GERİ DÖNÜŞ OLSA

BÖLÜM 20.

Selamlar nabersinizz bakalım

Sonuna dudakları aralandı konuşmak için. Önce derin bir nefes alıp verdi sonra bakışlarını benden çekti"Aleda abicim iyi değilsin"dediğinde başımdan aşağı kaynar sular döküldü.

Ben saatlerdir onun önünde ağlayıp ona ağıt yakıyordum. Verdiği tepki bu muydu?

Kendimi tutamadım herşey bir anda oldu ve Yağıza sert bir tokat attım. O kadar sertti ki ben bile yerimde sendellemiştim ama Yağıza  hiç birşey olmamıştı. Yine buz kesilmişti.

"Senin"dedim nefes nefese "Senin yüzüne bakacağım gün bilki kendimi öldüreceğim."

O ise delirmiş gibi hızla nefes alıp veriyordu. Sanırım erkeklik gururu yıkılmıştı.

Oysa benim gururum yıllardır ayaklar altındaydı. Az bile yapmıştım. Kendimi onun karşısında o kadar küçük düşünmüştüm ki daha fazla dayanamıyordum buna.

Kafası yan eğilmişti tokatın etkisi ile bakışlarını bana çevirdiğinde gözlerinde okunulan çok net bir duygu vardı.

Nefret.

Hızla koltuktaki çantamı alıp kendi odama gittim. Gittiğim gibi kendimi yatağa attım. Dakikalarca saatlerce ağladım ama dökülen gözyaşlarımın hiçbiri yüreğimdeki yangını dindirmeye yetmedi.

O yangın dinmedikçe ben daha çok ağlayıp daha çok gözyaşı döküyordum. Peki hakediyor muydu? Asla.

Rahatlamak istiyordum bağıra bağıra ağlamak istiyordum. Boğazım yırtılana kadar ağlayıp herkesten hesap sormak istiyordum.

Bunu yapabileceğim tek bir yer vardı. Annemin mezarı. Yıllar sonra oraya gidecektim. Hazır mıydım bilmiyordum ama bu geceden sonra ne ben aynı Aleda olacaktım nede o aynı Yağız olacaktı.

Kıyafetlerimi bile değiştirmeden hızla konaktan çıktım. Konaktan çıkarken Yağızın da konakta bıraktığım yerde olduğunu fark etmiştim. Ama yüzüne bile bakmadan kapıdan çıkmıştım. O ise öylece arkamdan bakmıştı.

~~~

sonunda istediğim yerdeydim. Güvende olduğum yerdeydim. Annemin yanındaydım.

Mezarın başında öylece durdum küçükken ektiğim çiçeklerin hiçbiri yoktu...

Mezarının üstünde bir çiçek bile yoktu. O an farkettim ben annemi kimsesiz bırakmıştım. Kendimi bulmaya çalışırken annemi kimsesiz bırakmıştım.

Önce bir dua okuyup mezarının yanına çömelip mezar taşını okşadım yavaşça. Yağmur hâlâ yağıyordu ama ıslanmak umrumda bile değildi.

"Özür dilerim"diyebildim sadece mezar taşına bakarken "Özür dilerim annem seni de kendimi de kimsesiz bıraktığım için"ses gelmedi çıt çıkmadı. Halbuki annem ile her konuştuğumda bana neşe ile cevap verirdi.

"Artık rüyalarıma bile gelmiyorsun anne"dedim sesim titrerken aylardır rüyalarıma bile gelmiyordu. ilk zamanlar rüyalarıma giriyor sarılıyorduk. Ama sonradan bir daha hiç girmedi rüyalarıma. Her gece neredeyse rüyalarıma girsin diye yalvarıp dua ediyordum.