydı, ben yataktağımızda otururken Cenan her zaman ki gibi masında oturuyor o özel, herkesten gizli, kocasından bile gizlediği not defteri ile ilgileniyordu.

 Cenan'a verdiğim cümle sakin ve kısaydı. "Cenan bence bir süre ayrı kalalım." 

Aramızda git gide uzayan bir sessizlik oluştu.
Yutkundum, sözlerimi geri alabilmek istedim, kelimelerin şu ana kadar tomurcuklandığı göğüs kafesime geri sokmak istedim. Denedim de ama kelimeler beni terk etmişlerdi bir kere. Geniş konuşulmuşlar meydanda havada yüzüyorlardı. Oda sallanmaya mı başlamıştı yoksa kafayı mı sıyırıyordum?

Cenan not defterinden kafasını kaldırdı, perdesi kapalı olan pencereye baktı. Kafasını bana çevirmedi, tepkime bakmadı,  bir süre hiçbir şekilde ses çıkarmadı. Normalde pencereden yansıya görüntüsünü görebilirken şimdi perde inik olduğu için tepkisini göremiyordum. Mutlu muydu? Yoksa sinirli miydi? Üzülmüş müydü? Dehşet içinde miydi? Şaka yaptığımı mı düşünüyordu? Endişeli miydi? Kafasından ne geçiyordu?

"Ne?" diye sordu geçen 3 dakikanın ardından. Hala yüzü bana dönük değildi. Sesi sakin değildi, şok içerisindeydi. Ama Cenan usta bir oyuncuydu belki sesiyle oynama yapmış olabilirdi. O 3 dakika içinde hangi rolü oynayacağını düşünmüştü belki. Ya da bana tekrar düşünmem için zaman vermiştir. 

Cenan çok fazla kafamı karıştırmaya başladı. 

Artık ev sınırları içerisinde bana takındığı tavır dışarda takındığı tavırdan çok farklıydı. Evde iyi gibi gözükürken, dışarıda umursamaz bir tavır alıyordu. Arkadaş ortamı arasında da böyleydi. Farklı. Düşündürücü. Anlamsız.

"Bir süre ilişkimize ara verelim." cümlemi tekrarladım. 

Cenan ile çok hızlı birlikte oldum, çok hızlı ayrıldım ve ardından çok hızlı birlikte olup evlendim. O telaş içinde durupta 'Biz ne yapıyoruz?" diye oturupta birbirimizle konuşmamıştık. Sanki durmadan bu konuşmaları ikinci plana atıyor ve mutlu olmaya çalışıyorduk. 

Kulaklarımda bir çınlama duyuyordum, bana  bunu çok yanlış bir hareket olduğunu bağırarak söylüyordu. 

Ve en sonunda masasından kalktı, yüzünü bana doğru döndü. Dehşet içerisinde. Yatağımıza yürüyüp yanıma kadar gelerek oturdu. Bir parçasını kaybettiğini görüyordum onu tamamen terk edeceğimi. Ne zaman geri dönme ihtimalini bilmez bir şekilde eksilen parçamın yokluğuyla bıçaklanır gibi bir his kapıldım. 

"Arif," dedi. "Bir şey mi yaptım? Sana kötü mü davrandım?" 

Bana hiçbir şey davranmadın Cenan. Beni artık özensiz hissettirdin. Sanki sadece senin için var olduğumu, kendi hayatımın olmadığını hissettirdin. İlk başta mükemmel giderken şimdi sadece beni sahiplendiğini hissediyorum. 

"Bir şey yapmadın." yalan söyledim. 

İkimizde mükemmel oyuncular olurken gerçek tepkinin ne olduğunu artık kestiremez olmuştum. Cenan'ın yüzünü okumak o kadar zordu ki, düşüncelerimi yalanlayacak sahte bir yüz ifadesi mi yoksa gerçek yüz ifadesi mi anlayamaz oldum. 

"O zaman neden?" ellerimi tuttuğunda ellerinin soğukluğu ile titredim. "Bahar yüzünden mi?" 

Bahar?

Bahar da kim?

"Bahar?" 

Cenan Adıgüzel benden başka bir şey daha mı saklıyor? Ellerimi çekme hissiyatına düştüm.