Przez siedem miesięcy mieszkałam w psychiatryku byłam leczona oraz faszerowana tabletkami cały dzień chodziłam jak pijana i to mi dawało lepsza samopoczucie miałam dużo znajomych nawet młodszych odemnie 9-latkow którzy nie mogli udźwignąć świata na swoich małych plecach i postanowili odwiedzić bram niebios szybciej bardzo mnie ten widok zasmucal ponieważ nie wyobrażam sobie co mogli przezywac ich rodzice gdy dostali informacje o tym że ich dziecko będzie w psychiatryku jedyne czego nienawidziłam to pielęgniarek które wyśmiewały się z ed i sh nie wiedziałam co to ed ale bardzo szybko się dowiedziałam dziś był ostatni dzień który spędzam w szpitalu jutro wychodzę pomimo braku kontaktu z rodziną nie tęskniłam wręcz przeciwnie byłam szczęśliwa że ich nie widzę a w szczególności brata nie że coś ale miałam żal do rodziców że nawet nie odwiedzili mnie w szpitalu gdy leżałam
Szłam właśnie na rozmowę z panią psycholog codziennie w czwartki do niej chodziłam
-Witaj Caro-Przywitala mnie młoda kobieta
-Dzień dobry
-Jak ci mija dzień
-Spokojnid bez nerwów
-to dobrze
-Czy w twojej głowie pojawia są ciągle to uczucie że zniszczyłam siebie dla tego chłopaka
-tak znaczy pogubiłam się kocham go bardzo mocno a on traktował mnie jak lalkę którą można rozbierać i oddawać innym przez to straciłam swoją wartość i nie wiem kim ja jestem i skąd pochodzę to ciągnie się za mną wciąż i się nawraca ja nie chcę tego
-A czy myślałaś kiedyś że może to też była twoja winna?
-Cały czas przez to że chciałam zdobyć własność przyjaciela pogrążyłam się całkowicie czuje jakby nikt mnie nie kochał i nigdy nie pijocgał
Po rozmowie z psychologiem poszłam się najeść dzisaj serwowali naleśniki z bitą śmietaną mniam już od samego rana miałam na nie chrapkę a teraz gdy dostałam porcje to poczułam jak kubki smakowe chcą tego cuda spróbować
Właśnie jechałam karetka do domu bardzo się stresowal bo nie wiedziałam co na mnie czeka przez 7 miesięcy nie widzenia się mogło się dużo zmieni
