SENİ YAZDIM KALBİME

25. Bölüm

Yazarın anlatımı ile

Ölüm
Kaybetmek
Ayrılık

Yağız şu an bunları yaşıyordu.
Elinden gelse bu kelimeleri hepsini yok ederdi. Ama kalbindeki sızı…

Kalbindeki ağrıyı sızıyı geçirebilecek birşey yoktu elinde.

Herkesi göndermek istemişti yanından.

Kimse kalmasın istemişti annesi ile babası yoksa onlar niye olsunlardı.

Amcası vefat kardeşini ve yengesini tek başlarına ülkesine göndermek istememişti.
Türkiye'ye taşınmıştı. Yağız'a yalvarmış ayaklarına kapanmıştı.

Ama Yağız gitmemişti.

Annesi ve babası onu bıraktıysa oda bazı şeyleri bırakabilirdi değil mi?

Merih Yağız'ın yanında kalmıştı.
Onu tek bırakmak istememişti.

Berk normalde Türkiye'de yaşıyordu fakat oda dostunu tek bırakmak istememişti.

Ne kadar dostu onları yanında istemesede.

Büşra ve Erdem arkadaşlarının emanetlerini tek bırakmak istemeselerde yağız onlara sırtını dönmüştü.

Yağız Efsa'yı görmezden gelmişti.

Evden içeriye girdiğinde Yağız ne yapacağını şaşırmıştı.

Evde annesi ve babasının kokusu vardı.
Kardeşlerini alıp annesi ile babasının özene özene hazırladığı bebek odasına çıkarıp yataklara koydu ardından odadan çıkıp annesi ile babasının odasının önüne geldi.

Ama içeriye girmedi. Giremedi. Kapının önünde oturup bekledi. Annesi gelsinde kaldırsın diye.
Ama gelmedi.

Ordan çıkıp babasının çalışma odasının kapısının önünde durdu. Babası belki gelir diye.
Ama gelmedi.

Yavaş adımlarla merdivenleri indi. Ardından evden çıktı.

Nereye gittiğini bilmeden yürüdü.

Saatlerce yürüdü. Artık ayaklarında derman kalmamıştı.

Hemen yandaki dükkana girdi.

Etrafa baktığında bir bara girdiğini fark etti.

Kendinde değildi.

Ne yaptığını bilmeden içti.

Günaha girdiğini düşünmeden içti.
Saatler sonra birşey oldu. Belki içtiği için kafası yerinde değildi ama yanında biri belirdi.

Aynı babasına benziyordu.

Güzel giyinimli tertemiz biri.
Yağız'ın yanına yaklaştı ve elini omzuna koydu.

"Oğlum biz gitmek zorundaydık. Bizim zamanımız buraya kadardı. Ama metin olmak zorundasın. Kardeşlerin için şimdi kalk ve tövbe et kardeşlerine anne baba ol lütfen" dedi ve gitti.

Yağız ayağa kalktı sendeledi ama yürümeye çalıştı babasının arkasından gitmeye çalıştı ama olmadı babasını bulamadı.

Eve geri döndü. İçeriye girdiği an gelen ses ağlamaktan sesi kısılmış bir bebek sesiydi.

Koşarak üst kata çıktı. Bebek odasına girdiğinde kız kardeşinin ağladığını fark etti. Erkek kardeşi ise etrafa bakınıyordu.

Kız kardeşini kucağına aldı ve sakinleştirmeye çalıştı.

Kız kardeşi abisinin kucağında sakinleşti fakat aşırı gelen alkol kokusundan hoşlanmamıştı. İki kardeşini uyuttuktan sonra odadan çıktı.

Yağız'ın anlatımıyla...

Kardeşlerimi unutmuştum, kendimden igreniyorum.

Daha onlara isim bile koymamıştım. Ama isimler belliydi.

Melek ve Burak.

Melek ve Burak Avcı.

Hızlıca duşa girdim yıkandım.

Ardından abdest alıp namaz kıldım. Tövbe ettim.

Tekrar odaya girdiğimde Burak'ın uyanmış olduğunu gördüm.
Mutfağa inip mama hazırladım ve önce Burak'a yedirdim altını temizledim. Ardından Melek'e aynılarını yaptım.

İkiside uyuduktan sonra oturdum ve düşündüm.

Ağladım. Annem ve babam yoktu. Kardeşlerim anne ve baba görmemişti.

Gözlerimdeki yaşları sildim ve yukarıya çıktım. Önce annem ve babamın odasındaki özel eşyaları aldım. Ardından kendi eşyalarımı.

Herşeyi topladım.

Bavulları aşağıya indirdim. Sabahtan itibaren yaptığım hataları düzeltecektim...

~

Selam nasılsınız
Bu bölüm biraz kısa oldu ama kusura bakmayın.

Kendinize iyi bakın.

Oy vermeyi unutmayınnn