Życie Na Krawędzi

17

Maja

Od tych wydarzeń minął miesiąc. Dalej nie potrafie uwierzyć że ktoś mnie pokochał. Tak poprostu. Nie musiałam prosić o jego uwage a on poprostu był i mnie wspierał. Właśnie wracam do domu ze szkoły. Jest piątek więc cały weekend przedemną. Stoję przed drzwiami mojego domu a na schodach leży karteczka? O co chodzi? Podniosłam karteczke ale gdy przeczytałam co jest na niej napisane zastygłam ze strachu

Za niedługo się spotkamy kwiatuszku przecież mówiłem że wszędzie cię znajdę

Tylko Sebastian mnie tak nazywał Nie Nie Nie on powonien odsiadywać wyrok za to co zrobił. Miał siedzieć 10 lat. A mineło dopiero 4. Zaczynam się trząść. Chwiejnym krokiem wchodzę do domu i osuwam się ciałem po drzwiach. Zaczynam płakać. Boję się tak strasznie się boję że po mnie wrócił. Wyciągnełam telefon i napisałam wiadomość do Arona

Przepraszam

Weszłam do mojego pokoju i wyciągnełam żyletke. Zaczełam ciąć dłoń na oślep. Nie wiem ile to trwało ale z transu wybudził mnie chałas ktoś wszedł do mojego pokoju i zaczął się do mnie zbliżać a co jak to Sebastian?

- Zostaw mnie

Krzyknęłam na osobę i oddaliłam się w najdalszy kąt pokoju. Nie chciałam podnosić głowy byłam przerażona.

-Skarbie to tylko ja

-Aron?

Spytałam z Nadzieję i podniosłam głowę

-Tak to ja Skarbie musimy opatrzeć twoją rękę podejde do ciebie dobrze?

-Dobrze

Podszedł do mnie, zabrał żyletke z dłoni. Nawet nie wiedziałam że dalej mam ją w rękach. Pomógł mi wstać i zaprowadził mnie to łazienki gdzie opatrzył mi dłoń. Gdy już byliśmy z powrotem w pokoju byłam już spokojniejsza

-Co się stało skarbie?

Nie odpowiedziałam mu ale wyciągnełam ze spodni kartke i mu ją podałam. Stałam tyłem do niego wpatrywałam się w przestrzeń za oknem. Jedna łza wypłyneła mi z oka

-Sebastian mnie tak nazywał

Nagle usłyszałam uderzenie w ściane. Nie odwracałam się. Po chwili podszedł do mnie i przytulił się do moich pleców

-Nie pozwolę mu cię skrzywdzić. Obiecuję że ten skurwiel nawet się do ciebie nie zbliży