"ama sen veda bile etmedin, sarılmak maziye kaldı."
Matematik öğretmeni Yusuf'un, kanser hastalığına yakalandığını öğrendikten sonra hayatı kökünden değişir. Çevresindekileri kendinden uzaklaştırmaya çalışırken işler daha da karmaşık bir hâl alacakt...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
sınır; 100 oy, 70 yorum.
•
Arslan'dan,
Gözle görülebilir acılar vardı hayatta. Bugün acının kendisi olup çıkmıştım işin içinden.
Canımın bu kadar yandığını, bedenimi bile kontrol edemediğim bir anın olduğunu hatırlamıyordum. Felçli bedenimin hiçbir uzvunu söylemiyordum. Ben aslında bugün felç olmuştum.
Sadece kalbim. Kalbim niye bu kadar acıyordu? Hissetmemem gerekmez miydi?
Küçük yaşta annesini kaybetmiş o oğlan çocuğu olmuştum bir anda. Dizlerimi kendime çekip sarılabilsem hiçbir farkım kalmayacaktı.
"Dizimdeki yaraların bir önemi yok," dedim Kamer'e bakarak. "Boşuna uğraşıyorsun." Önümde diz çökmüş, alışık olduğu işi yapıyordu.
Kapatamayacağı tek yaram vardı. Yusuf'un bir günde bende açtığı yaraları ömür boyu taşıyacaktım.
"Çok kötü düşmüşsün. Dizini bir yere mi çarptın?"
"Acıyor," dediğimde yüzü düştü. Dizime bir bakış atıp pansumana devam ederken yaraya üflemeye başlamıştı.
Acıyor.
"Annemi ne kadar hatırlıyorsun?" Bir anda sorduğum soruyla duraksadı. Annem hakkında pek konuşmazdık. Bende yara olduğundan daha fazlaydı Kamer'in yarası.
"Anılarımız hariç hatırlamıyorum." Ciddi kalmaya çalışıyordu. "Sesi, gülüşü, bazen görüntüsü bile silikleşiyor."
On iki sene.
Son zamanlarında annemizi tanıyamıyorduk bile. Annem öldüğünde ocakta bizim en sevdiğimiz yemekler sıcacık duruyordu.
"Abi," dedi sessizce. "Neden sordun?"
Bu soru boğazımdaki yumruyu daha çok körükledi. "Bırak artık," dedim elini iterek. "Ben uyuyacağım biraz." Yatakta kıvrıldığım gibi yanıma oturup bir süre yüzüme baktı.
"Yaşadıkların çok zor şeyler biliyorum," dedi kolumu sıvazlayarak. "Ama ben her zaman senin yanındayım."
Gözümü kapatıp açarak onu onayladığımda hafifçe tebessüm etti. "Yine kavga mı ettiniz?"
"Biz hep kavga ederiz." Sırt üstü dönüp bakışlarımı tavana çektim. Kaç gün ve kaç gece o ıstırap dolu yalnızlığında kavrulup gitmişti? Onun acı çektiği zamanlarda ben ne yapıyordum merak ediyordum. Gülüyor muydum?
"Seni seviyor," dedi koluma vurarak. "Sorunu sana söyledi ya da söylemedi.. emin olduğum tek şey bu."
"Söyledi." Bakışlarımı yüzüne çevirip çehresini incelerken kasıldığını gördüm. "Bir insan bir taraftan bencil başka taraftan fedakâr olabilir mi abim?"
