"ဒေါက်.....ဒေါက်....ဒေါက်"
ဖြေးလေးစွာထွက်ပေါ်လာသော တံခါးခေါက်သံကြောင့် သခင်အခန်းတံခါးကိုသွားဖွင့်လိုက်တော့ အခရာခေါင်းအုံးလေးကိုပွေ့ပြီး ရပ်နေသည်။
"ဝင်လာခဲ့လေ"
"အင်း"
"မင်းအိပ်ချင်ရင်... အိပ်နှင့်... ငါ့မှာအလုပ်တွေရှိသေးတယ်"
"ဟင့်အင်း....မင်းငါ့အနားမှာရှိနေပေးလို့မရဘူးလား...သခင်"
အခရာ သခင့်ရင်ခွင်ထဲသို့ခေါင်းတိုးဝင်ရင်း ရှိုက်ငိုနေပြန်သည်။
"မင်းမငိုနဲ့တော့....အခရာ...မင်းငိုနေရတဲ့အကြောင်းအရင်းကို ငါဒေါသနဲ့မဖြေရှင်းလိုက်ခင်မှာ....မင်းတိတ်လိုက်တော့"
"သူတို့ငါ့ကို...တကယ်ကြီးစွန့်ပစ်လိုက်ပြီထင်တယ်...သခင်ရယ်"
"......"
သခင် သူ့ရင်ဘက်ကိုမျက်နှာအပ်ပြီးငိုနေသော အခရာ့ခေါင်းလေးကိုပွတ်သပ်ပေးနေရင်း...
"မင်းဘာဖြစ်ချင်လည်း...အခရာ...ငါဘာလုပ်ပေးရမလဲ....မင်းဖြစ်ချင်တာကိုပြော...ငါအကုန်လုပ်ပေးမယ်...မင်းမိဘတွေကို ငါလိုက်ရှာပေးရမလား"
"ဟင့်အင်း...ငါသူတို့ရဲ့ မျက်နှာတွေကိုလည်းမမှတ်မိတော့ဘူး...သူတို့ရဲ့နာမည်ကိုတောင်မှ...မမှတ်မိနိုင်တော့ဘူး...သခင်ရဲ့"
ပိုတိုးလိုငိုလာသော အခရာ့ကိုကြည့်ရင်း သခင်ထူပူလားသည်။
"မေ့လက်စနဲ့ မေ့ပစ်လိုက်တော့....အခရာ"
"ငါကဒီအတိုင်းလေးပဲသိချင်တာပါ...သူတို့ငါ့ကိုပြန်လာရှာကြမလားလို့ပါ"
"တော်လိုက်တော့ အခရာ...မင်းစိတ်ကိုလျော့လိုက်ပါတော့....ငါမင်းဘေးနားမှာအမြဲရှိနေမှာပဲလေကွာနော်"
သခင် အခရာ့မျက်နှာလေးကိုဆွဲမော့လိုက်ပြီး နွေးထွေးစွာပြုံးပြသည်။
ကြိုက်သည်။သခင့်ရဲ့ အဲ့ဒီအပြုံးတွေကို အခရာကြိုက်သည်။အရယ်အပြုံးနည်းသူတစ်ယောက်မို့ တစ်ချက်တစ်ချက်စိတ်ပါလက်ပါပြုံးလိုက်လျှင် တစ်ဖက်လူစိတ်ထဲမှာနွေးသွားလောက်သည်အထိ။
YOU ARE READING
သခင့် ရဲ့ အခရာ {Completed}
Historia Corta"ချစ်ခြင်းဆိုတာကို ငါ အယုံအကြည်မရှိဘူး။သိမ်းထားတာရှိရင် ထုတ်ပြကြစမ်းပါ့ မြင်ဖူးချင်လို့။" _သခင်_ "ချစ်ခြင်းတရားဆိုတာ မမြင်နိုင်ပေမယ့် ခံစားနိုင်တာကြောင့် ချစ်ခြင်းတရားဆိုတာကို ငါမြတ်နိုးတယ်" _အခရာ_ "ခ်စ္ျခင္းဆိုတာကို ငါ အယံုအၾကည္မရိွဘူး။သိမ္းထားတာရိ...
