Mahalle düğününde evlerine hırsız girdiğini duyan Müzeyyen, daha bir ay önce aldığı son model bilgisayarını kurtarmak için koşarak eve gelir. Eve geldiğinde, içeriye girmesine engel olan başkomiserde geçmişten gelen bir şeyler olduğunu hissetmesi uz...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Görmüyor musun ulan?"
Olduğum yerde kaldım. Kapıyı açmak için uzattığım elim, Nejat'ın konuşmasıyla havada kalmıştı. Yavaşça indirdim kolumu. Hiç bir şey söylemeden, ona bakmadan bekledim. Devamını bekledim çünkü devamı gelecek gibi konuşmuştu.
"Aşığım sana."
Kalbimin gümbürdediğini hissettim. Sanki büyük bir taşı kalbimin üzerine bırakıvermişlerdi. Kalbim taşın altından sağlam çıkmayı başarmış olacak ki saatlerce koşmuş gibi, hızlı hızlı atmaya başladı.
Nejat bana aşıktı. Bildiğimiz Nejat, yıllardır tanıdığımız Nejat, dayıma dayı diyor diye hiç düşünmeden kaşını yardığım Nejat, dokuz yıl sonra gelip aradan hiç zaman geçmemiş gibi davranan Nejat, Nejat işte, uyuz Nejat...
Üzülmüş müydüm yoksa sevinmiş miydim? Ya da şimdi ne demem gerekiyordu? Hiç bir şey bilmiyordum. Sinirli değildim ama bilinmezlik içindeydim ve tepki veremediğim her an bağırıp çağıracakmışım gibi geliyordu. Şaşkındım. Çok şaşkındım. Ne diyeceğimi, ne yapacağımı bilemeyecek kadar şaşkındım.
Yaşanan şeyler yüzünden tahmin ediyordum hatta bir kaç dakika önce tamamen anlamıştım ama bunu Nejat'dan duymak, hiç tereddüt etmeden söylemesi elimin ayağımın birbirine girmesine sebep olmuştu.
"Yıllardır aşığım sana." Dedi. "Yılla-"
"Sus." Diyerek lafını kestim. Daha az önce duyduğum şeyi sindirememişken daha fazlasını duymaya gücüm yoktu. Duyduğum şeyler, gücümü kuvvetimi çekip almıştı.
"Susmuyorum, konuş diyen sendin."
Arkamı dönüp ona baktım.
"Böyle şeyler söylemeni beklemediğim için olabilir mi?"
"Olabilir." Dedi. "Sen hiç beklemedin ki, hiç görmedin."
