KURALDIŞI

BÖLÜM 6 - KORKU

❤

❤

❤

❤

❤

BÖLÜM 6

En son iki gün önce gayet güzel bir kahvaltı yapmış birlikte plan yapmaya dair olumlu yanıtlar almıştım Araz'dan . Ama telefonla yaptığı bir görüşmeyle tekrar eski davranışlarına dönmüştü . Canını neyin sıktığını söylemeyi bırakın odasının kapısını bile açıp konuşmuyordu benimle .

Elimdeki telefonun ekranını açıp tekrar kapatmaktan bunalmıştım . Dilek'e her şeyi anlattığımda neden hala uğraştığımı sorgulayıp istifa edip eve dönmemi söylemişti . Ama işe başlayalı bir haftayı bile geçmemişken daha tam anlamıyla çalışma düzenime bile geçememişken neden istifa edecektim ki ?

Belki sorun bende değildi ama yine de ne olduğunu çözmem gerekiyormuş gibi hissediyordum .

Bu işe başlarken de şimdi de hiç kimse Araz'a insan gibi yaklaşmıyordu . Aç olup olmaması evdekilerin umurunda değildi evet küçük bir çocuk olmayabilirdi ama normal bir ergen olduğu da söylenemezdi . Nasıl bir ortamda bulunduğu ne babası ne de üvey annesi için merak konusu bile değildi . Başka akrabası yok muydu ? İnsan oğluyla kimin ilgilendiğini merak etmez miydi ? Bir kez bile kim bu çalışan diye merak edip benimle iletişim kurmamıştı . Müge hanımın yardımcısı Arif'i arayıp Araz'ın bir süredir kendini odasına kapattığını söylememe rağmen endişelenip arayan olmamıştı .

Sorumsuz ailenin fakiri zengini olmuyormuş demek ki .

Ben fazla mı içselleştirmiştim bu durumu , kendimi mi hatırlıyordum ?

Aklımdaki sorular cevapsız kaldıkça sinirim bozulmaya başlamıştı . Bostan korkuluğu falan mıydım işimi bile beceremiyor muydum ?

Elimdeki telefonu tekrar açıp saati kontrol ettim , 22:57 . Bu çocuk hiç mi acıkmamıştı ya da tuvaleti falan gelmemişti ?

Telefonu yatağımın üzerine bırakıp odadan çıktım . Ev hala akşamları buz gibiydi ve kimse bu durumu düzeltmemişti . Kapıyı arkadan kapatıp yavaşça karşımda duran Araz'ın odasına giren kapıya baktım .

Tereddüt etsem de kapıyı yavaşça tıklattım . Uyuyor olabilir miydi ?

Aygün : Araz... İyi misin ?

Yine cevap yoktu .

Aygün : Bak , yabancıları sevmediğini anlayabiliyorum . Geldiğim zamandan beri sınırlarını izinsiz , sana sormadan değerlendirdiğimin ve kaba davranışlarda bulunduğumun da farkındayım . Sadece iletişim kurmak ve işimi yapmaya çalıştım .

Kısa süreliğine susmuştum . Ne yapıyordum ? Kendimi suçlu mu hissediyordum ? Ellerimi saç diplerime geçirip bir iki saniyelik kendime zaman verdim . Evet , ben sadece işimi yapıyordum . Fakat şuan onunla bu ev içinde kalan bendim . Eğer bir problem çıkarsa ilgilenmediğimden ötürü suçlu duruma düşecek olan da bendim . Bu benim işim ve suçlu hissetmeyi reddediyorum .

Aygün : Eğer bir problem varsa bunu konuşarak çözebiliriz . Benim işim bu unutma . Burada bulunduğum süre boyunca senin bakıcınım , lütfen artık benimle konuşur musun ?

Bir süre yanıt vereceğini düşünüp umutlansam da cevap veren yoktu . Kendine zarar verebilecek yapıda olan bir çocuk mu diye düşünmeden edemiyordum . Uyuyor da olabilirdi ama ya , aklıma gelenler kapıya hayvan gibi vurmama neden olmuştu .