Ver-ander

13. Ontspannings-moment

Hupla daar gaan we dan, vager kon het niet zeker? Tuurlijk niet hij is op de plaats waar hij voor de eerste keer naar de duisternis heeft verlangd. Hoe kunnen we daar dan ooit achter komen? Ik kan toch nooit in iemand zijn hoofd kijken... Omdat we toch niets meer konden doen in dat stomme bos besloten we om terug te gaan naar de presidentenburcht. Alexander keek me met een trieste blik aan:'Kom ik weet wat jij nodig hebt...' 

Hij nam mijn hand vast en leidde me naar de grote gouden trap. Ik wist dat het eigenlijk niet gepast was dat ik geen zin had om zijn hand los te laten, Thomas was nog altijd weg, dan is het waarschijnlijk niet direct de moment om close te doen met zijn broer. Maar na alles wat er gebeurt was was ik gewoon te moe om nog helder na te denken, en ik had eerlijk gezegd ook niet echt veel zin om altijd serieus en verdrietig te zijn. Alexander duwde de deur van zijn kamer open zonder de greep op mijn hand te verslappen. 

'Wat wil je drinken? Ik denk dat je wel iets sterk verdiend hebt vandaag.'Hij lachte vol medelijden naar mij.

 'Heb je whiskey?'vroeg ik zo normaal mogelijk.

 Hij stapte naar de bar nam 2 glazen en deed er de drank en ijsblokjes in:'Voor jou, mijn liefste, heb ik alles.' 

Hij gaf me mijn glas en kwam naast mij zitten op zijn bed.

'En wat gaan we nu doen?' vroeg ik om de gênante stilte tussen ons twee te doorbreken. 

'Shhhhhht, ik wil alles met je doen behalve piekeren en nadenken over serieuze dingen, toch niet vannacht,'hij nam een flinke slok.

 Ik had het gevoel dat Alexander zich niet zou inhouden omdat ik officieel nog samen was met zijn broer, dus als hij zo verder bleef doen zou ik misschien iets doen waar ik later spijt van zou krijgen. Maar waarom zou ik mij eens niet laten meeslepen? Ik lijk wel een schoothondje dat heel de tijd achter Thomas aan probeert te hollen. En hij is het uiteindelijk zomaar afgestapt en heeft mij verlaten. Ik bekeek Alexander eens goed: lang, zwart-bruin haar en fantastisch mooie donkere kijkers... Eigenlijk wel ironisch dat de blonde jongen juist duister wil worden en de donkerharige dan weer aan de kant van de zuiveren vecht. Pfff... 

'Waarom kijk je zo Kate?' Alexander was plots serieus.

 'Ik kijk heel de tijd naar jou maar ik had je nog nooit écht gezien...'

'Wat zie je dan écht?' hij was plots serieus. Hij stond op en ging vlak voor me staan:'En is hij ook knap?'

'Hij is prachtig...' Ik legde mijn hand achter zijn nek en trok hem naar me toe. Hij bracht zijn lippen naar mijn oor en fluisterde:

'Jij bent het meest fantastische wat mij ooit is overkomen.' 

Ik gaf hem een zachte kus maar hij kuste mij nog harder terug na een tijd hapte hij naar adem:'Ik wil de sfeer hier niet bederven Katie maar ik denk dat je dringend moet kiezen tussen Thomas en mij. Allée begrijp me niet verkeerd het is niet voor mij, het is gewoon omdat ik zie dat je je nooit kan ontspannen... En ik denk dat dat komt omdat je verteerd wordt door schuldgevoelens.'

 Awtch dat was de vinger op de zere wonde. Ik had nooit willen toegeven dat er iets speelde tussen mij en Alexander, maar nu hij begon over kiezen voor één van de broers werd mijn hart verscheurd. Ik wou Thomas koste wat kost terug maar ik kon niet meer ontkennen dat ik wel degelijk verliefd werd op Alexander.

 'Sorry Alexander, dit mag niet meer gebeuren, ik ben verliefd op Thomas, niet op jou. Sorry als ik met je gevoelens speelde... Ik had me moeten focussen op onze zoektocht en niet op ons. Ik denk dat ik maar weer naar mijn kamer ga...'

'Néé,'Alexander keek wanhopig,'Alsjeblieft blijf! Ik had je niet in de war mogen brengen. Maar het kan goed zijn dat jij niet van mij houdt, maar ik hou al van je sinds het eerste moment dat ik je zag en daar Kate, kan ik niets meer aan veranderen. Ik hou van je Kate!'

 En het gene waarvoor ik vreesde was gezegd, hij hield van mij en ik hield van hem (ook al wist hij dat niet). Hoe was het in godsnaam mogelijk dat ik me steeds in zo'n stomme situaties terecht liet komen.

 'Misschien kan je me maar beter nog zo een glas geven, Alexander' 

'Misschien wel hé, je begint een beetje serieus te worden...'. Alexander liep vlug naar de minibar. 'Ze hebben me altijd gezegd dat ik de gemene broer ben, degene die het risico liep om duister te worden. En wat blijkt? Broeremans heeft het weer al eens klaar gespeeld om mijn imago voor duister persoon af te nemen...' hij lachte een beetje. 'Hier Kate,'hij gaf me een glas,'als jij nog over iets wil zagen: het is het moment, ik ben juist in een goede bui, profiteer er maar van!'

 Ik had het eigenlijk niet mogen doen dat weet ik heel goed maar ik kon me niet meer inhouden:'Ken je dat gevoel dat je liegt tegen één van de personen die je het liefste ziet, gewoon omdat je de situatie niet nog ingewikkelder wilt maken, maar het voor je eigen toch lastiger maakt en dat dan allemaal in de hoop om die andere te beschermen?'

 Hij zette een stap naar me toe en boog zijn hoofd naar me toe:'Je moet niet liegen tegen mij, Kate. Ik ben groot genoeg om mezelf te beschermen.'

 Hij streek met zijn lippen tegen de mijne en ik trok hem dichter tegen me aan. 'Ik hou van je en ik denk dat ik je leugen wel al hebt ontdekt: je bent ook verliefd op mij hè?'. Hij kuste me plots harder en ik kuste hem terug, dit gevoel had ik nog nooit gehad, zelfs niet met Thomas. Ik duwde hem op zijn bed en hij nam mijn gezicht in zijn handen. 

'Ikzelf ben nuchter genoeg om je op dit moment niet je zin te geven', zei hij terwijl hij mijn gezicht streelde, 'je gaat er morgen spijt van hebben.'

'Beloof me dat je me niet in de steek laat!' fluisterde ik tegen zijn lippen. Ik kroop van zijn schoot en ging naast hem liggen. Hij draaide zijn gezicht naar het mijne: 'Ik beloof het!' Hij gaf me een zachte kus en nam men hand vast. We vonden beiden rust en vertrouwen bij de persoon van wie we het het minst verwacht hadden.