𝐃𝐎𝐋𝐔𝐍𝐀𝐘 sᴜʀᴠɪᴠᴏʀ

Bölüm 9

Dediğim gibi bölümü yazdımm arkadaşlarr.

İstediğimiz gibi boş kavgalı ve kaoslu bir bölüm. Gelen yoğun istekler üzerine Acun'u delirtmemiz yok muu

Valla Hilmimi bile çileden çıkardılar ya. Hiçbişi demiyorum.

Uyarı: Kalp krizi oranı çok yüksektir.

Çekirdek ya da abur cuburları hazırlayın ve bölümü okuyun. Bu bölümü diğerlerinden daha uzun tutmayı planlıyorum.

2018

Mavi takımı seviyordu ancak anlaşamadığı insanlar çoktu. O kadar kişi varken neden Selin'i almışlardı.

Ne kadar denese de uykusu gelmemişti. En sonunda ayağa kalkarak uzaklaşmıştı barakadan Selin. Okyanus tarafına gelmişti. Yalnız olduğuna göre içini dökmenin zamanı gelmişti bence. Kimsenin önünde zayıf görünmek istemiyordu. Eline bir dal parçası almıştı.

Okyanusun biraz gerisinde oturmuştu. Elindeki dalla kumsala N harfi çizdi yanına da kalp koyarak S koydu.

Gözü etrafını aramış birisi var mı diye kontrol etmiş birini görmeyince derin nefes almıştı.

Yavaş yavaş gözlerinin dolduğunu hissediyordu. Çünkü bulanık görüyordu. Bugün o kara gündü. Hayatını mahveden gündü.

Annesinin ve babasının ölüm günüydü bugün aslında. Bir araba kazasında ikisi hayatını kaybetmiş, Selin'se ağır yaralayla kurtulmuştu. O zaman sadece 6 yaşındaydı.

Gözlerinden yaşlar akmaya başlamıştı. Silsede tekrardan akıyordu. Kimse yoktu Allah'tan kimsenin önünde ağlamak istemiyordu bundan nefret ediyordu. O gün belki annesinin ve babasının kavga etmesini izlemek yerine müdahale etseydi şu an hayatta olurlardı belki de.

Düşüncelerinin içinde kaybolmuşken artık gözyaşlarını silmiyordu. Kaç saattir ağladığını bilmiyordu..

Etrafından kendini soyutlayarak etraftaki sesleri duymuyordu. Adım seslerini de duymamıştı haliyle. Yanına oturduğunda bile hissetmemişti, omzuna dokunduğunda da.

Ses vermiyordu gözleri ağlamaktan kızarmış ve şişmişti.. En sonunda omzuna vurduğunda kendine gelmişti. Soluna baktığında Murat'ı görmesiyle şaşırmıştı. Ne kadardır burdaydı?

"Niye ağlıyorsun?" Dedi Murat kızın akam gözyaşlarını sildi. Ancak ikisininde beklemediği bir zamanda, Selin sarılmıştı. Şu an en ihtiyaç duyduğu şeydi sarılmak. Bunu ne zamandır yapmıyordu bilmiyordu. Kollarını hızla kızın bedenine sardı. Bir elini sırtına diğerini saçlarına koymuş, okşuyordu. Nedense ağlaması daha da şiddetlenmişti.

( Uyarı: Kelebek etkisi 🦋 )

"Şşş, ağlama geçti." Hala kızın saçlarını okşamaya devam ediyordu. "Bak bana nedenini söyle, buna çözüm buluruz. Böyle ağlayarak bir yere varamayız."

Kollarını belinden çektiğinde kızın yüzünü avuçları içine aldı. Karanlıkta belli olan gözleri ağlamaktan kızarmıştı artık. İlk defa ona bu kadar yaklaşmasına izin veriyordu Selin. O günden beri kimsenin önünde ağlamamıştı.