Mahalle düğününde evlerine hırsız girdiğini duyan Müzeyyen, daha bir ay önce aldığı son model bilgisayarını kurtarmak için koşarak eve gelir. Eve geldiğinde, içeriye girmesine engel olan başkomiserde geçmişten gelen bir şeyler olduğunu hissetmesi uz...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Ne diyorsun lan sen benim sevgilime?"
Duyduğum son cümle buydu. Evet son diyorum çünkü bunu duyduktan sonra bir şeyler oldu. Kulaklarım uğuldamaya başladı, ellerim soğuk soğuk terlerken ayaklarımın bağı çözüldü. Söylenen hiç bir şeyi duymazken gördüklerime de tepki veremiyordum.
Eminim verebilsem, Nejat kafa attığı için yere düşen adamın arkadaşlarının gelip Nejat'a saldırmasına bir tepki verirdim. Ama veremiyordum. Ortamda oldukça yüksek ve çok ses vardı bunu duyabiliyordum ama ne söyledikleri hakkında hiç bir fikrim yoktu. Söylenenlerin hiç birini anlamıyordum.
Dayım öğrenmiş miydi yani şimdi?
Buradan çeviremeyeceğimize göre öğrenmişti. Zaten bu noktadan sonra çevirmek için bir şeyler yaparsak tamamen yalancı durumuna düşerdik. Ve başka sebepler sunup inkar edersek hayatımızın sonuna kadar inkar etmemiz gerekirdi diye düşünüyordum. Ama şuan, şu durumda düşündüğüm şeyler ne kadar mantıklı olurdu bilemiyorum...
Dayım da hiç bir tepki vermedi. Normal de Nejat'ın dayak yemesini bir kenara bıraktım, kötü bir söz işitmesine bile müsaade etmezdi. Kendi dövüleceğini bilse yine araya girerdi. Ama şimdi hiç bir şey yapmadı. Belki de o da duyduklarından sonra benim gibi hissettiği için bir şey yapmamıştı. Yoksa Nejat'ın dayak yemesini istemiyordur. İnşallah istemiyordur.
Araya giren çalışanlar ve güvenlikler sonrasında kalabalık dağılmış, herkes yerine dönmüştü. Nejat bize döndüğünde masaya oturmadı. Bu masada hala oturacak yeri var mıydı onu düşünüyor gibi bir hali vardı.
Sonun da bütün cesaretimi topladım ve dayıma döndüm. Ama o Nejat'a bakıyordu. Hem de oldukça sert bir şekilde bakıyordu. Bakışlarından ne düşündüğünü, aklından ne geçirdiğini, ne hissettiğini anlamayı denedim ama başarısız oldum. Çünkü bakışları sadece sertti. İçinde ne barındırdığı anlaşılmıyordu.
Hiç bir şey söylemeyecek miydi?
Dayım ile aramız her zaman, bütün yaşlarımda iyi olmuştu. Başıma ne gelirse ilk ona anlatmıştım. Dayım gibi değildi. Abim gibi hatta arkadaşım gibiydi. Gibisi de fazlaydı. Dayım benim en yakın arkadaşımdı ve bu hep böyleydi.
Ben ona ne anlatırsam anlatayım bana kızmaz, beni dinler, yaptıklarıma annem ya da babam kızarsa beni korurdu.
Hiç bir zaman yaptığım şeyler için bana kızmadı. Hiç bir zaman yaptıklarımı sorgulamadı, neden demedi. Eğer yanlış bir şey yaptıysam bana bağırmadan, beni kırmadan doğrusunu anlattı.
