Mahalle düğününde evlerine hırsız girdiğini duyan Müzeyyen, daha bir ay önce aldığı son model bilgisayarını kurtarmak için koşarak eve gelir. Eve geldiğinde, içeriye girmesine engel olan başkomiserde geçmişten gelen bir şeyler olduğunu hissetmesi uz...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Gösterseydim belki?" Dedi Nejat. Bu sefer içinde yeşeren umuda engel olamadı. Bu engel olabileceği bir şey değildi. Bu sefer kim olsa umut ederdi.
"Görürdüm."
Nejat daha önce hayatında hiç böyle hissetmemişti. Evet duygularını hiç bir zaman engellememişti. Ama engellemediği bu duygular zamanla hayatının normali olmuştu. Mesela Müzeyyen'i görünce kalbinin hızlı atması onun için normaldi artık. Ya da bir temasta bulunduklarında için de bir şeylerin eridiğini hissetmesi normaldi.
Fakat şuan hissettiği normal değildi. Normalin üstüydü. Daha önce hiç hissetmediği bir şeydi.
"Görür müydün?" Dedi şaşkınlıkla.
"Evet." Dedi Müzeyyen. Buradan dönüş yok artık diye düşündü ve aynen böyle açık konuşmaya devam etmeye karar verdi.
Duygular er geç gün yüzüne çıkıyordu işte. Nejat yıllardır saklamıştı da ne olmuştu? Hayatının sonuna kadar saklamayı, kimseye söylemeden durmayı başarabilmiş miydi? Hayır.
O zaman Müzeyyen neden kendine acı çektirsindi ki? Evet duygular elbette Nejat ile bir değildi. Nejat yolu ezberlerken, Müzeyyen daha yolun başındaydı. Fakat artık bu yoldan dönmeyeceğinin de farkındaydı Müzeyyen.
"Nejat." Diyerek kaçırdığı bakışlarını tekrardan Nejat'ın gözlerine çevirdi.
Nejat'ın içinde binbir ışık yandı, binbir çiçek açtı.
"Efendim?" Dedi usulca.
"Benim senin kadar büyük laflarım yok." Dedi Müzeyyen. "Yıllardır içimde sakladığım bir aşkta yok. Ama."
Müzeyyen duraksadı ve derin bir nefes aldı. Heyecanlanmıştı. Hem de daha önce hiç heyecanlanmadığı kadar.
Nejat ise bambaşka bir derecedeydi şuan. Bu heyecana kalbi dayanacak mıydı? Daha önce bir çok şey yaşamıştı. Daha bir hafta önce esir düşmüştü. Korkmuştu. Ama kalbi hiç bu kadar atmamıştı.
Şimdi yerinden çıkacak gibi atıyordu. Nejat kalbinin sesinden Müzeyyen'in söylediklerini duymayacağından korkuyordu. O derece hızlı ve sesli atıyordu kalbi.
"Ama?" Dedi Nejat devam etmesi için. Müzeyyen'in konuşmadığı her an Nejat için işkence oluyordu. Kalbi derin bir sızı altında kalmıştı. İnim inim inletecek, canından can koparacak gibi bir sızıydı bu. Güzeldi elbet. Fakat dayanabileceği bir şey değildi.
