Ver-ander

1.Even voorstellen-gedoe

'Voila, ik ben Kate Jacobussen. Ik ben 16 jaar en ik zit in het 5de middelbaar. Mijn hobby's zijn zingen, piano spelen en ik ga naar 2 koren', zei ik op een neutrale 'ik-probeer-niet-saai-te-zijn-manier'. Maar de blikken van de jongeren in de groep spraken boekdelen. Ik wist al wat ze dachten: weer zo'n kind zonder interessante hobby's die haar vakantie komt vullen met een kamp omdat ze anders toch maar de hele tijd in de zetel hangt. (Spijtig genoeg was dat wel waar). Al mijn vrienden hadden wel iets te doen. Of ze mochten niets doen van hun ouders omdat ze geen goede punten hadden, dus het beloofde waar een FANTASTISCHE vakantie te worden.(sarcasme). Ik keek al uit naar de uitstapjes naar zee met mijn tante Celestine en nonkel Jef... 

Maar gelukkig was er nog het jaarlijkse zomerkamp van de bond voor jong volwassen, waar ik al naartoe ging van toen ik 6 was. We stonden in een cirkel en stelden onszelf kort voor (ookal kenden we elkaar al jaren). Ik was bijna in slaap gevallen toen plots de deur van de sporthal met een luide knal dichtviel. Typisch weer zo iemand die zich te goed voelt om op tijd te komen. Geërgerd draaide de monitrice, Joyce Lemmermans, zich om. By the way, Joyce was 17, zat in het 6de en verving Sara Jansen, de normale monitrice die gisteren van de trap was gevallen. We waren nooit echt fantastische vriendinnen geweest dus dit kamp werd echt het leukste ooit. Er kwam een jongen binnen, hij was lang, had bruinblond haar en (ik moest het toegeven) was redelijk knap. (Oké het was een stuk). Maar wel een stuk zonder goede manieren en daarom dus afgeschreven. 

Het Stuk ging in de kring staan en stelde zich voor:'Eh, sorry dat ik te laat ben maar ik moest mijn kleine broertje nog wakker maken en naar mijn oma brengen en ik was dus het uur uit het oog verloren.'

'Het is je al vergeven hoor schat', lachte Joyce, 'stel je maar voor.' 

'Ik ben Thomas De Wolf en ik heb mij ingeschreven voor dit kamp. Oh komaan! Ik ben hier echt niet goed in, schoonheid', grapte hij naar Joyce. Waren ze hier op deze plek (waar 20 kinderen stonden) nu echt aan het flirten? Ik voelde het zo: dit wordt echt FANTASTISCH. 

'Goed, jullie mogen allemaal een gezelschapsspelletje uit die mand nemen en hou jullie in stilte bezig zodat ik rustig een boekje kan lezen', zei Joyce en ze liep naar een stoel, zette zich neer en deed alsof ze vermoeid was door al dat zware werk. Dit werd top! Terwijl ik ongelovig stond toe te kijken hoe al die kindjes naar haar luisterden, voelde ik een tik op mijn schouder. Ik draaide mij om en daar stond Thibe, één van de jongsten. 

'Wil jij met mij spejen? Asjeblief,asjeblief, asjeblief Kate?'

 'Straks, oké? Ik moet eerst iets anders doen.' 

'Wat dan?' Thibe wist echt van geen ophouden, hij zou blijven zagen tot ik uiteindelijk mee een spelletje zou spelen dus moest ik dringend iets verzinnen... 

'Thibe kijk eens daar, Marie vraagt of je mee wil spelen met grijp de rat...', zei iemand die plotseling achter mij stond. Ik schrok en sprong van schrik naar achter, recht in de armen van Thomas.

'En jij bent?' Wow had hij mij nu echt aangesproken?

'Euh, ikke?'antwoordde ik verstomd.

 'Zie jij hier anders nog iemand staan misschien?' lachte Thomas. 

'Ik ben Kate Jacobussen. Ik ben 16 jaar en ik zit in het 5de middelbaar. Mijn hobby's zijn zingen, piano spelen en ik ga naar...'

'Leuk en stop daar!'grijnsde hij.

'... 2 koren?' 

'Katy, jij moet leren jezelf te zijn, wees relaxt en please dat rijmpje dat wil ik nooit meer horen.'

 'Wat doet een gast zoals jij op zo een stom kamp als dit?' vroeg ik. 

'Jouw kamp fantastisch maken natuurlijk!' zei hij serieus. 'Ik heb cafeïne nodig, wil jij ook een koffie?' terwijl hij zich omdraaide knipoogde hij naar mij en liep hij naar de koffie-automaat.

We stonden in de gang, hij nonchalant leunend tegen die machine en ik zenuwachtig wachtend op een koffie. 'Is dat hier altijd zo plezant?'

 'Hier plezant? Da's een goeie...', antwoordde ik ironisch. 

'Nee, echt die kleine kinderen die hebben hier toch de tijd van hun leven.'

'Hoe bedoel je?'

'Wel, als ik 5 zou zijn dan zou het een droom zijn om op kamp te mogen gaan, geen begeleiding te hebben en het meest fantastische meisje op aarde te mogen ontmoeten.'

 En daar stond ik dan, al blozend naar hem te staren. Dit goddelijke wezen had mij zojuist knap genoemd en ik wist natuurlijk weer niet hoe ik hierop kon reageren... 

'Hé is er iets? Ik wou je echt niet verlegen maken, het spijt mij, ik mocht niet zo onbeleefd doen tegen jou.'

'Nee, wat je zei was heel...', o chips (lees iets anders)wat moest ik zeggen? 'attent.' Ik ben er gewoon met mijn gedachten niet bij vandaag.

'Weet je wat jij nodig hebt?'vroeg Thomas uitdagend,'Dansen!'

'Ik dansen? Jij bent zot!' antwoordde ik verrast. 

'Enkel zotten weten hoe het is om te leven... Wat denk je: ik en jij, op het grote plein  buiten om half tien?'zei hij geniepig.

'Dan moeten we al in de slaapzaal zijn, dat weet je toch?'zei ik berispend. 

'Schat het leven is aan de zotten...' Ik staarde hem ongelovig aan. 

'Zwijgen is toestemmen tot vanavond Kate, ik kijk er al naar uit!' hij gaf me een schouderklopje en rende weg. 

'Wat ga je doen?' riep ik hem na. 

Hij stopte met lopen en draaide zich om en zei lachend:'Danslessen nemen, ik hoop dat ik kan leren dansen op vier uur tijd.' 

En zo moest ik nog vier uur overleven zonder Thomas. Hij was dan misschien een flirtkonijn, hij vrolijkte wel mijn hele vakantie op. Misschien werd deze week dankzij hem dan toch een beetje draagbaar. Ik nam één van de strips uit de boekenmand en las hem uit- of probeerde mij te concentreren om hem uit te lezen, wat niet echt lukte. De rest van de namiddag zat ik aan hem te denken. Thomas had meer indruk gemaakt op mij dan ik op het eerste moment besefte.