BARZA

7~Bölüm

Komiser Yardımcısı Seher Yaşar.

MEHMET ŞENLİK-J.ER

MUSTAFA UYDAŞORD-Uzman Çavuş.

ÖMER FARUK BAYTEKİN-PİYADE ER

Şehitlerimizi analım ve asla unutmayalım ve nice yazmadığım binlerce şehit.
Allah rahmet eylesin.

✈️

~Nisa teşekkür ederim güzel kız...

İYİ OKUMALAR...
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Yürek sızlar ağlama annem,
Ben şehit oldum ağlama annem,
Bu vatanı kimseye bırakmadım annem.
Sen ağlama dik dur annem.

Ne kadar zormuş öyle savaşmak, bazen mutlu olduğunu sandığın anda yok olmak, her şey bir saniyesinde bile yıkılabiliyormuş. Harabenin altında, çığlıkların altında insanlar yok olabiliyormuş.

Elimde olan kaskımı sımsıkı tutarken, parlak zeminde yürümeye devam ediyordum. Ayakkabımdan çıkan sesler o kadar hoşuma gidiyordu ki...''Komutanım!''diye arkamdan tanıdık bir ses duymam ile yavaşça arkama doğru omuzumun üzerinden baktım. Ama gelen kişiyi göremeden yeniden olduğum yerde arkamı dönerken. Emir'in bana doğru koşarak geldiğini görmüştüm.

"N'oluyor?"dedim, kaşlarımı çatarken.
Nefes nefese kalmış bir şekilde bana doğru gelmiş ve tam benim önümde durmuştu.

Nefes nefese kalırken, yüzüne bir gülümseme yayıldı."Çok iyiydi..."dedi, nefes nefese kalırken.

Gülümsedim,"Sen benden daha iyiydin merak etme."dedim, içtenlikle.

"Sağolun komutanım."dedi, aynı benim gibi içtenlikle.

Bir şey söylemek için dudaklarımı aralamıştım, ama geri kapatmak zorunda kalmıştım."Üsteğmen?"diye Albay'ın sesi ile hızla olduğum yerde ayağımı sürterek arkama döndüm.

Göz teması kururken, bir saniye bile beklemeden."İstirahat et..."dedi, ifadesiz ses tonuyla, bir bana bir Emir'e bakmıştı daha sonra ise."Başarılı..."demişti sadece ve hızla arkasını dönüp ilerlemeye başlamıştı.

Ben arkasından şaşkınca bakarken,"Komutanım..."diye fısıldadı yanımda duran Emir.

Ona bakmadan,"Söyle?"dedim, hâlâ hazır olda duruyordum ve hâlâ şaşkınca Albay'ın, arkasından bakıyordum.

"Bizi seviyor diyorum..."dedi, Emir beni ikna etmeye çalışan ses tonuyla.
Gözlerimi kıstım ve Emir'e doğru döndüm. Sen ciddi misin der gibi bakmıştım ama bu onu görmemişti. Bir kaç saniye sonra bana dönüp
"N'oldu komutanım?"dedi şaşkınca.

Gözlerimi bıkınlıkla yumdum, omuzlarım yavaşça inmişti."Emir... Yürü, yürü Emir yürü."dedim, gözlerimi açarken.

Hızla ilerlemeye başlamadan önce, derin nefes aldım ve yürümeye başlamıştım. Başımı her zaman olduğu gibi yeniden yere indirdim bu sadece bir kaç saniye sürmüştü. Çünkü hemen kafamı yeniden kaldırmıştım ve başım dik bir şekilde yürümeye başlamıştım.

İlk işim tabii ki de babamı aramak olacaktı. Başarılı bir görev olduğunu doya doya anlatacaktım...

Hızla ilerlemeye devam ederken, üzerimi değiştirmek için hızla içeriye doğru girmiştim, bir kaç kişi daha vardı beni görünce hazır ola geçmeleri ile yüzüme yayılan gülümseme ile."Rahat."demiştim ve hızla önlerinden ilerlemeye devam etmiştim.