Stellar Serendipity [Boys' Love]

Chapter 36

Alas-singko pa lang ay nakababad na ako sa bath tub, iniisip kung paano ako mag-a-approach kay Gavin kapag nagkaharap kami.

Ilang oras na akong nagpapakabasa sa tubig ngunit hindi pa rin pumapasok sa isipan kong magkikita ulit kami, hindi pa rin ako nabubuhayan.

“Anak! Nandito na si Aeron! Naghihintay na!” agad akong napabalikwas nang marinig si Mama na sumigaw mula sa labas ng kwarto. Kinausap ko si Aeron na samahan ako na pumunta kila Gavin, para na rin may magmamaneo ng kotse for me. Sasama rin si Mama, pero I don’t know kung sasama rin si Papa. 

Agad akong lumabas pagkabihis ng casual wear ko, sinuot ko na rin ang eye galss bago tumungo sa sala kung saan nakaupo si Aeron. He is wearing black casual suit and black fitted trouser na nagpapabakat sa mga hita niya.

“Hi, let’s go?” pag-alok niya bago tumayo, nakita ko rin si Mama at Papa na ayos na ayos din habang naghihintay sa akin, tumayo rin sila nang makitang tumayo na si Aeron.

Agad kaming nagtungo sa kotse ni Aeron, umupo siya sa driver’s seat habang naupo naman ako sa shotgun seat, naupo naman sila Mama at Papa sa likuran. Buong byahe ay tahimik lang ako, walang ibang iniisip kung hindi ang paano ko kakausapin si Gavin.

I can feel my heart beats faster habang papalapit kami nang papalapit sa bahay nila Gavin.

Nang makarating kami sa bahay nila Gavin, mas tumindi ang pagtibok ng puso ko, tila ba kakawala na ito at nais nang tumakbo papalayo sa katawan ko. Bigla akong nabuhayan ng makita na si Gavin sa may pinto, naghihintay sa mga bisita. Nandito pa rin kami sa kotse agad akong tumingin kay Aeron, he just smile at me and hold my hands.

“You got this.”

Lumabas din kami makalipas ang ilang minuto, wala namang mangyayari kung sa kotse lang ako buong gabi hindi ba?

Pagkalabas ko ay agad akong napatingin kay Gavin, wala pa ring nagbago sakanya, gwapo pa rin siya, matangkad, flawless… ano ba ‘tong iniisip ko? Nakita ko rin ang gulat sa mukha ni Gavin nang magtama ang tingin namin sa isa’t isa. Hindi niya ba alam na pupunta ako?

“Apollo! You came!” pasigaw na bati ni Tita Steph habang tumatakbo papunta sa gawi namin ni Aeron, “Oh, your boyfriend?” patanong na sabi ni Tita Steph habang nakatingin kay Aeron, Aeron smiled at her and look at me nervously.

“Sana nga po, Tita,” tumatawang ani Aeron na siyang kinunutan ko ng noo. 

“No, Tita. He is my friend,” nakangiting sabi ko bago lumingon kay Gavin. Nakatingin pa rin siya at nakakunot ang noong nakatutok sa gawi ni Aeron bago pumasok sa loob ng bahay. Is he jealous? 

Makalipas ang ilang pag-uusap ay inaya na kami ni Tita Steph na pumasok sa loob, pagkapasok ko ay bumungad sa akin si Gavin katabi ang isang babae at magkahawak ng kamay. Kita ko ang ngiti sa labi ni Gavin, at kilig sa mukha ng babae, bagay sila.

“Don’t worry, walang namamagitan sa kanilang dalawa,” biglang sabi ni Tita Steph na nagpalingon sa’kin mula kila Gavin patungo sakanya. Nakangiti ito nang nakapangloloko habang nakatingin sa’kin, “You seem… jealous” Teka, ano ‘to, nagseselos… ako?

Lumipas ang ilang oras at nagsimula na rin ang programa, nagmessage lang si Tita Steph at si Gavin to thank the guests. Paminsan-minsan ay nagtatama ang tingin namin pero ako ang unang tumatakas sa tinging iyon. Natatakot ako, natatakot akong masaktang muli.

Nabigla ang lahat maging si Tita Steph at Gavin ng biglang i-announce ng Master of Ceremony ang isang panauhin.

“Let’s welcome, the husband of our birthday celebrant, Mr. Arthur Salazar.” Agad na nagsipalakpakan ang lahat kitang-kita ang saya sa kanilang mga labi, ngunitkabaliktaran ang naramdaman ko. Lungkot, takot at nerbyos ang lumamon sa buo kong pagkatao nang makita si Tito Arthur.

Pumunta siya sa harap, tumingin sa akin at kinuha ang mikropono.

“Everyone, I would like to introduce to you all, my
Son and my soon-to-be daughter-in-law. Gavin, and Lynette!” pasigaw na pagtawag ni Tito kila Gavin.

Hindi ko maiwasang magselos, malungkot, at masaktan ng makitang magkahawak sila ng kamay, pagkalapit nila Gavin kay Tito ay siya namang paglapit ni Tito sa gawi ko, agad akong tumayo, kinakabahan. 

As I stood there, my heart pounding, I could feel the tension in the air. The room was enveloped in an eerie silence, except for the sound of my own ragged breathing. The atmosphere was heavy with unspoken words and unresolved conflicts.

Gavin’s Father— a towering figure with a stern expression— glared at me with a mix of anger and disappointment. His eyes seemed to pierce through my soul, as if he held me responsible for all the pain and heartache his family had endured. I could see the frustration etched on his face, the lines of worry and concern.

And then, in an instant, everything changed. A sudden surge of anger overtook him, and before I could react, his clenched fist collided with my cheek. The impact sent shockwaves of pain coursing through my body. I staggered back, my vision momentarily blurred, trying to compreend what had just happened.

The room spun around me as I struggled to regain my balance. The sting of the blow lingered, both physically and emotionally. It was as if that single punch encapsulated all the pent-up resentment and disapproval towards our relationship. In that moment, I felt a profound sense of betrayal and heartbreak.

But amidst the pain, a flicker of determination ignited within me. I realized that this was the breaking point, the moment when I had to make a difficult decision. I couldn’t allow myself to be trapped in a toxic environment, where love was overshadowed by prejudice and violence.

With a mix of fear and resolve, I took a deep breath and looked into my boyfriend’s father’s eyes. I knew that I had to stand up for myself, for our love, and for the future we had envisioned together. It was time to break free from the chains of this destructive cycle and find the strength to forge our own path, no matter how daunting it may seem.

And so, with every ounce of courage I could muster, I spoke up, my voice trembling but determined. “This ends here,” I said, my words echoing through the room. “I won’t let hatred tear us apart. We deserve better. I won’t let you belittle me for being a gay, you don’t know my story”

“Shut up, you’re still gay!” he responded.

As the words hung in the air, a profound silence settled over the room. It was a pivotal moment, a turning point in our lives. And in that moment, I realized that the internal conflict I now faced was not just about love and acceptance, but about finding my own voice and standing up for what I believed in.

Nakita ko si Mama na agad na yumakap sa akin, habang si Aeron ay hinarap na rin si Tito katabi si Papa.

“Huwag mo na ulit sasaktan ang anak ko, kung hindi ako ang makakalaban mo!” pasigaw na banta ni Papa.

Hindi ko maintindihan kung bakit ganoon na lang ang galit ni Tito Arthur sa akin… sa pagiging ganito ko.

Ilang beses nang rumagasa ang luha mula sa mata ko, ngunit sa pagkakataong ito, ipaglalaban ko na ang dapat kong ipaglaban. 

“Pa, tama na, ayoko na. Tama si Apollo, wala ng makapipigil sa’kin. Mahal ko siya, Pa. At kung mahal mo rin ako tanggapin mo kung ano ako, tanggapin mo kung sino ako at kung sino ang mahal ko,” pasigaw na mutawi ni Gavin na siyang nagpalingon sa akin sa gawi niya. Tama si Tita Steph, walang namamagitan sa kanilang dalawa.

“Magsama kayong mga put*ngin* kayo!” bulyaw ni Tito Arthur bago umalis, hinawakan siya ni Tita Steph habang umiiyak pero iniiwas niya naman ang kamay niya at umalis nang tuluyan.

Ilang minuto pa ang nagdaan ng lumapit si Gavin, makikipag-usap pa sana siya pero huli na dahil nagdesisyon na si Papang umuwi na kami at huwag nang bumalik pa kahit kaylan. Ramdam ko ang galit kay Papa, napatingin ako sa kamao ni Papa na ngayon ay nambibilog na at hinawak an ito.

“Pa, tama na,” pagpigil ko kay Papa bago sumunod kay Mama at Aeron papunta sa kotse. Inaalalayan ni Aeron si Mama dahil nagtataas na naman ang presyon nito.

Pagkapasok namin ng kotse ay agad na hinawakan ni Papa ang kamay ko, 

“Anak, napabilib ko ako kanina. Akala ko hindi ka lalaban pero nagkamali ako. Anak tama ang ginawa mo, tamang pinaglaban mo ang pag-iibigan niyo ni Gavin, tamang hindi mo ako ginaya, na nagpakaduwag. Anak, proud ako sa’yo… proud na proud,” mutawi ni Papa habang nakahawak sa kamay ko. Nilingon ko siya mula sa shotgun seat at ngumiti rito.

“Salamat po, Pa. Na-realize ko lang na kaylangan kong ipaglaban kung anong meron ako, na hindi aasenso ang kaduwagan. Pa, salamat po,” nakangiting sabi ko at tumingin kay Asron. 

He is smiling now, and… blushing?