Wybacz Mi (Dead Plate)

Niechciane wyjaśnienia

Pov. Rody

Powoli otworzyłem oczy, orientując się, że słyszę dość głośne dzwonienie. Na początku nie rozpoznałem co to jest, jednak po chwili zdałem sobie sprawę z tego, że mój telefon dzwoni. Szybko podniosłem się z łóżka i odebrałem.

-Halo?- powiedziałem zachrypniętym zaspanym głosem.

-Rody gdzie cie do cholery wcięło, powinieneś tu być pół godziny temu.- po drugiej stronie słuchawki usłyszałem Louis'ego, z którym ostatnio coraz lepiej się dogadywałem.

-Co? Że gdzie niby powinienem być?- zapytałem, nie kontaktując jeszcze w pełni.

-W pracy geniuszu!

-Co? W pra.. KURWA ZASPAŁEM.- W tym momencie zdałem sobie sprawę z tego która jest godzina.

-Narazie sobie radze, ale za pół godziny masz tu być.

-Jasne, niedługo będę.

Szybko odłożyłem słuchawkę i pobiegłem wsiąść szybki prysznic oraz się przebrać. Na szczęście nie potrzebowałem na to dużo czasu i w ciągu piętnastu minut byłem już gotowy. Została już tylko kilkuminutowa droga rowerem do restauracji.

Od sytuacji podczas której dowiedziałem się o prawdziwych uczuciach Vincenta minął już prawie tydzień. Od tego czasu praktycznie w ogóle ze sobą nie rozmawiamy, a za to moja relacja z Louis'm się znacznie polepszyła. Nie chciałem, aby tak to się odwróciło, ale najwidoczniej Vince sam bał się ze mną rozmawiać po tym wszystkim. To wywoływało między nami dziwny i nieprzyjemny dyskomfort. Momentami jednak widziałem, że chłopak chciał o tym ze mną porozmawiać, a także często patrzył na szatyna z niesmakiem.

Po około dwudziestu minutach od otrzymania telefonu od mojego współpracownika, dojechałem do miejsca naszej pracy. Odstawiłem rower po czym wszedłem do środka, lecz nie zastałem w środku ani Louis'ego, ani Vincenta. Jedynie dwóch klientów zajętych swoim jedzeniem i rozmową. Pomyślałem, że jedynym sensownym miejscem w którym mogliby się teraz znajdować jest kuchnia, ewentualnie biuro. Dlatego też w ekspresowym tempie udałem się do drzwi znajdujących się na prawo od głównego wejścia.

Tak jak myślałem, intuicja nie miała prawa mnie w tym momencie zawieźć. Louis i Vincent stali w rogu kuchni rozmawiając o czymś, chociaż bardziej wyglądało na to, że się o coś kłucili. Podszedłem do nich, a gdy Vince mnie zobaczył, od razu jakby zamarł i przestał się jakkolwiek odzywać. Louis za to skupił się na mnie, jakby od razu zapominając o tym co się działo kilka sekund temu pomiędzy nim, a naszym szefem.

-Rod! Nie myślałem, że tak szybko się wyrobisz.- Szatyn uśmiechnął się.

-Ta, nie potrzebuje zbyt dużo czasu rano na przyszykowanie się.

-Dobrze dla ciebie, a teraz lepiej już chodźmy, niedługo zaczną schodzić się klienci.

-Jasne.- przytaknąłem i razem z Louis'm poszedłem w stronę części dla klientów.

Jeszcze przed wyjściem spojrzałem w stronę Vincenta, który patrzył na mnie smutnym wzrokiem pełnym żalu. Źle się czułem z tym, że go tak unikam, jednak dyskomfort przytłaczał mnie za każdym razem, gdy byłem w jego pobliżu. Czym prędzej wyszedłem z kuchni, unikając ewentualnych rozmów z brunetem.

* * *

Przez większość dnia pracy dużo rozmawialiśmy z Louis'm. Cieszył mnie fakt tego, że okazał się być naprawdę fajnym człowiekiem. Prawda, często miewał swoje momenty agresji, jednak pomimo tego, jego sarkastyczność była naprawdę zabawna. Coraz częściej zostawaliśmy trochę dłużej w pracy i rozmawialiśmy, czasem z tyłu kuchni, czasem za restauracją. Tym razem wyszło na to, że zostaliśmy dłużej w pracy, aby posprzątać. W tym czasie wszyscy kucharze zdążyli już wybrać się do swoich domów, a Vince siedział w swoim biurze, prawdopodobnie nad papierkową robotą.