Ver-ander

14. Brief-geheim

''Heb je echt geen enkel idee?'' Alexander wreef met zijn hand door zijn warrige haar. ''Ik heb al aan alles gedacht, maar zo lang ken ik Thomas nog niet. Wie weet wou hij al duister worden nog voor ik hem leerde kennen'', ik fronste mijn wenkbrauwen en hoopte op een ingeving, die spijtig genoeg niet kwam. ''Kon jij eigenlijk geen gedachten lezen? Waarom stel je mij dan heel de tijd van die vervelende vragen?'' ''Ik kan inderdaad gedachten lezen, ik kan alleen niet die van jou lezen.'' Alexander zuchtte en wendde zijn blik af. ''Je bent anders dan andere mensen, dat is waarom je onmiddellijk opviel voor Thomas. Toen hij jou de eerste keer zag, viel hij als een blok voor jouw mysterieusheid en niet alleen voor je natuurlijke charme.'' ''Waarom ben ik dan zo anders?'', ik was het beu alsof het leek dat iedereen meer over mijn leven wist dan ikzelf. Hij keek me recht aan:''Hoe graag ik je het ook wil zeggen, ik mag niet. Als ik je de waarheid vertel, verlies ik mijn krachten en wordt ik een mens.'' ''Maar hoe kom ik dan te weten wat jullie allemaal verbergen voor mij?'' ''Je zult er vroeg of laat wel zelf achter komen. Daar ben ik zeker van.''

We besloten Thomas'kamer te doorzoeken, maar dat leverde weinig op. We vonden enkel een brief, gericht aan Alexander:

Beste Alexander, beste broer,

Op het moment dat je dit leest ben je waarschijnlijk naar mij op zoek, maar ik wil niet gevonden worden. Het is mijn eigen keuze om duister te worden en daarom is het beter dat ik afstand neem van mij familie en dan in het bijzonder van jou en Katherine. Waarschijnlijk zitten je met veel vragen maar ik wil je wel iets opbiechten. Katherine was voor mij een breekpunt. Net zoals je zelf ook kunt zien is ze puur en is er iets speciaal met haar aan de hand. Ik heb dan ook een bijzondere ontdekking over haar gedaan. Omdat je mijn broer bent wil ik je natuurlijk wel waarschuwen voor wat ik heb ontdekt. Het kwam er eigenlijk op neer dat ze diegene van wie ze het meest houdt zal veranderen tot in het diepste van de kern. En zoals je weet, mijn beste broer, kan je maar beter duister worden omdat het je eigen keuze is, dan omdat iemand anders je verandert. Het is een kwestie van eer en principes. Dus hierbij mijn besluit. Niet dat ik het anders niet had gedaan, maar het leek me juist nu het geschikte moment omdat ik zeker weet dat jullie nu met een heleboel schuldgevoelens zitten. Maar probeer het je niet aan te trekken dat je voor mijn ogen hebt gekust met Katherine. Ik voel mijn gevoelens elke dag afnemen en mijn kracht toenemen. En ik kan je verzekeren: het is het beste wat me ooit is overkomen.

Groeten, 

Thomas.

Ik miste Thomas maar ik besefte nu dat hij op niets meer lijkt op de Thomas die ik in het begin heb leren kennen. Ik vroeg mij zelfs af of het wel nog zin had om hem te zoeken. Hij haatte mij en hij zei het zelf: hij was gelukkiger zonder mij. En wat is dat toch met dat rare gedoe, ik moet iets verschrikkelijk slecht zijn, ik moest weten wat het was, wat ik was. De tranen brandden in mijn ogen en ik liet me moedeloos op de bank vallen die in mijn suite stond. Alexander, die een hele tijd had lopen ijsberen door de kamer, kwam naast me zitten en trok me teder tegen zich aan. ''Hey, gaat het een beetje?'' hij wreef een haarlok uit mijn gezicht. ''Ik ben slecht, het is mijn schuld dat hij weg is gegaan, het is mijn schuld dat hij duister wil worden, misschien moet ik ook maar gewoon verdwijnen...'' ''Dat ga je niet doen, je kan mij hier niet alleen achterlaten, ik heb je nodig, je bent speciaal, je bent...'' '' Heb je niet gelezen wat hij schreef? Ik ga diegene van wij ik het meeste hou duister maken, dat wil ik niet, Alex!'' ''Vertrouw me, dat zul je ook niet doen en daarbij hij zei dat je diegene zult veranderen tot in de kern. Dat wilt niet onmiddellijk zeggen dat je die dan duister gaat maken.'' Hij keek me bezorgd aan. ''Ik ben bang dat ik jou ook iets ga aandoen, ik heb Thomas al weggejaagd, ik wil ook jou niet kwijt, ik wil niet dat je verandert want je bent perfect zoals je bent.'' Ik barstte in tranen uit en begroef mijn gezicht in zijn hals. Hij streelde zachtjes mijn haar:''Mij mag je veranderen zoveel je wilt, mij krijg je niet meer weg.'' Ik ademde diep in en keek recht in zijn ogen:''Dat weet ik en daarom heb ik besloten om zelf te gaan. Ik vertrek morgen.'' ''Dat mag niet, ik kan niet zonder jou, we moeten samenblijven, Kate...'' hij was wanhopig. ''Wat kan ik doen om je van idee te laten veranderen?''''Niets, mijn besluit staat vast. Ik ga.'' ''Laat me dan ten minste afscheid van je nemen.''