Destined Chatmate [Completed]

CHAPTER 37

Tori's POV

"Sino Tito?",

"Si.....sisiguraduhin muna namin na mahuli siya bago namin e-reveal ang pangalan niya, for safety purposes. Alam kong susugurin niyo siya kapag nalaman niyo kong sino, lalo kana Torianna, alam ko ang nilalaro niyang utak mo. At alam ko din kong gaano ka kabarumbado.", huh? Kong makapag salita naman tong si Tito parang ang sama-sama kong tao.

"Mas mabuti na nga sigurong ganoon Tori. Hayaan muna natin.", sabi naman ni Misty. .Wala na kaming magagawa, hihintayin nalang namin na mahuli ang mastermind.

Umuwi na kami. .gabi na rin kasi. .para akong nanghihina, pagod na pagod ako. Bukas nalang kami pupunta sa hospital.

Kinabukasan, mas maagang dumating si Jes. Magandang balita ang bumungad sa amin. Gumagalaw na daw si Weng, pero hindi pa siya nagigising. Mabuti na iyon kaysa wala talaga.

Katulad ng nararamdaman ni Misty, nanghihina din ako tuwing nakikita ko si Weng. Pero pinapalakas nalang namin ang isa't-isa.

"Good morning Jes, good morning 'drey, Ellie, uwi muna kayo. Sige na, kami na muna dito.", alam kong puyat din sila.

"Sige Tor, babalik nalang kami.", paalam nila

"Okay, ingat kayo.", –

"How's she?", tanong ko kay Jes. .

"Getting better, I guess. I can see hope.", hinawakan niya ang kamay ni Weng. .I can see so much love in him. .

"Let's continue to pray. She'll be okay.", Gumising ka na Weng. .please..

"baby, I'll be back later, okay? I have to work now. .", Nagpaalam na siya kay Weng. .may trabaho pa nga pala siya. .

"I'll go ahead Tori. I'll be back later.",

"Okay, no problem Jes, Kookie will be here later, so as Misty. We'll take care of her.", Lumabas na siya. .

Ang lungkot naman, kung kailan okay na ang lahat. Kung kailan maligaya na si Weng at Jes, tsaka pa nagkakaganito. Pero may awa naman ang Diyos, alam kong mahal niya si Weng, mahal niya kaming lahat. Tiwala lang.

May narinig akong tunog. .tunog ng tiyan ko. .

"Naku, 'lang hiya..hindi pala ako nakapag-agahan kanina. Walang gana eh, haaaaay!..bibili muna ako ng pagkain sa labas. .", nilapitan ko si Weng..

"Weng, lalabas muna ako ah, bibili lang ako nang pagkain, saglit lang ako.", lumabas na ako ng kwarto at bumaba. .

Ayoko kasi kumain sa canteen ng hospital, naaalibadbaran ako eh. . May restaurant naman malapit sa hospital, doon nalang ako bibili.