Ver-ander

15. Bloemen-nacht

''Je kan mij hier niet alleen achterlaten, Kate! Als je nu gaat vinden we Thomas nooit meer terug! Ik heb je nodig', Alexander greep me bij mijn arm vast. Ik was net mijn koffer aan het klaarmaken, hoe sneller ik verdween, hoe minder schade ik nog zou aanrichten. 'Ik kan hier niet blijven, hoe graag ik dat ook zou willen. Maar ik kan je niet hetzelfde aandoen als wat er met Thomas is gebeurd. Het is allemaal mijn schuld', zuchtend keek ik uit het raam. Over een paar minuten zou ik afscheid nemen van dit prachtige gebouw, ik zal waarschijnlijk nooit meer een voet op de oprit zetten. Ik liep naar de gang terwijl Alexander onbeweeglijk in mijn kamer bleef staan. Snel nam ik mijn jas en koffer. ''Je meent het echt hé?" Ik knikte naar hem."Dan wens ik je nog veel succes met je verdere leven."Ik stapte naar hem toe en boog me voorover om hem een kus op zijn kaak te geven maar hij boog zijn hoofd af:"Vergeet niet dat als je nu die poort doorgaat, ik je ook nooit meer wil zien."Geschrokken van zijn woorden keek ik naar hem, maar zijn blik stond afwezig te staren door mijn slaapkamerraam.

Mijn vader was zo blij dat ik terug was dat hij onmiddellijk besloot om er een weekendje weg van te maken. Samen gezellig naar zee, dat was toch wat hij zei. De autorit duurde niet langer dan 2 uur, toch leek het een eeuwigheid. Ik luisterde naar mijn lievelingsmuziek terwijl ik, geplet tussen opblaasbare flamingo's en palmbomen. Het leek zo onwezenlijk, ik was volledig in de war hoe had ik zo een puinhoop van mijn leven kunnen maken. Misschien vond ik hier wel rust. We naderden onze eindbestemming en zodra we waren aangekomen, checkten we in in het hotel. Ik kreeg gelukkig mijn eigen kamer. Mijn ouders wouden eerst het hotel ontdekken dus besloot ik, om een tochtje te gaan lopen langs het strand. Maar ik slaagde er maar niet in op mijn hoofd leeg te kunnen maken. Over een paar dagen zou het nieuwe schooljaar starten en zou ik wel de hele tijd aan andere dingen kunnen denken. Ik nam vlug een douche en ging naar de kamer van mijn ouders, zij stonden al klaar om te vertrekken naar het diner dat plaatsvond in de eetzaal van het hotel. Het restaurant was gezellig ingericht en er was eten in overvloed. Mijn ouders vertelden over wat ze de afgelopen weken hadden gedaan. Ze waren zo fier omdat ik, hun dochter, samen was met de zoon van de president. Ze vroegen me uit over hem: was hij wel vriendelijk, hoe oud was hij, hoe was zijn familie... Ik beantwoordde al hun vragen maar verzweeg wel dat de jongen op wie ik verliefd was geworden nu hoopt om een duistere te worden. Maar uiteindelijk verliep de avond nog redelijk vlot. Na het eten namen we bij de uitgang afscheid, papa wou nog een strandwandeling maken met mama. Ik nam de lift naa de verdieping waar ik sliep en toen ik eenmaal in mijn kamer was aangekomen rolde ik het grote schuifraam open en liep op mijn terras. Het uitzicht was best mooi en ik keek naar de maan die boven de zee uitstak. Wat miste ik mijn jongens toch... 

Klop-Klop Wie klopt er nu om twaalf uur 's nachts nog op mijn hoteldeur? Niet dat ik door het geluid werd wakker gemaakt, ik kon de slaap toch al een uur niet vatten. Vlug liep ik naar de deur. Er stond een slungelige jongen met een gigantische bos rode rozen. ''Sorry dat ik u zo laat nog stoor, mevrouw. Maar ik moest u dit boeket zo snel mogelijk bezorgen''. Hij gaf mij de bloemen aan. ''Meneer De Wolf wenst u een goede nachtrust''. Voor ik nog iets kon zeggen was hij verdwenen. Ik plofte me neer op het bed en bestudeerde de rozen zorgvuldig. Waarom zou Alexander me nu bloemen opsturen, hij had pas nog gezegd dat hij mij niet meer wou zien als ik hem verliet. En dat had ik nu wel degelijk gedaan. Plots werd mijn aandacht getrokken door een wit kaartje waarop in een sierlijk handschrift stond:

Mijn liefste Katherine,

Ik ben zo gelukkig dat je mijn hint begrepen hebt en bent weggegaan. 

Ik blijf over je waken, waar je ook gaat...

Voor altijd de jouwe,

T. 

Geschrokken liet ik het boeket op mijn bed vallen. In normale gevallen is het romantisch als je vriendje je een bos rozen koopt en zegt dat hij over je blijft waken altijd en overal. Maar nu vond ik het vooral eng. Ik had nood aan frisse lucht en slaap. Misschien kon ik alles vergeten als ik over iets anders zou dromen. Ik stapte uit bed deed de gordijnen nog wat meer open zodat er meer lucht in de kamer kon. Slaperig stapte ik naar het bed en trok het deken over me heen. Het was een lange dag en in slaap vallen verliep veel vlotter dan ik had verwacht. Ookal was ik niet zeker of ik nu echt aan het slapen was of ik wakker was. Waarschijnlijk zweefde ik ergens tussen die twee.